Mom-rage oftewel woede-uitbarstingen

Vorige week las ik een blog op social media over mom-rage. En ondanks dat ik het bijna niet hardop durf te zeggen: ik herkende zoveel in dat stuk!

Wat is mom-rage?

Kennelijk is er dus een officiële term voor woede-uitbarstingen van moeders. Nu het iets officieels is, lijkt het ineens een stuk normaler. Welke moeder heeft niet weleens een woede-uitbarsting naar haar kinderen toe? Zo’n moment waarop iets (vaak iets kleins) de druppel is en je je niet meer kunt inhouden. Dat je er gewoon HE-LE-MAAL klaar mee bent. Met de rommel in huis, met het politieagentje spelen, met zeurende kinderen, met kinderen die niets willen eten of alleen maar willen eten. Ik kan nog wel even doorgaan, maar je begrijpt mijn punt toch?

Eigenlijk direct na dit moment baal je al van jezelf. Want dit wil je helemaal niet op deze manier. Maar toch gebeurt het soms. Nou en dit is dus mom-rage. Kennelijk lijken we meer op onze pubers en peuter-pubers dan we denken.

Woede-uitbarstingen bij kinderen

In mijn praktijk werk ik regelmatig met de emotie woede/boosheid. Voor kinderen is het soms lastig om dit te doseren. We kijken altijd samen hoe zo’n emotie ontstaat. Is het er ineens of voel je het langzamerhand opkomen? Een simpel hulpmiddel is het inbeelden van een innerlijk stoplicht. Als er niets aan de hand is, sta je op groen. Als je je geïrriteerd voelt, sta je op oranje. En als je echt boos bent, staat het stoplicht op rood. De uitdaging is om te herkennen wanneer je naar oranje gaat en dan in te grijpen voordat je ontploft op rood. Soms makkelijker gezegd dan gedaan. Maar door te oefenen kun je wel signalen bij jezelf ontdekken die helpen om eerder wat met de irritatie te doen en niet te wachten totdat je ontploft. Want dat is ook gelijk een oplossing. Aanpakken die irritatie en niet negeren.

Wat kunnen wij als moeders hiervan leren?

Als ik dan terugpak op mom-rage, is dat dan niet hetzelfde? Ik denk het wel. Ook hier staat je innerlijke stoplicht al een hele tijd op oranje, maar je doet er niets mee. En dan ineens is daar die druppel die het stoplicht op felrood laat springen. Wat je kan helpen in zo’n situatie is het volgende:

• Probeer eens te letten op jouw signalen die je lijf je geeft als je op oranje staat. Opgefokt gevoel, snelle hartslag, wirwar in je hoofd qua gedachtes enzovoort? Als je deze bewust herkent, ben je al een hele mooie stap op weg om in actie te komen in oranje i.p.v. naar rood te gaan.

• Stap even letterlijk uit de situatie. Kan door tot 10 te tellen, kan ook door naar de wc te gaan of loop even naar een andere kamer. Zo leer je je kinderen dat een break nemen als de spanningen hoog oplopen heel goed kan werken. Je zult merken dat door een kleine pauze er vast wat spanning gedaald is en je iets meer ruimte in je hoofd hebt om na te denken over hoe nu verder.

• Bespreek na afloop de situatie na met je kinderen. Bied zo nodig je excuses aan. Je kunt prima toelichten dat je bijvoorbeeld een hele drukke dag hebt gehad op werk en je alle drukte/rommel er niet bij kon hebben en daarom zo boos reageerde. Maar dat je beter had kunnen vragen of ze zelf wilde opruimen, omdat mama even geen energie meer over heeft na deze drukke dag.

• Reflectie. Als je merkt dat dit soort situaties vaker voorkomen, kijk er dan eens op een rustig moment op terug. Wat gebeurde er? Wat was precies de trigger voor mij dat ik ineens zo boos werd? Herken ik daar een patroon in? Misschien gebeurt het wel steeds bij dezelfde persoon, of bij 1 van je kinderen. Allemaal informatie waar je wat mee kan in de toekomst.

• Compassie met jezelf. En als laatste: wees vooral niet te streng voor jezelf. We verliezen allemaal wel eens ons geduld op een manier waar we achteraf van balen. Dat maakt ons ook menselijk als moeders toch?! Als er zo’n situatie is geweest, blijf in gesprek met je kind erover en geef elkaar een knuffel. En sluit het dan ook af. En hup weer door!