Mijn eigen trauma

In de zomer van 2021 heeft Finn zijn traumabehandeling gehad in het ziekenhuis. 7 Weken lang 1x per week naar het ziekenhuis voor de EMDR behandelingen. Of het zou helpen? Dat wisten we nog niet zeker. Nu we verder zijn en weer een aantal afspraken in het ziekenhuis hebben gehad merken we dat het wel degelijk geholpen heeft. De behandelingen zijn nog steeds heel moeilijk, maar hij is veel sneller weer te kalmeren en we kunnen daardoor ook sneller weer terug naar normaal. 

Maar dan komt het volgende; mijn (ons) eigen trauma. Tijdens de intake voor Finn zijn behandelingen werd ons gevraagd of we dit wel aan zouden kunnen. Moesten we niet eerst zelf behandeld worden, want ze kon ook het trauma bij ons zien. Mijn man en ik waren heel stellig; eerst Finn, daarna zijn wij pas aan de beurt. Als Finn er bij is kunnen wij namelijk heel goed ons eigen gevoel aan de kant zetten en doen wat voor hem het beste is. Voor mij is schrijven altijd al een uitlaatklep geweest. Van jongs af aan heb ik hele verhalen geschreven over wat mij was overkomen (don't get me started). Maar het uitwerken van Finn zijn verhaal, tijdlijn en trauma was daardoor ook wel al een stap voor mezelf. Ondanks dat het heel moeilijk was om dat op papier te zetten en volledig uit te werken merk ik dat ik daar veel aan heb gehad. Maar dat betekende nog niet dat mijn eigen trauma en die van mijn man ermee opgelost zouden zijn. Beide hebben we ons eigen stuk geschreven en zijn daarna samen aan de slag gegaan om er één verhaal van te maken.

Mijn man krijgt veel last van zijn lijf op het moment dat Finn slecht slaapt. Slecht slapen is voor hem altijd een trigger geweest dat er iets niet goed was met Finn, want Finn sliep/slaapt altijd goed. Gelukkig is dat voor mij geen trigger dus kan ik hem daarbij helpen dat alles goed is en Finn het super goed doet, kinderen slapen soms slecht. Hij kan ook vanalles aan het leren zijn in plaats van ziek zijn. Hij moet daar zelf mee aan de slag, maar gelukkig heeft hij er al minder last van nu het al een langere tijd super goed gaat met Finn.

Ik word zelf vooral getriggerd als Finn uit zijn doen is, als hij ook maar een kleine verandering in gedrag laat zien, niet genoeg drinkt of slecht plast en poept gaat er bij mij al vanalles door mijn hoofd. Vooral als Finn niet thuis is, of het nu op de opvang is of uit logeren gaat, altijd blijft er door mijn hoofd gaan; maar andere letten niet zo op hem als dat ik zou doen. Houden minder in de gaten of hij zijn minimale 1,5 liter vocht wel binnen krijgt. Ik heb absoluut vertrouwen in de andere om hem heen die voor hem zorgen, maar als hij dan terug is merk ik bijvoorbeeld dat hij niet genoeg gedronken heeft. Dat hij niet de rust heeft kunnen vinden die hij thuis heeft om goed te blijven drinken. Vanalles gaat er door mij heen, wat ik natuurlijk zo goed mogelijk van hem probeer te verbergen. Finn weet mij altijd super goed aan te voelen, dus als ik gestressed ben dan blijft hij in mijn buurt, knuffelt een keer extra en zorgt dat ik weet dat alles goed met hem gaat. Ik merkte pas hoe erg mijn eigen trauma was toen mijn jongste zich niet lekker voelde. Naud heeft geen afwijkingen, een kerngezonde jongen, maar die eerste keer dat hij ziek werd en niet helemaal zich zelf was sloegen bij mij alle stoppen door. Wat als de echo's niet goed waren en hij ook iets heeft. Wat als, wat als. Rationeel wist ik dat dat allemaal niet logisch was, en dat kinderen nu eenmaal ziek worden. Maar dat gevoel dat ik al die tijd bij Finn heb gevoelt sloeg op dat moment ook over richting Naud. Een van de eerst opmerkingen die mijn man maakte was; "Naud is gezond, hij kan nu eenmaal ziek worden of zich even niet lekker voelen. Vertrouw mij, er is niets aan de hand." Zijn onderbuikgevoel is altijd goed geweest, zelfs met alles wat er met Finn was gebeurd, zat zijn gevoel altijd goed.Dus dan komt de volgende stap, onze trauma's aanpakken. Individueel, samen, wat er ook nodig is. Wat dat precies is weten we nog niet, vanmiddag heb ik de intake bij de psycholoog en mijn man heeft dat aan het einde van de week. Dus dan krijg ik vanzelf wel te horen wat ze wellicht kunnen doen. Er zijn wel lange wachtlijsten, maar de eerste stap is in ieder geval gezet.