Nog geen 23 en een herseninfarct..

Na een geweldig weekend, een huwelijksaanzoek, zaten we thuis wat te kletsen.. Ik had het goed voor elkaar bedacht ik me, een mooi huis, een leuke baan, een lieve verloofde.. Wat een geluk!

De buurman was op bezoek en zat met mijn man op de bank en ik zat in de stoel ernaast.. En opeens gebeurde het..

"Ik zie niks meer!" Verbaasd kijken ze me aan, ik zeg nog dat ik echt geen grapje maak en wil dus opstaan (met het idee dat dit wel bij trekt ofzo) als ik meteen in elkaar zak.. Heel rustig bedenk ik me nog, ik heb rechts pijn in mijn hoofd en links voel ik niks meer. "Bel de dokter maar, ik krijg een beroerte!".

De paniek is in beider heren hun stem te horen, "Nee joh, je hebt vast wat suiker en frisse lucht nodig!". Mijn toen nog verloofde tilde me op en legde me in november om 23.00u op de plavuizen met de achterdeur open en schonk me een glas cola in de mond. Ondertussen belde de buurman, onze buurvrouw (zijn vrouw) uit bed. Gelukkig kwam zij direct en bleef zij wel kalm, "Haal haar hier uit die kou, leg haar op de bank en geef me een telefoon dat ik de nightcare bel!".

Ze kwam naast me zitten, streelde me door mijn haar en zei zonder enige trilling in haar stem, buufje, doe maar rustig, alles komt goed. En wat was ik blij met haar kalmte en rust, dat hielp mij ook mijn zenuwen te onderdrukken!

De dokter kwam, keek en zei. "Nou jongedame, zo'n huwelijksaanzoek en feestelijk weekend is niet niks, pakt u zich maar wat paracetmol en gaat u maar naar bed!". Ik probeerde nog heel duidelijk te maken dat ik zeker wist dat dit foute boel was, letterlijk gezegd dat ik dacht dat het een beroerte was en dat ik niks kon zien en dat me dat zorgen baarde, maar de goeie man wuifde het weg en ging naar zijn volgende patiënt.

Verbijsterd bleven we achter.. Nou goed, misschien valt het na een paar uurtjes slaap wel mee. De buren gingen bezorgd naar huis en mijn man tilde mij naar boven, trok mijn pyjama aan en legde me in bed.

Om 04.00 besloot ik dat mijn man de nightcare weer moest bellen.. Ik moest maar daarheen komen. Mijn man tilde me in de pjyama de auto in reed me erheen, misselijk dat ik was, niet normaal, de rit leek een eeuwigheid te duren en ondertussen hing ik wat slap in mijn gordeltje.

Eenmaal aangekomen merk ik dat ik licht donker begin te zien, ik merk namelijk in de ziekenhuis gangen, dat ik de felle ganglichten vaag zie.. Maar verder als wat vaag licht komt het niet. Ik word geholpen door de zelfde arts, ik hoorde het doordat mijn man met hem praatte, zelf had ik in eerste instantie geen idee, ik had de goede man de eerste keer namelijk ook al niet kunnen zien!

Het kon ook wel eens een flinke migraine aanval zijn, daar kreeg ik een tablet voor, maar meneer vond het wel nog nodig om erbij te vermelden dat het hem eerder leek dat het tussen mijn oren zat..!

Onderweg naar huis besloot ik niet meer naar het ziekenhuis te willen, maar 's morgens naar mijn eigen vertrouwde huisarts te gaan!

Zo gezegd zo gedaan, 's morgens mijn huisarts gebeld en ik kon komen. Inmiddels kon ik wat wazig weer vooruit kijken en begon mijn linker kant te tintelen (slapen). Met linkerkant bedoel ik dan ook letterlijk en figuurlijk ALLES links! Trek een denkbeeldige lijn over het midden van je neus over je hele lijf en alles, vanaf mijn oor, de zijkant van mijn neus, mijn lip en tandvlees aan die kant, borst, zij arm, been, voet en tenen tintelden! Het was zo heftig veel dat het gewoon pijn deed! Ik kon wel huilen als mijn man me aanraakte! Maar het stomme was, hoe pijnlijk ook, het idee dat ik het weer voelde was ergens een geruststellend idee!

Mijn huisarts keek me aan toen ik binnenkwam en zei direct, oei, dit is niet goed meisje, ik ga het ziekenhuis bellen!

*Wordt vervolgd!*