Na de bevalling zat ik niet op die roze wolk

Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je de enige bent waarbij het anders gaat? Je bent Remy alleen op de wereld?

Precies dat gevoel had ik na de bevalling.

De roze wolk

We kennen het allemaal, het fenomeen ‘de roze wolk’. Na de bevalling klouter je omhoog via een laddertje, spring je op die roze wolk en kom je er vervolgens de eerstvolgende maanden niet af. Je huppelt eindeloos van roze wolk naar roze wolk en alles, werkelijk alles, is prachtig. Rondvliegende unicorns en glitterende lieveheersbeestjes, ze zijn allemaal op die roze wolk. Één grote, mooie gezelligheid.

Dat beeld van die roze wolk is ooit geschetst en was mijn beeld van de werkelijkheid.

Dat een enkeling vertelde dat die wolk helemaal niet zo roze was geweest, vond ik vooral aan die persoon liggen. “Heftig, maar ze was vast al een beetje labiel” of iets in die trant.

Nu, negen weken na mijn eigen bevalling, kan ik concluderen dat al die mensen die me ooit wijsgemaakt hebben dat die wolk enkel roze is, liegebeesten zijn; pinnokio’s. Daarnaast kan ik ook concluderen dat ik écht beter had moeten luisteren naar de mensen die me wél wilden meenemen in de heftigheid van het krijgen van een kind.

Tuurlijk, er zullen vast mensen zijn die enkel en alleen een roze wolk hebben gekend, maar het gros heeft ook andere gekleurde wolken gezien en dat is helemaal niet erg!

Eerlijk

Wat wel erg is, is dat die vrouwen er klaarblijkelijk niet eerlijk over durven zijn. Waarom niet? Is dat schaamte, angst, waar komt dat vandaan? Het leven zou toch veel makkelijker zijn geweest als we er wel eerlijk over zijn? Dat we begrip voelen en krijgen van elkaar etcetera? Dat we enigszins voorbereid zijn op al die veranderingen en gevoelens?

Ik zou het alle vrouwen die dit wel gevoeld hebben namelijk zó gunnen om wel eerlijk te zijn. Natuurlijk naar de buitenwereld, maar vooral naar zichzelf. Het leven wordt er echt niet beter op als je niet eerlijk bent ten opzichte van jezelf en ik ben er van overtuigd dat, wanneer je niet aan je vriendinnen durft toe te geven dat het soms echt moeilijk was, het niet volledig geaccepteerd is door jezelf en daar krijg je vroeg of laat last van.

De vrouwen die wél eerlijk waren geweest over het proces, zij die geprezen mogen worden, medailles mogen krijgen en al van dat, zij wilden mij graag behoeden. Had ik er maar naar geluisterd in plaats van alles wegwuiven en denken dat het op mij niet van toepassing was.

Proces

Het klinkt nu allemaal heel zwaar, beladen, moeilijk, maar zo was het ook! Stom he?! Vond ik ook.

Dat moment dat iedereen je blijft zeggen dat je moet genieten en dat je zelf denkt: ‘genieten? Er valt niets te genieten?!’

Super confronterend en simpelweg; kut.

Na de bevalling zat ik nu eenmaal niet op die roze wolk tussen de rondhuppelende unicorns en glitterende lieveheersbeestjes. Nee, ik zat geregeld op een donkere, grijze donderwolk, zielig te zijn met mezelf en een beetje met mijn man en krijsende baby.

Ik dacht de enige te zijn waarbij het zo voelde, waarbij de hormonen de macht hadden. De enige waarbij het herstel niet formidabel ging én de enige die nog niet direct tot over haar oren verliefd was op d’r eigen kind. Je voelt je alleen, hopeloos en ellendig. Ik probeerde me zó gelukkig te voelen, dat hoorde namelijk, maar voelde het niet. Mijn hoofd en lichaam matchten niet met elkaar.

Ik wist in mijn achterhoofd wel dat ik niet de enige was, maar toch was het de eenzaamheid die de hoofdrol had in mijn hoofd. Naar de buitenwereld bleef ik overigens verkondigen dat het goed ging. Dat hoort toch zo?! Ook ik ging de mist in en was pinokkio met een meterslange neus.

Kantelpunt

Thuis hadden we al vaker gesprekken gevoerd over dat ik mij niet goed voelde en een vriendinnetje van mij vroeg me of mijn wolk wel altijd zo roze was. Overigens dé perfecte vraag als je het mij vraagt. Ik kon namelijk, weliswaar in tranen, vertellen dat dat zeker niet het geval was.

Al die gesprekken, zorgden voor opluchting en ik besloot hulp te zoeken in de vorm van een psycholoog.

Uitspreken dat het soms moeilijk is en dat die ‘soms’ vaker is dan me lief is, is pittig.

Dat pijn aan je tieten kut is, herstellen icm een krijsende baby een slechte combi is en dat die ‘negen maanden op, negen maanden af’ géén klinklare onzin is en óók op jou van toepassing is, is allemaal pittig en tevens ook de realiteit en onveranderbaar. Accepteren dat het zo is, is het enige dat je kunt en het enige dat gaat helpen.

Mede door de psycholoog kwam er acceptatie. Accepteren dat het een proces is en dat ik helemaal niet ‘Remy’ was, in tegendeel zelfs. Er waren genoeg vrouwen waarbij het geen paradijs vol unicorns was geweest.

Sprookje

Had het geholpen deze verhalen eerder te weten? Geen idee, kunnen we nooit weten. Al denk ik wel dat het een iets realistischer beeld geschetst had. Dat idee van die roze wolk is als een sprookje met een prins op het witte paard; onzin.

Roze

Bij mij is mijn wolk nu steeds vaker roze. Er is licht aan het einde van de tunnel, hou meer van mijn eigen zoon dan dat ik ooit had durven dromen en zie unicorns als ik met hem aan het knuffelen ben; eindelijk! Al blijf ik eindeloze kraamtranen houden en huil ik nog altijd bij het minste of geringste, het is niet erg en het komt goed.

Acceptatie

Daar waar ik iedereen dit sprookje gun, zou het toch ook heel fijn zijn dat vrouwen een realistisch beeld hebben van het krijgen van een kind. Dat er mooie, maar ook minder mooie dingen zijn. Dat het heftig kan zijn, ontroerend, genieten, kut, maar bovenal prachtig. Uiteindelijk. Het kunnen hoge pieken en diepe dalen zijn en we kunnen elkaar daarbij helpen, als maatschappij. Je bent niet de uitzondering waarbij het allemaal wat veel is. Nee, je bent de regel. Degene waarbij wel alles van een lijen dakje gaat, die is de uitzondering. Geen verwijt, geen goed of fout, maar geen sprookjes meer, maar vertellen hoe het écht met je gaat, met of zonder tranen.