Muisjes met Koffie

Onze knappe dochter is geboren op een moment dat we positieve energie nodig hadden. Ik kijk nog vaak de foto's terug van de bevalling, van de zwangerschap en van je eerste weken. Het was zo'n mooie dag en het zorgde bij ons beide voor een grote glimlach op ons gezicht. Zij was en is nog steeds ons zonnestraaltje! Ze lacht altijd en is echt de positieve energie die we soms hard nodig hadden het afgelopen jaar!

de kraamweek was heel fijn en we hebben er echt van genoten! Na de bevalling zijn we vrijwel gelijk naar huis gegaan en hebben we ons even niet druk gemaakt om alles wat er was gebeurd! We hadden, net voordat onze dochter is geboren, gehoord dat onze zoon ook naar huis mocht! Wat een opluchting! Ons kleine lieve mannetje hoefde niet meer in het ziekenhuis te blijven! Hij mocht een nachtje bij opa en oma logeren, zodat wij onze eerste nacht met onze dochter onze handen vrij hadden voor haar. Want onze zoon mocht naar huis, maar had nog wel veel verzorging nodig. De volgende ochtend kwam hij naar huis en was ons gezinnetje eindelijk compleet! Thuis met zijn allen gezond bij elkaar was mijn grootste wens die week en die dag eindelijk waarheid! De eerste dag kon ik me niet laten verzorgen en wilde ik alles zelf regelen. Dit was ik namelijk zo gewent die week. Ik moest me overgeven van de kraamhulp en met een beetje hulp en vertrouwen lukte het me. We sliepen als gezin heel veel die week en omdat het goed ging met mij en mijn dochter kon de kraamverzorgster zich focussen op heerlijk gezonde maaltijden en flink veel koffie met muisjes voor ons verzorgen! Deze verzorging was precies wat we nodig hadden!  Mijn vriend heeft die week, meer dan anders die koffie nodig, maar verder met ons mee genoten en daar was ik erg blij om.. Hij kon ook even zijn zorgen aan de kant zetten. Zo leek het voor mij in ieder geval..

Want zorgen had hij wel degelijk! Hij kon zijn kleine meisje niet vasthouden. De 3,5 kilo die ze toen woog, was te zwaar voor hem om er mee te lopen. Als hij op de bank lag of in bed ging dat wel maar hij kon haar niet verzorgen zoals een vader dat wil doen. Hij heeft het hier heel moeilijk mee gehad bleek later. Hij had pijn, kon zijn ogen niet langer dan 2 uur open houden en hij heeft niet voor ons kunnen zorgen. Ik dacht dat hij zich eraan overgaf, maar hij had een manier gevonden om er mee te dealen.. Accepteren deed hij niet. Het deed hem veel verdriet. Hij wilde mij niet extra belasten die week. Hij wilde dat ik vooral kon genieten van ons wondertje. Ik had het nodig, even zorgeloos er voor mijn babytje zijn. Heel lief van hem en daar ben ik hem ook dankbaar voor, maar wat had ik er graag voor hem willen zijn..

De zorgen die hij hadden niet alleen te maken met zijn fysieke toestand. De dag van de bevalling.. een uur voor de bevalling echt begon, werd hij gebeld door de vader van de tegenpartij. Hij vroeg zich af waarom hij nog geen excuses had doorgekregen en wilde eigenlijk onderling afspraken maken.. handjeklap, zonder politie. Het verhaal wat hij vertelde was heel anders dan zoals het gebeurd was. De tegenpartij achtte mijn vriend verantwoordelijk.. Heel gek. Ik zat onder de douche om de weeën goed op te kunnen vangen en ik hoorde mijn vriend bellen, maar hij keek met een soort van ongeloof. Het was een kort gesprek, mijn vriend ging niet mee in het verhaal en zei dat we vanaf die dag alles via de politie zouden laten lopen. We waren met stomheid geslagen.. hadden ze de schuld nu omgedraaid? zou mijn vriend op de verkeerde weghelft hebben gereden? Het leek wel een grap. We dachten nog: Dat gelooft de politie nooit!.. We hadden iets anders te doen op dat moment, deze situatie werd naar de achtergrond gedrukt.. Nog geen uur later werd ons meisje geboren!!

Later bleek dat deze mensen wel degelijk geloofd werden, zeker door de verzekering, dus wij zouden voor alle kosten op moeten draaien.. Maar dat voor mijn vriend niet het ergste.. Het was het ongeloof, de oneerlijkheid, de arrogantie, wat voelde als een mes in zijn rug.

