5 jaar geleden
Naar Frankrijk zonder jou..
Een jaar geleden zat je nog veilig in mijn buik toen we in Frankrijk op vakantie waren..
Liefste Daan,
hopelijk heb je de vele lichtjes warm ontvangen die we met alle liefde vanuit de vele kerkjes, kathedralen en kapelletjes hebben gestuurd.
Het is een bijzondere vakantie geweest, met een lach en een traan.
Op Moederdag besloten je papa en ik om toch maar 3 weken naar Frankrijk te gaan in september. Even weg van alles dachten we. Ik vond het toch wel moeilijk, wat nu als ik ontzettend somber zou zijn, en wat dan met de urn?
De urn laat ik echt niet achter in een leeg huis! Jij hoort in een warm huis met liefde om je heen. Dus ik vroeg je oma of dat de urn daar mocht staan, het antwoord was meteen ja, en zodoende bracht ik de urn de dag voor vertrek naar mijn ouders.
Daar zitten we dan, Je vader aan het stuur en je zus op de achterbank op weg naar Frankrijk. Ik moet bekennen, ik heb genoten! ik denk voor de eerste keer in 6 maanden dat ik het ontspannen gevoel en het oprecht genieten weer in me had. Helaas maar voor korte duur. in de tweede week was het namelijk 18 september.. 6 maanden na jou overlijden. Ik voelde me weer somber worden en leefde weer vlak. Ik huilde mezelf weer in slaap en het genieten was minder geworden. Maar je zus en je vader houden het gezellig en we maken leuke uitsapjes en liggen lekker aan of in het zwembad.
Waar ik minder in het bijzijn van je grote zus over jou praat, heeft zij het juist meer over jou. Zo stapten we op een morgen de auto in om een uitje ta maken, opeens begon ze te huilen. Ik dacht dat ze vast zat of ieder dergelijks (lees; mijn oh zo grote peuter kan heeeel goed zelf in het auto stoeltje klimmen hoor!) Maar toen ik vroeg wat er was, zei ze uit het niets: "Ik mis Daan". Dat kwam wel even binnen bij je papa en mij, we zeiden natuurlijk dat wij jou ook missen en toen was het goed.
Ook was er een moment waarop ze het over jou had, ze zei dat jij pijn had in je buik. Dat was natuurlijk zo, maar hoe ze daarop kwam? Aangezien ik me niet kan herinneren dat ik dat ooit zo heb gezegd, en je papa ook niet.Het is fijn dat ze je nog herinnert natuurlijk, maar ik heb geen idee wat ik in haar hoofdje omgaat.
In mijn hoofd weet ik dat wel, er zijn nog vele moment dat ik kapot ga van verdriet, boosheid en onbegrip. Maar ik probeer door te gaan, want dat is wat de tijd en het leven doet. En dat lukt ook wel, maar helaas de ene keer gemakkelijker dan de andere.
Liefste Daan, ik heb het fijn gehad in Frankrijk, even rust en weg van thuis. Maar ik was blij toen ik weer thuis kwam en de urn op kon halen, toch weer een beetje meer compleet!
Liefste Daan, ik mis je!
yvonnenco
Het is niet zo vreemd. Hetzelfde heb ikzelf met mijn jongere broertje maar ook met jaren later met mijn neefje gehad. Hoe? Gewoon omdat je het weet. Net of iemand het je verteld, wat dus niet het geval was, je weet het gewoon. Ik heb het vanaf kinds af aan en nog steeds heb ik dit met mensen en dieren. Spooky? Nee, het hoort bij mij. Weet ik waarom of hoe? Nee. Maar ik heb dit al van kleins af aan en het is nooit meer weg gegaan. Heel veel sterkte voor iedereen die een kind moet missen❤
Anoniem
Wow wat bizar voor je omabenik! Bijzonder kind je oudste...
Omabenik
Ja, hoe weten kinderen zoiets? Allereerst veel sterkte gewenst voor jullie, 6 maanden is ook nog maar heel kort na zo'n verlies. Mijn oudste was bijna 20 maanden toen haar zusje geboren werd. Ze had al twee dagen verhoging en had buikpijn, net als mama. Zus moet uit buik, zei ze steeds. Papa had haar bij de creche van het ziekenhuis gebracht, toen er eindelijk ingegrepen werd en haar zusje op de wereld kwam. Omdat ze tijdens de bevalling op het laatste moment stopte met ademen werd ze direct na haar geboorte gereanimeerd, ze lag nog tussen mijn benen. Maar goed, alles ging goed en toen ze in de couveuse lag met zuurstof en sonde ging papa zijn oudste dochter halen. Hij zei tegen haar: kijk daar is je zusje. Ze keek een poosje en zei toen: zus nie goe in hoof. De R kon ze wel zeggen, maar de D niet. Wij dachten dat ze de sonde en de zuurstof bedoelde, maar ook toen haar zusje na drie weken thuis kwam, zei ze weer: zus nie goe in hoof. Ze heeft dat gezegd op dagen waarop er niets aan de hand was en haar zusje laat in de avond bijna stikte van de benauwdheid. Ze heeft dat een jaar of zes gedaan en terwijl er in die jaren nog twee kindjes bij kwamen, heeft ze daar nooit iets over gezegd. Maar bij haar zusje hield ze vol. Zusje was laat met lopen en viel ook steeds en ze bleef het maar herhalen, totdat we weer eens met haar in het ziekenhuis waren en de kinderarts zei dat hij haar wilde testen en ook een MRI wilde maken. Daar kwam uit dat ze een beperking had en altijd problemen zou hebben met lopen en dat haar spieren niet goed waren. Dan km je thuis en het maalt door je hoofd en toen kwam de oudste. Mama heeft de dokter het nou gevonden in zusjes hoofd? En toen had ik het zo slecht. Waarom heb ik er steeds om gelachen als ze weer iets zei over haar zusje en waarom zei ze nooit iets over haar andere broertje en zusje? Toen ik het haar vroeg zei ze: ik voel dat in mijn buik en in mijn hart. En daar zit je dan als moeder.