Moeder zijn met ptss

In 2016 is bij mij ptss (posttraumatische stressstoornis) geconstateerd. Daar is vaak nog veel onbegrip voor net als een depressie en burn out. Ook zelf vind ik het moeilijk om bespreekbaar te maken. Toch bang voor de reactie van mensen. Maar ik ga het toch doen. Ik wil ook mensen een hart onder de riem steken, en mocht je je depressies voelen of iets dergelijks,, trek aan de bel. Alleen kun je het vaak niet oplossen.

Een posttraumatische stressstoornis is een reactie op een zeer schokkende (traumatische) gebeurtenis die bij jou intense angst, een gevoel van hulpeloosheid of afschuw oproept. In mijn leven heb ik dan ook al het een en ander meegemaakt. Op het moment dat ik in mijn auto zat, mijn ogen sloot en dacht deze boom pak ik, schrok ik zo erg van mijzelf dat ik hulp ging zoeken. Mijn dokter stuurde mij door naar een psycholoog en door middel van EMDR therapie heb ik mijn ptss onder controle gekregen. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik mij opgelucht en vrolijk. Mijn masker kon ik eindelijk afzetten.

Maar helaas ben ik langzaamaan weer begonnen met het masker op te zetten. 

In 2017 werden bij mij slechte cellen gevonden in mijn baarmoederhals (pap3B). Ik werd gelukkig snel geholpen en de slechte cellen werden weggehaald. Dat was even schrikken, maar gelukkig konden we gewoon kindjes krijgen. Dat zijn we ook meteen gaan doen en niet veel later waren we zwanger. De bevalling liep helaas niet zoals gepland (zie mijn andere blog), maar in 2018 ben ik bevallen van een ontzettend lief en vrolijk meisje. Wat bezorgt ze mij toch veel plezier en geeft ze me veel liefde. Ik ben elke dag nog zo ontzettend dankbaar voor ons klein wondertje, want zonder haar zou ik niet weten waar ik nou was.

In 2019 weer verschillende klappen gehad. Het overlijden van een vriendin/collega en meteen daarna mijn baan waar ik ruim 10 jaar heb gewerkt verloren. Daar zat ik dan, thuis, niet weten wat ik met mijzelf aan moest. Ik wilde alleen maar knuffelen met mijn meisje en wilde mijn gevoelens niet binnen laten. Ik merkte dat ik steeds meer moe was, geen eetlust, snel geïrriteerd (mijn man kan niks goed doen in mijn ogen) Toen ik merkte dat ik weer hele nachten wakker lag en de momenten dat ik sliep, aan het dromen was, kwam mij dat wel weer heel bekend voor. Mijn ptss is weer naar boven gekomen. Ptss is helaas niet iets wat je “beter kan maken”. Ptss leer je mee omgaan. Door de klappen kwamen ook oude herinneringen weer naar boven. Het was een samen span van vroeger en nu. 

Ik wist dat ik actie moest ondernemen, want ik wilde niet weer in het diep dal terecht komen waar dat ik toen ook in zat. Maar dankzij mijn kleine meid weet ik dat ik daar niet in terecht kom. Ik heb nou een heel belangrijk persoon waar ik al te graag voor wil vechten. Ik wil weer die leuke mama zijn, die de hele dag met haar meisje kan gek doen. Dansen, spelen, wandelen. Mijn man steunt mij heel goed en heeft nogal wat te verduren van mij, als hij naar mijn idee weer iets verkeerds doet of zegt. Hopelijk kan ik weer snel goed slapen en ben ik snel weer mijn vrolijke zelf.

Sinds 2 weken loop ik nou weer bij een therapeut (mijn vorige is helaas overleden) en hoop dat hij mij net zo goed kan helpen. Ik ga er in ieder geval hard voor werken. Alles voor mijn kleine meid.