Moeder worden en je eigen moeder verliezen in het zelfde jaar.

2010 werd mijn jaar, ik werd moeder van een prachtige dochter. Maar gelijkertijd ook een verdrietig jaar omdat mijn moeder erg ziek was en overleed einde van dat jaar.

Wie heb je toch zo hard nodig als je pas moeder bent geworden? Ja je partner natuurlijk maar toch ook zeker je moeder? Ik in ieder geval wel

Gelukkig is mijn moeder er de eerste 9 maanden nog bij geweest, maargoed wat is nu 9 maanden?? Nee helemaal niks inderdaad. Ze was zo trots, en ik was erg trots op haar hoe ze er iedere keer weer stond terwijl ze eigenlijk helemaal niet goed vooruit kon. Ik was zo blij dat ze er iedere keer bij was als we naar het consultatiebureau moesten voor het wegen/meten en natuurlijk haar spuitjes. Wel deed het me zeer als de tranen in haar ogen stonden en me vertelde dat ze het zo verdrietig vond om eigenlijk niet echt iets met Amy te kunnen ondernemen. Gelukkig deden we samen wel wat kleine dingen, en gegeven moment verwende ze Amy met lekkere koekjes en de dingetjes die Amy intussen mocht hebben. We waren ook vaak samen en dat vonden we alle 3 erg fijn. Ik belde mijn moeder ook elke dag, of we nu samen geweest waren die dag of niet toch belde we. Alles wat ik wilde weten als ik het even niet wist over Amy belde ik mijn moeder. 

Maar "ineens" sta je dan zonder moeder, terwijl je zelf nog "maar" 21 jaar bent en een dochter van 9 maanden oud hebt. Sow dat was wel even heftig maar gelukkig ben ik een sterke vrouw die altijd positief blijft, maar daar is het gemis van mijn moeder niet minder om. Van toen tot nu heb ik daarom natuurlijk wel verschillende/veel verdrietige momenten gehad dat ik dacht verdorie was je er nog maar. Mijn zoontje Jelte heeft ze nooit ontmoet of gezien, dat is natuurlijk ook een onwijs verdrietig moment geweest en waar je je moeder bij had willen hebben. En zo zijn er nog zoveel dingen die je op kunt noemen waar je je moeder bij zou moeten hebben. Bijvoorbeeld verjaardagen van de kinderen, 1e keer naar school, wanneer ze vele dingen leren, wanneer ze groter worden. Volgende maand is ook een bijzonder moment omdat Amy dan alweer de leeftijd van 10 jaar bereikt. Gelukkig hebben we het wel veel over mijn moeder en zal ik ze op die manier mijn moeder leren kennen.

Jelte is geboren toen mijn moeder bijna 4 jaar overleden was, moeilijk moment wanneer je familie gaat bellen, je wil namelijk als eerste je eigen moeder bellen maar dat gaat dan niet. Maar ook toen was ik positief en wist ik zeker dat ze mee keek. Mijn zoontje Jelte is vernoemt naar mijn moeder, en naar mijn oma. Jelte zijn eigen naam, an is de naam van mijn oma en Jeanne de naam van mijn moeder. De namen van mijn moeder en oma zijn de doopnamen geworden van Jelte. 

Ik ben altijd erg blij voor vriendinnen en mensen om me heen die wel een moeder hebben waar ze samen mee kunnen genieten van hun moederschap want een moeder heb je altijd nodig in welke situatie dan ook, maar zeker als je zelf moeder bent.

Moeder zijn betekend zoveel voor mij, je eigen vlees en bloed en de liefde die je van je kindje(s) krijgt is zo bijzonder. Wat ik heel erg merk in mijn moederschap is dat ik de opvoeding van mijn kinderen zogoed als het zelfde doe als mijn moeder (ouders) dat gaat gewoon helemaal vanzelf dus vind het daarom ook wel erg mooi, en natuurlijk omdat mijn moeder er niet meer is en ik mijn kinderen op die manier iets mee geef van haar. Mijn moeder was precies de zelfde moeder als dat ik nu ben, de kinderen op nummer 1.

Ik ben onwijs trots op mezelf en mijn kinderen, zoals wij dat samen met zn 3tjes doen. En weet zeker dat mijn moeder vanuit boven erg trots op ons is. 

Heel veel liefs Karen en tot in mijn volgende blog

@karenjelteamy