Mijn kinderwens achter slot en grendel

Toen ik kind was zei ik steevast dat ik nooit kinderen wilde krijgen later. Ik had totaal geen moedergevoelens en speelde nooit met poppen. Dit duurde tot ik in mijn late tienerjaren kwam. Ergens wist ik dat mijn leven nooit compleet zou aanvoelen zonder minstens één kind. Maar ik was bang dat ik geen mommy material was. Zou ik het wel kunnen? Wat als ik geen moedergevoelens zou krijgen?

*Ik wil een kind!* 

Op mijn 24ste overviel het me heel plots, we planden ons trouwfeest en ik wist het ineens heel erg zeker. Ik wilde mama worden en het liefst zo snel mogelijk. Ik nam de pil en omdat ik had gehoord dat je lichaam na jaren aan de pil wel even moet 'ontpillen' stopte ik er al voor ons trouwfeest mee. Op mijn 25ste verjaardag, op 12 maart ging de pilstrip in de vuilbak. Een kleine maand later op 5 april trouwden we en ergens eind mei had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen.

We waren dolgelukkig en er brak een spannende maar heftige periode aan. Een nieuwe job, we kochten een huis. Geen groot huis, maar een huis in een goede buurt en met een grote tuin. We waren echt onze droom aan het verwezenlijken. We stopten al ons geld, ja echt ALLES in het huis. Maar dat huis heeft maar 2 kleine slaapkamers. Ideaal toch? We wilden toch zeker maar één kind? Little did we know...

Er was nog werk aan ons huisje, veel werk! En de zwangerschap was loodzwaar. In oktober toen ik een goeie 6,5 maanden zwanger was trokken we erin. 

Op 25 februari 2015 werd Malique geboren, op 38 weken. Een kerngezonde blije baby van 52cm lang en 3.750kg zwaar. Het was de mooiste dag van mijn leven en het moedergevoel kwam INSTANT.

Malique was onze wereld en onze harten volledig vervuld. Het eerste anderhalf jaar voelde ons gezin compleet. Maar hoe langer hoe meer speelden we toch met de gedachte dat een broer of zus voor ons grootste geluk ons allemaal nog gelukkiger zou maken. Want alleen is maar alleen, toch? 

Eentje is geentje...

Georganiseerd als ik graag te werk ga begon ik te plannen. Een tweede baby kon echt pas wanneer Malique op 2,5 jaar naar school zou gaan. Maar meer dan 3 jaar tussen twee kinderen zag ik niet zitten want dan zouden ze weinig aan elkaar hebben dacht ik... En HOP simple as that, plots schreeuwde mijn eierstokken om nog een baby! Zo erg zelfs dat ik er opnieuw een helse zwangerschap en een horrorbevalling voor over had. Want nee, die vorige was ik zeker niet plots vergeten. 

Na veel overpeinzen en wikken en wegen besloten we dat er best plaats genoeg was voor 2 kinderen. Als het tweede kindje ook een jongen zou worden konden ze best samen een kamer delen toch? En als het een meisje werd konden we onze kamer afstaan en zelf beneden een slaapkamer inrichten. Twee kinderen was voldoende, daar waren we van overtuigd. 

Op 2 februari 2018 werd Memphis geboren. Een prachtige baby van 50 cm lang en 3.660 kg zwaar. Net als zijn oudere broer diende hij zich op exact 38 weken zwangerschap aan. Hij was perfect! Maar, hij was een jongen EN mijn laatste baby. Het idee dat ik nooit een dochter zou krijgen kwam hard aan en ik kon er mij moeilijk bij neerleggen. Ik zei stilletjes tegen mezelf, zeg nooit nooit. Het zaadje van een kinderwens was alweer geplant.

De stap van één naar twee kinderen was hier GIGANTISCH. Het was zwaar maar zeker de moeite waard. Met momenten was het meer dan we aankonden. Het was heel intens in alle opzichten en het duurde meer dan een jaar voor we opnieuw evenwicht en een aangenaam ritme hadden gevonden als gezin van 4. Het begon ook te dagen dat 1 kind meer niet alleen 1 extra bed betekent maar ook 2 keer zoveel spullen in huis. Waardoor het huis nu echt wel als te klein wordt bevonden.

Verbouwen dan maar?

Er zit niets anders op. Onze jongens verdienen een eigen kamer! En wij meer bergruimte! Ons nieuwe doel is nu dus met twee kinderen een verbouwing regelen en overleven. Dat wordt stressvol en ook financieel niet van de poes. We gingen praten met de bank...

Verbouwen betekent een renovatielening aangaan  en dat wil zeggen de komende 12 en half jaar niet veel ademruimte. Toch lijkt de verbouwingsdroom ons dat waard. Verhuizen en van nul beginnen zien we niet als een optie. Ja... Joepie, verbouwen let's do this... Want dit is toch alles wat we ooit wilden? 

Het besef groeide tijdens het samen dromen en plannen. Wanneer we hier blijven wonen en de renovatielening aangaan is er echt geen ruimte meer voor verdere gezinsuitbreiding. 

Memphis wordt volgende maand twee, hoe hard ik het ook probeer te ontkennen hij wordt echt groot. Hij is ondanks het feit dat hij nog steeds borstvoedingsverslaafd is geen baby meer. Elke dag is hij wat zelfstandiger. In september gaat hij naar school...

Mijn hart zegt dat een derde kindje in de toekomst meer dan welkom is. Volg je hart zegt een stemmetje in mijn hoofd... Maar ons verstand zegt NEEN. 's Nachts lig ik vaak nog alles te overpeinzen en alle redenen waarom het niet kan te overlopen. Dat zijn er veel! Maar de belangrijkste is dat we tevreden moeten zijn met onze twee gezonde jongens en hen alle kansen moeten kunnen geven. Als ik er echt wil zijn voor mijn zonen op de manier die zij verdienen dan is er geen ruimte voor:

- een derde wellicht loodzware zwangerschap 

- herstel van een wellicht alweer helse bevalling 

- de zorg voor een baby

Het is praktisch gezien mission impossible en het zou onverantwoord en ondankbaar van me zijn om als een waar 'rupsje nooitgenoeg' toch toe te geven aan mijn kinderwens. We hebben alles en dat willen we niet op het spel zetten. Dat weet ik. Het is beslist.

Maar het valt beslist zwaar. De FOMO slaat regelmatig toe, zeker wanneer er in onze omgeving weer een baby geboren wordt. En het knaagt, zou dat gevoel nog weggaan? 

 Zijn hier mama's die zich hierin herkennen?