Mijn lichaam na zwangerschap. Dit had ik níet gelezen…

Ooit, in een tijdperk toen er nog geen kinderen waren en ik de tijd aan mijzelf had. Toen ik dacht dat ik moe was en nog niet eens een fractie van de vermoeidheidpaden bewandeld had. Toen ik genoot van de stilte op het toilet zonder te beseffen dat dit ooit anders zou zijn. Ooit.

In dat tijdperk was ik normaal, mini als het meezat. In de veronderstelling dat ik nooit zou veranderen dat ik altijd mini, of misschien normaal zou blijven. Niets is minder waar.

Ik ben toegetreden tot het land van de superplus, maxi zo je wilt. Op hele lichte dagen ben ik soms nog normaal, maar anders niet.

Schoorvoetend besprak ik het met vriendinnen… Passen jullie sinds je kinderen hebt ook niet meer? De cryptische omschrijving was niet voldoende. Passen? Wat passen? ‘Je weet wel, de tampon’. Telkens als ik op ‘lichte dagen’ weer een minitampon inbreng komt hij eruit zeilen alsof ik hem in een rioolbuis gestopt heb. Niet gelijk, maar toch wel na een paar passen. Heus niet handig.

Hij past niet meer. De minitampon. Met een beetje geluk houd ik een normale erin, maar het lijkt alsof ik van onderen niet meer hetzelfde ben. En mijn vriendinnen met mij. Gelukkig ben ik niet de enige!

Heb jij ook zo’n beschamend iets dat je niet verwacht had na de bevalling?