Mijn perinatale depressie na opname

Herstel. Wat klinkt dat makkelijk eigenlijk. Het is niet makkelijk. Het is schakelen, lief zijn voor jezelf en vooral ervaren. Ervaren dat ook herstel met ups en downs gaat. Bij mij tot nu toe met kleine downs. De downs van het leven. Ons leven.

Ik merk nu vooral dat herstellen veel vraagt van je hoofd, mijn hoofd. Mijn mind. En alles wat daarbij hoort.

Herinneringen, die zijn voor mij het lastigste te plaatsen. Te omarmen, er te laten zijn. Omarmen, ik wil het graag maar toch…. Aan een herinnering zit ook een bepaald gevoel, een gekoppeld gevoel. Een gevoel wat in heel mijn lijf voelbaar is, heel mijn lijf doorgaat. Doorvoelen.

Ik maak eindelijk weer zoveel mooie momenten mee, herinneringen maken. En toch, toch blijft er een sausje van nare herinneringen, gevoel, stromen. Stromen over mijn nieuwe mooie ervaringen. Het knuffelen van mijn 3 liefste kids. Bij ze liggen tot ze slapen. Handjes vasthouden, to the moon and back. Elke keer weer denk ik: oh heerlijk, fijn dat dit weer kan. Om vervolgens direct de nare herinnering eroverheen te laten komen, de nare herinnering van 2 jaar geleden: het gevoel van angst, verdriet, gemis. Vooral gemis. Een voorbijganger zijn ipv een moeder. Hun moeder. Dat gevoel, het beeld van hoe het was, overheerst dan even om vervolgens te beseffen dat het ‘oud’ is. Het is geweest.

Stom, dat trots en liefde toch nog steeds even plaats maken voor oud zeer en verdriet. Dat het lijntje zo dun is, maar ook voelt. Kwetsbaar. Even maar. Door dat even word je zo uit het moment getrokken. Dan besef ik me dat ik gelukkig steeds weer fijne herinneringen kan maken. Nu. En dat oud zeer? Wellicht blijft dat nog heel lang… maar het wordt in ieder geval niet meer…

ik ervaar het en hoop dat de stroming mij steeds verder meeneemt op reis, dat de gevoelens van tóen achterblijven… en de herinneringen met mij meevaren. Herinneringen zijn tenslotte onderdeel van mijn leven. Mijn reis.

Op naar mooie nieuwe herinneringen. Op naar herstel🙏