Niet altijd zichtbaar, maar wel altijd voelbaar.. ♡

"Ik voelde hoe mijn hart brak op een plek die nooit zal helen, toen ik jouw levenloze lijfje voorzichtig mocht strelen"

Bovenstaande zin schreef ik een dag na Liv's geboorte. Onze roze wolk was pikzwart gekleurd. Mijn hart was gebroken, mijn buik leeg en mijn hoofd zo vol.

Het meisje dat ik nog niet kende, maar van wie ik al wist wie ze was, zou nooit bij ons komen. Nooit meer, terwijl ze er al zo bij hoorde. Ik dacht echt dat het nooit meer goed zou komen. Dat de mist in mijn hoofd nooit meer op zou trekken.

In april was ik uitgerekend van haar, deze maand zou ze dus drie geworden zijn. Ik kan me er niets meer bij voorstellen, en dat doet pijn. Ze zal voor mij altijd dat kleine kwetsbare baby'tje blijven, waar alles aan klopte behalve haar hart. Ze zal nooit het kleine meisje met blonde staartjes worden waar ik soms over droom. En waar ik dat meisje graag voor me zou willen zien, kan ik dat niet. Mijn herinneringen beginnen en stoppen op de dag dat ze werd geboren.

Maar waar ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, bleek ik het mis te hebben. Waar ik dacht dat we Liv kwijt waren, bleek ze er toch altijd te zijn. Ze kwam alleen op een andere manier dan dat ik wilde, maar ze vormt weldegelijk een onderdeel van ons gezin. Niet altijd zichtbaar, maar zeker altijd voelbaar.

Liefde, leven, Liv ♡