2 jaar geleden
Moeders
& moeders van moeders...
Ze kan me zoo onzeker laten voelen!
Na jarenlang te hebben gewerkt als pedagogisch medewerkster, dacht ik een voorsprong te hebben als moeder. Ik kon immers elke dag voor andere kinderen zorgen. Voor mijn eigen? Pfff.. Dat zal vast een makkie worden.
Maar de bevalling ging totaal niet zoals verwacht. Hij begon al veel te vroeg. De jongens stonden in de startblokken om geboren te worden, terwijl ze er nog totaal niet klaar voor waren. Er volgde zo een enge periode en ik merkte dat ik er helemaal niet zo klaar voor was als ik ooit was. De kinderen werden zieker en ik zette het bezoek van de jongens stop. Ze pikte alle bacteriën op van bezoekers waardoor hun verblijf alleen maar langer en langer werd.
Om gelijk door familie bestookt te worden. Ik was overbezorgd - hield de kinderen nu al klein & kon ik niet gewoon af en toe een update geven over hoe het ging met mijn kinderen? Dat ik ondertussen non stop in zorg modus zat omdat de hartslag en ademhaling van de jongens meerdere keren stopte... Dat werd maar even vergeten. Het ging goed met de kinderen, vonden ZIJ.
Inmiddels zijn we 3 jaar verder. Inmiddels zou ik er toch wel aan gewend moeten zijn toch? Ik dacht het dit jaar allemaal te rocken. Ik zou een groot feest geven, wat eindelijk kan na die corona tijd. En iedereen zou aanwezig zijn. Maar 1 voor 1 melde mijn familieleden af. Zelfs mijn ouders zitten liever bij Max dan de verjaardag van hun eigen kleinkinderen bij te wonen.
Dus ging ik weer in onzekere modus. Liet mijn ouders vandaag, op hun verjaardag, langs komen en zat uiteindelijk zelf met de gebakken peren (lees: overprikkelde kinderen). Ik wist dat ik ze niet ook nog moest laten langs komen. Dat ik er een punt van moest maken dat ze er niet zouden zijn op hun feestje en hiermee hun kans hadden verspild. Maar de kinderen vinden het leuk, dus is het dan niet beter dat ik ze gewoon langs laat komen...?
Het begon al de dag ervoor: mijn moeder wou langskomen. Ik gaf aan niet de hele dag thuis te willen blijven op hun verjaardag dus als ze langs wouden komen, dan konden ze ons op zoeken bij de indoor speeltuin. Ze vond het zooo vervelend haar cadeautje ergens anders te moeten geven. Maar daar moest ZIJ dan maar een oplossing voor verzinnen...
Vanochtend was de sfeer dan ook duidelijk voelbaar. En wat een gezellige ochtend met mijn kids moest worden, eindigde in een ochtend vol prikkels. De rest van de (verjaar)dag was dan ook een drama. En terwijl zij inmiddels in Oostenrijk zitten, klaar om naar Max Verstappen te kijken zit ik met ingehouden woede. Waarom heb ik er nou niet gewoon wat van gezegd?
Kun je ook lezen: "Waarom hebben we altijd kritiek op elkaar als moeders?"
Dagboek ondernemende moeder
Jouw reactie is ook heel herkenbaar inderdaad. Je onderhoud het contact omdat het belangrijk is voor de kinderen, maar voor de gezelligheid zal je niet snel langs gaan. Zo zonde want door hun gedrag zorgen ze er ook voor dat de bezoeken tot een minimaal worden gehouden!
Kimzstr
Herkenbaar hoor, ze doen het toch zo goed?! Waarom ben je zo over bezorgd?! Wij zijn nooit thuis op de verjaardagen van de kinderen, we gaan die dag iets leuks doen voor de kinderen. Bezoek komt op een ander moment, we vieren het niet op de dag zelf, maar 1 dag voor 2 kinderen (ze schelen een 2jaar en een maand). Het gevoel dat jij hebt bij je ouders heb ik bij mijn schoonouders, maar als ik er iets van zeg heb ik het gedaan. Want ik zorg ervoor dat zij ze nooit zien. Nee, ik wilde geen lange nepnagels en vingers met ringen in de couveuse, ik wilde niet dat er iemand kwam als ze verkouden waren (zo bouwt ie toch nooit weerstand op?!) Na meerdere keren een hartstilstand op een dag, zaten wij er emotioneel doorheen. We zagen hem dood gaan en terug komen en nog maakte zij dat het over hunzelf ging. Als zij om me heen zijn blijf ik onzeker, maar bijt op mijn tong totdat ze weer weg zijn. Ik gun mijn kinderen hun opa&oma, maar daar houd het ook op.