5 jaar geleden
Mijn leven als tienermama
Daar was hij dan. Wie had ooit gedacht dat ik nu al zo jong mama zou worden. Nu moesten wij op zoek naar een woning en dat ging niet zonder slag of stoot.
Dat ik hem in mijn armen hield en naar hem keek besefte ik het mij pas: Ik was moeder geworden.
De eerste paar uren met Fabio in mijn armen leken wel een droom. Alle opmerkingen over hoe jong ik wel niet was vergat ik als ik naar hem keek. Ik voelde mij trots.
In de kraamweek zat ik op een roze wolk. Ondanks ik erg onzeker was voelde het alsof het nooit anders was geweest.
Alles leek wel perfect....
Wij hadden alles voor elkaar voor Fabio, wij hadden een bedje voor hem geregeld, hij had genoeg luiers en kleren. Maar toch het belangrijkste wat wij wilden lukte ons niet en dat was een eigen woning en eigen kamer voor Fabio.
Het moment dat wij wisten dat ik zwanger was zijn wij meteen op zoek gegaan naar een woning. Wij schreven ons op elke website in waar het maar op leek dat je een woning kon krijgen. Wij reageerde op elke woning al was het de grootte van een slaapkamer. Wij vonden alles best zolang wij een eigen plek hadden en Fabio zijn eigen plek konden geven.
Na heel lang zoeken kregen wij ons eerste aanbod voor een woning wat waren wij gelukkig! Het was niet groot maar Fabio had zijn eigen kamer. Wij zeiden volmondig JA op dit aanbod. Jammer genoeg werden wij uiteindelijk afgewezen... En dat gebeurde op meerdere huizen. De reden dat wij de woningen niet kregen varieerden van je mag hier niet wonen met een kind tot je verdient te weinig (4x huur).
De moed op een woning verdween bij elke afwijzing stukje bij beetje. Na jaren zoeken begon ik de moed kwijt te raken.
Zo hebben wij het eerste jaar bij mijn schoonouders gewoond. Zij hadden voor ons een kamertje verbouwd zodat wij daar konden wonen met Fabio. Het jaar erna zijn wij bij mijn ouders op zolder gaan wonen. Ik was erg dankbaar dat wij bij hun konden wonen. Maar ondanks wij gelukkig onderdak hadden begon ik mij steeds slechter te voelen en kreeg steeds meer het gevoel dat ik tekort deed aan Fabio en geen goede moeder was omdat, ik hem geen eigen kamer kon bieden.
En zo werd ik steeds somberder. Ik schakelde een wijkteam in om hulp te krijgen bij het zoeken van een woning. Via hun zou ik urgentie kunnen krijgen en dat vroeg ik dan ook aan. Jammer genoeg werden wij afgewezen omdat wij onderdak hadden. Nog een tegenslag. Ik voelde mij steeds dieper in de put komen en dacht bij mijzelf; wij gaan voorlopig geen huis vinden.
Na 3 jaar zoeken gaven wij de moed op. Maakte niet uit in wat voor situatie wij zaten. Met kind in een kamertje hoe groot of klein dan ook. Een woning kregen wij niet.
Wij deden een laatste poging en reageerde op een woning. wonder boven wonder werden wij gekozen!
Na 3 lange jaren een woning zoeken, via wijkteams en noem maar op urgentie proberen te krijgen, hadden wij het uit onszelf voor elkaar gekregen een woning!
Wij hadden een mooie woning in Amsterdam gekregen. Fabio kreeg zijn eigen lang verlangde kamer... en wat voor een! Ons geluk kon niet op!
Volg mij en mijn gezin op instagram!
Www.instagram.com/fenice_dfp
