Mijn zorgverzekering was fout gekozen

Het is 22 december en ineens schrik ik wakker met de gedachte dat ik nog geen nieuwe zorgverzekeraar heb uitgekozen. Ik gaf nooit zoveel om deze dingen. Ik was altijd in goede gezondheid. Nooit iets geks gehad (buiten complicaties bij bevallingen om) en als er iets met mijn kinderen was dan zou het ziekenhuis gewoon zijn ding doen en de zorgverzekeraar betaald wel. Ik koos altijd voor de goedkoopste en alleen voor de basisverzekering. Als ik eens op een blauwe maandag een osteopaath nodig had, dan betaalde ik dat zelf wel.

Stom, zo stom. Begrijpelijk, maar stom. Want nu een jaar later, is het ineens heel erg belangrijk om mij erin te verdiepen. Want mijn lieve Emy is er niet meer. Volgende week vrijdag zou zij 8 jaar zijn geworden. De verjaardag waar ze een half jaar geleden nog erg naar uitkeek. Dat ik een Natura polis had afgesloten bij de VGZ (Bewuzt) was tot aan 9 augustus 2019 helemaal niet belangrijk. Maar toen kreeg mijn dochter de diagnose ALL (Acute Lymfatische Leukemie). Zo maar ineens. Dat zie je niet aankomen, dat gebeurd gewoon. Je kind krijgt eerst gewoon een griepje, denk je. Maar dat griepje gaat niet over. In twee weken tijd wordt het gezichtje witter en je kind is niet meer instaat om te rennen. De antibiotica van de huisarts werkt niet en dan ineens (ja, echt ineens) loop je hand in hand het prinses Maxima centrum binnen. Hoe kan dat nou? Ze is zo mooi, zo goed gelukt, zo beleefd, zo empatisch, zo lief, zo blij. In 5 weken tijd heb ik haar zien verzwakken totdat haar hartje ermee ophield. Ook dat gebeurde zomaar ineens. Niemand zag dat aankomen. De boosdoener? Een bacterie in haar bloed en een kapot imuunsysteem door de chemotherapie.

Eergisteren liep ik in het prinses Maxima Centrum. Ik had de behoefte om daar te zijn en heb een rondje over de afdeling gedaan waar zij lag. Ik zie een prachtig mooi meisje rondlopen van een jaar of acht. Ze heeft een fijn gezichtje en lange bruine haren. Haar haren zijn deels ingevlochten. Ze heeft een vlotte pas terwijl ze in haar linkerhand haar infuuspaal naar voren duwt. In haar arm zit een infuus. Ik kan alleen maar denken ‘’nee, nee, nee…dit is zo oneerlijk. Laat dit ophouden’’. Ik herken het zo. Haar vader loopt naast haar en ik weet dat hij nog maar een paar dagen geleden dit vreselijke nieuws te horen heeft gekregen. En ja, dit weet ik zeker. Want op deze verdieping wordt alleen hematologie/oncologie behandeld en in de eerste week van de behandeling heb je je haren nog, en heb je nog geen PAC (een blijvend infuus op de borst). Terwijl ik haar zie, denk ik aan Emy. De dag dat ik haar vertelde dat ze haar haren zou verliezen en hoe sterk zij koos voor een haarband van Toupim. Toupim is een zachte haarband met daaraan je eigen haren. Je kan je haren voor de chemotherapie laten afknippen en hiervan jouw ‘’pruikje’’ laten maken. Met een mutsje of een pet over de haarband ziet niemand dat je eigenlijk je haren niet meer hebt. Het past bij je, want het is helemaal van jou. Emy zag die optie wel zitten. Emy wel, maar mijn zorgverzekeraar niet. Een haarband is geen pruik, dus krijg je niks vergoed. Bovendien, als Emy geschoren zou worden, dan moest dat gebeuren door een gecontracteerde kapper. Mijn eigen vertrouwde kapper mocht het niet doen. Ik zou dan met mijn doodzieke dochter naar een kapper in Nieuwegein moeten gaan om daar tussen de andere klanten mijn dochter haar lange haren eraf te laten halen. Geen genade. Emy was zeer verdrietig. Niet alleen haar gezondheid en haar vrijheid werd afgepakt. Ook haar haren, terwijl er gewoon een prachtige mogelijkheid bestaat om het te kunnen behouden. Het is niet duurder dan een pruik met het haar van een donor dat je bij stichting haarwensen haalt. Maar je eigen haar gevestigd op een haarband mag niet. De verzekering wou het ook niet deels vergoeden. Uitleg in de brief van de verzekeraar kreeg ik ook niet. ‘’wij kunnen jouw aanvraag niet verder in behandeling nemen’’ is alles wat er in de brief stond. Geloof mij….als ouder van een kind met kanker, die je ergens nog een beetje in bescherming kan nemen door de pijn van het verliezen van haar haren enigszins te verzachten , sta je letterlijk met je handen in het haar.

Vandaag heb ik wijs gekozen. Geen Bewuzt, geen VGZ. En vooral geen Natura polis.

En dat haarwerkje van Emy’s eigen haren? Dat ligt nu bij mij. Als aandenken. Want ik heb het lekker toch gedaan. Want al moet je er krom voor liggen, die glimlach hieronder is zoveel meer waard.