“Mijn man is overleden”

Daar zit ik dan in de auto op weg naar huis met het plastic tasje waar zijn spullen in zitten op mijn schoot. Denkend aan hem, wat er gebeurd is en wat nu?

“Ik moet ook zijn broer bellen.” Zeg ik tegen mijn schoonmoeder die ook mee rijd. Ze zegt dat ik dat zeker moet doen. Zijn broer heeft al jaren geen contact met de familie, met E.J. had hij dit sporadisch. Wat er aan vooraf gegaan is waardoor het contact verbroken is, daar heb ik weinig tot geen kennis van, en wil ik ook niet weten. Maar ik weet wel dat ik hem moet bellen. In mijn hoofd maak ik een lijstje van wie ik als eerst en die avond nog moet bellen. Als ik thuis afgezet word hoor ik bij de achterdeur dat de afzuigkap nog vol aan staat. De groentes liggen nog op het aanrecht en al het speelgoed nog door de kamer. Ik loop er aan voorbij en ga op de bank zitten. Met tranen die over mijn wangen rollen ga ik bellen. De uitvaartverzekering waar we een half jaar eerder nog mee om de tafel gezeten hadden om onze wensen aan te passen, E.J. op zijn heerlijk luchtige en grappige manier vertelde dat de keus van zou liggen aan de temperatuur. (In de zomer begraven want dat is lekker koel en in de winter cremeren want dat is lekker warm.) er vanuit gaande dat dit nog minstens 50 jaar zou duren. Maar die 50 jaar is een half jaar geworden en nu bel ik ze en komt dat ene zinnetje verdomd moeilijk over mijn lippen, want het doet verschrikkelijk zeer. “Mijn man is overleden.”

Ik stuur de juf van mijn dochter een bericht of ze mij kan bellen wegens spoed, stuur E.J. zijn broer een zelfde bericht en op het moment dat ik E.J. zijn leidinggevende waarmee hij goed bevriend was wil bellen, belt hij mij. Met een krakende stem neem ik op. “….M. ik krijg allemaal verontrustende berichten binnen, is dit waar?” Ik blijf even stil omdat ik die brok die maar niet zakken wil weg moet slikken. “Ja.. verdomme, ja het is waar.” Maar het voelt zó onwerkelijk. Als de juf van M. mij belt komen net mijn moeder, broer en schoonzus binnen. Mijn familie woont ruim 2,5 uur rijden bij ons vandaan, maar ze zijn er. Wat is het fijn als mijn grote broer mij vastpakt. Hij is de rust, de reddingsboei in moeilijke tijden, en die tijden kennen we maar al te goed.

“Waar zijn M. en N.? Wanneer komen ze thuis?” Beide kinderen zijn naar A. gebracht, de vrouw die altijd met liefde voor hen zorgde als ik moest werken, tot ze twee maanden eerder stopte. Ik bedenk me hoe blij ik ben dat ze weinig tot niets van de paniek en angst meegekregen hebben, hoe A. er vast voor gezorgd heeft dat ze de dag gezellig afgesloten hebben zonder zorgen en daarnaast aan het moeilijkste dat ik ze morgen moet vertellen. En wat ben ik bang om dat te doen. N. zal er niet veel van begrijpen, hij is net twee jaar. Maar M. wel. Ze begrijpt maar al te goed wat het betekent. 2,5 jaar eerder overleed mijn vader, slechts 9 maanden later mijn zus op 37-jarige leeftijd aan een hartstilstand. M. is een lange tijd bang geweest dat E.J. of ik ook zomaar om kon vallen, ze had nét weer het vertrouwen terug en nu moet ik haar gaan vertellen dat papa niet meer leeft, haar wereld zal ineen storten.

En ik weet hoe dat er uit kan zien, mijn zus liet haar dochter van toen 5 jaar achter. Niemand durfde het aan dus nam ik die vreselijke taak op me in de hoop dat het de eerste en de laatste keer zou zijn. Maar het is zo oneerlijk, onbegrijpelijk en verwoestend dit leven en zo verrekte hard. Dit hoort niet, dat kan toch niet?

“Probeer maar te gaan slapen.” Zegt mijn moeder als iedereen weer vertrokken is en het lijstje mensen gebeld is. Het is middenin de nacht, de tijd kruipt voorbij. Duizenden gedachtes, duizenden gevoelens. De dag waarvan ik dacht dat die voor minstens 50 jaar niet zou komen is gekomen. Onze kinderen en mijn wereld en toekomst aan flarden. Al ons later zou samen zijn. Één seconde, en alles is weg.-