Moederschap en rouw (deel 3)

De donkere dagen voor kerst... De dagen waarin ik druk aan het brainstormen was; wat nu weer te maken voor het kerstdessert bij het kerstdiner,  gezellig lichtjes aan in huis, Decemberkalenders krassen of openmaken want daarachter zitten wéér een chocolaatje. Wij hebben er maar liefst 9 in huis, dus we zijn daar  erg druk mee. De dagen waarin ik met een dreumes en een kleuter de Appie binnenkwam en eigenlijk meteen weer om wilde keren, maar toch echt heel veel dingen moest hebben. Wat een chaos, wat een gekkenhuis, denken we allemaal dat we in hongersnood komen de komende dagen? Ik kon mijn kont niet keren, wat een verschrikking. Ik dacht alleen maar: "Ik wil hier weg!" Maar ik moest me concentreren op mijn kinderen, het boodschappenlijstje en onthouden wat ik allemaal niet kon vinden, zodat ik dat later hopelijk in mijn eentje in een helse drukke supermarkt kon kopen. 

Maar het zijn ook de dagen dat ik terugblik op afgelopen jaar. En steeds denk aan hoogtepunten en dieptepunten van 2019. 

Want wat had ik voor ogen? Wat had ik van dit jaar verwacht en gehoopt? Voornamelijk rust. Nu het jaar bijna voorbij is, denk ik dat het wat te hooggegrepen was, dat het wat te veel gewenst was. Het was helaas niet het jaar van de rust. Eigenlijk eerder onrust. Helaas. 2019 was voor mij het jaar van het besef. En het jaar waarin ik dacht; What the fuck is er gebeurd in 2018? Het jaar waarin ik me realiseerde dat ik geen vader meer had. Onze kinderen geen Opa Hans. Het jaar waarin ik voelde, hoorde en zag dat hij er niet meer was. We hebben een 2e kind gekregen en vader, schoonvader en opa verloren. En dat deed pijn. Nu waren er geen lieve kaartjes door de deur, geen grootse bossen bloemen, niet de hele tijd; Wat kan ik voor je doen? Nu was er geen aandacht meer. Eigenlijk zouden ze daar iets op moeten vinden... dat niet iedereen in een eerste week na een overlijden komt met zijn aandacht... maar dat dat verspreidt wordt. Maar dat is natuurlijk iets onmogelijks. Het begin stelt niets voor, vergeleken met het gemis daarna. Dat is pas heavy. 

Ik werd af en toe overvallen door huilbuien, zoveel verdriet, het besef waardoor ik nachtenlang wakker lag en onrust voelde in mijn hele lijf. Het besef van dat de tijd niet viel terug draaien en ik hem zo onwijs miste. Maar nog erger... Wat miste hij. Wat miste hij veel afgelopen jaar. Wat waren er veel mijlpalen. Veel mijlpalen, sommige van mij, en vele van Simon en Boris. En daar was hij niet bij. Het is zo'n mooi geluk; mijn nieuwe baan, Boris die loopt (op zijn knieën maar goed, hij loopt), Boris met tanden, een half jaar borstvoeding gegeven, Boris aan het vaste voedsel, Simon dag en nacht zonder luier binnen een paar weken, de stap die we hebben gezet om naar een kinderdagverblijf te gaan, Simon die naar school gaat, Boris die 1 jaar wordt, Simon 4 jaar. Teveel om op te noemen. Teveel waar hij niet bij was. Zoveel geluk. Zoveel geluk met een zwart randje. 

Dag Papa, dag lieve papa. Afscheid komt denk ik in delen. En toch blijf je altijd bij me. En mis ik je in mijn leven. Hopelijk 2020... het jaar van meer rust?