Na 16 weken ziekenhuis eindelijk THUIS!

Ons verhaal over Tobie heb ik al eens met jullie gedeeld. Tobie is geboren na een zwangerschap van 28 weken en niet omdat hij dat zelf wilde of omdat de zwangerschap niet goed ging, maar omdat ik geopereerd moest worden aan een ruggenmergtumor en het risico groter was om hem te laten zitten dan om geboren te laten worden. Hij werd dus abrupt uit mijn buik gehaald en moest overleven en verder groeien in de couveuse in het ziekenhuis. 

16 weken lang heeft hij in het ziekenhuis gelegen en een paar keer op het randje van leven en dood gelegen, maar toen na 16 weken kregen we te horen dat we diezelfde week naar huis mochten! Yes, naar huis! Dat waren woorden waar we al zo lang op wachten en toch nog onverwachts kwamen. Ontzettende blijdschap maar ook best wel een stukje spanning! Hoe gaat dat thuis en doen we het dan wel goed? Tobie was onze tweede zoon dus we hadden zeker wel de ervaring, maar een prematuur is toch echt een heel ander verhaal! 

Omdat Tobie nog sondevoeding kreeg hebben we in het ziekenhuis nog wat dingen moeten leren over de sondevoeding, maar het meeste wisten we inmiddels na 16 wel! 

Omdat je na zoveel weken ziekenhuis geen recht meer hebt op kraamzorg stonden we er gelijk alleen voor. Wel kwamen er nog elke dag mensen van langs van de umcg-thuiszorg, om Tobie zijn sonde te checken en te verwisselen als dat nodig was en om hem in bad te doen, omdat ik dat zelf nog niet kon na mijn operatie. Dat was ontzettend fijn! Ook omdat we nog best wel eens vragen hadden! 

Zo wilde Tobie niet uit de “normale” flessen drinken maar alleen uit het flesje wat in het ziekenhuis gebruikt werd. Daar hadden ze spenen die je zo op een flesje voeding kon zetten en die spenen vondt hij fijn! Ook kreeg hij nog sondevoeding. Hij had nog geen energie genoeg om hele flessen leeg te drinken dus wat er over bleef ging via zijn sonde naar binnen. 

‘S nachts lieten we hem weleens slapen en sloten we zijn voeding aan! Toch was hij geen rustige slaper. De eerste nachten hadden we een wiegje bij ons op de kamer maar omdat we wakker werden van elk geluidje hebben we hem al snel naar zijn eigen kamer naast ons gedaan. Hij was gewend aan allerlei geluiden om zich heen (ook ‘s nachts) na al die weken ziekenhuis en thuis was het te stil, daardoor was hij erg onrustig. Omdat ik Tobie nog niet heel veel kon optillen heeft mijn man Wouter uren met hem door het huis gelopen ‘s nachts.

Toch sliepen wij de eerste periode ook niet rustig! In het ziekenhuis heb je de veiligheid van een monitor en wordt er bij een alarm gelijk gereageerd. Ondanks dat hij natuurlijk al een aantal dagen zonder monitor in het ziekenhuis had gelegen was ik ontzettend bang dat er toch iets mis zou gaan wat we dan niet konden opmerken. Regelmatig ging ik kijken of hij nog wel ademhaalde en of die ademhaling wel regelmatig was. 

Zo’n ziekenhuis periode van 16 weken waarbij wij twee keer per dag naar het ziekenhuis gingen (en mijn operatie en revalidatietraject) is enorm intensief! Eenmaal thuis is het dan echt zoeken naar rust! 

Ik ben heel benieuwd hoe andere prematuur ouders dat hebben ervaren? Bij ons is het alweer 8 jaar geleden maar het blijft een periode die regelmatig in mijn dromen voorbij komt. Ik ben ook heel dankbaar voor het couveuse dagboek wat wij kregen vlak na Tobie zijn geboorte en waar wijzelf maar ook veel verpleegsters in hebben geschreven. Ontzettend waardevol!