Het zit zo: Mijn vriend reed op een binnendoor weg. De snelweg was afgesloten vanwege een ongeluk waardoor er een grote file was ontstaan. Hierdoor zou hij er lang over doen om in het ziekenhuis te komen. Hij ging binnendoor, zodat hij er snel zou zijn. Hij reed op een geasfalteerde weg, niet heel breed, maar breed genoeg om elkaar te passeren. Hij reed op zijn weghelft, de toegestane snelheid, toen er opeens een auto door bocht kwam scheuren, de controle over het stuur verloor en hem ramde frontaal/zijwaarts en hem meesleurde de sloot in. Ter plaatste heeft deze jongen van 18 met net zijn rijbewijs verklaard dat het zijn schuld was. Later bleek het met minimaal 90km per uur gebeurd te zijn. Deze verklaring en het feit dat er geen ernstig lichamelijk letsel was, zorgde ervoor dat de politie het onderzoek heeft gestaakt en verder is gegaan naar een ander ernstiger ongeval.

Het leek een helder verhaal, maar dit veranderde snel. De jongen is thuis niet eerlijk geweest, of hij heeft met zijn thuisfront een ander verhaal verzonnen. Dit verhaal heeft wel echt een knak gegeven bij mijn vriend. Altijd eerlijk, werkt hard en zal nooit profiteren over anders rug of gebruik maken van anderen! We snapten het gewoon niet. Hoe kan dit? Hij ging echt twijfelen aan zichzelf. Had hij echt aan de verkeerde kant van de weg gereden? Was zijn verhaal niet waar? Hij heeft er uren, dagen, weken over gepiekerd. We hebben het er veel over gehad. Hij kon niet tegen het onrecht. Het ging niet om het geld, het ging om gerechtigheid! Ik heb hem altijd geloofd en achter hem gestaan, zoals velen om ons heel gelukkig. Het was mentaal pittig.. tot de dag van het verlossende woord!

We hebben het er natuurlijk niet bij laten zitten en zin samen met onze letselschade advocaat mee aan de slag gegaan. We zijn uitgekomen bij een bedrijf dat reconstructies kan maken van ongelukken m.b.v. foto's. De mensen die dit doen zijn oud-politieagenten en de uitslag werd door de verzekering en politie als waardevol ervaren. Het bedrijf heeft aangegeven dat mijn vriend op geen enkele manier verkeerd heeft deelgenomen aan het verkeer! Dit was echt zo goed nieuws! Het was de dag voor kerst, 3 maanden na het ongeluk, dat er vanuit de verzekering bericht kwam dat de tegenpartij volledig aansprakelijk werd gesteld voor het ongeluk. Ik zag een last van zijn schouders vallen. Of deze jongen vanuit de politie nog is vervolgd weet ik niet, maar ik hoop vooral dat hij zich schaamt voor de manier waarop hij het heeft aangepakt.

Ik vraag me echt af hoe het gegaan is bij hen. Ik vraag me af waar hun fatsoen is, ik vraag me af of ze zich beseffen wat er had kunnen gebeuren, ik vraag me af waarom ze gelogen hebben. Waarom wil je je kinderen leren om te liegen tegen de politie en tegen jezelf, waarom leer je je kinderen om ten koste van anderen voor jezelf te kiezen, waarom? Het heeft ons zoveel verdriet en mijn vriend slapeloze nachten bezorgd. Hij werd er echt gek van!

Hij had bijna zijn dochter nooit gezien. Mijn meisje had bijna haar vader nooit gekend, ik had bijna mijn maatje moeten missen en dan gaat iemand ook nog zeggen dat het je eigen schuld is, terwijl je er niets aan kunt doen. Mijn vriend heeft regelmatig op het punt gestaan om langs te gaan bij ze, maar hij heeft zich in weten te houden. Maar nooit is er een telefoontje geweest, geen appje, geen kaartje, geen bloemetje, geen sorry, geen hoe gaat het nu, helemaal niets!

Ik begrijp dat je je kinderen wil beschermen en ze wil helpen in het zoeken naar oplossingen, maar je gaat toch niet mee in een groot leugen. De jongen wordt nu afgeschilderd als een egoïstische leugenaar, onbetrouwbaar en roekeloos. Dat wil je toch niet voor je kind. Je wil toch dat zichzelf aan kunnen kijken in de spiegel. Iedereen maakt fouten, ook wij, maar het is hoe je er mee omgaat wat maakt hoe mensen over je denken. Nu kan ik er niet positief over denken. Die jongen en zijn familie maken mij boos. Je hebt bijna een gezin kapot gemaakt en wil er doodleuk mee wegkomen door de schuld in andermans schoenen te schuiven. Ik hoop dat je dit leest en dat je alsnog spijt hebt van je actie. Het is nooit te laat voor sorry, nooit te laat voor een kaartje, nooit te laat voor een berichtje, nooit te laat voor hoe is het met je? Er is lef voor nodig om excuses aan te bieden, maar lef heb je wel! Waar haal jij anders het lef vandaan om ons gezin zoveel verdriet te doen! Waar haal je het lef vandaan!

Ik hoop dat je jezelf eerlijk in de spiegel wil aankijken en er nog eens op terugkomt bij ons, zo kun je het afsluiten.. En wij ook..