Mijn eerste zwangerschap: Een tweeling

Ik ben Shunny, 26 jaar en moeder van een tweeling van 3,5 jaar oud. Een jongen en meisje, genaamd Jevensly en Jeléyna. Ik heb een lieve partner Rigje, waar ik al 12 jaar mee samen ben. Ik werk als verpleegkundige in de ouderenpsychiatrie, maar nu helaas in de ziekte wet. Ik zal in een andere vlog hier meer over vertellen.

Zal ik eerst even vertellen waarom ik nou begonnen ben met bloggen? Soms denk je als moeder dat alleen jij bepaalde dingen meemaakt als moder. Ik ben blogs van andere mama's gaan lezen. Ik ben van mijzelf niet zo een prater, maar het liefst praat of lucht ik mijn hart graag bij een ander. Dus ik dacht ik schrijf het van mij af, zo heb ik het voor mij gevoel toch weggeschreven en heb ik weer wat meer rust in het hoofd.

Voor alles is er een eerste keer.  Daarom wil ik jullie graag een terugblik geven in de tijd dat wij het voor het eerst ouders werden en hoe dat allemaal is gegaan. Vanaf het moment van de zwangerschap test tot de dag datonze mooie kindertjes geboren werden.

Het begin .... 

Ik wist nog dat ik 8 maart 2017, ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was inmiddels 4 maanden gestopt met de pil. We waren er klaar voor, zoals we tegen anderen zeiden als ze ons vroegen;hebben jullie nog steeds geen kinderen? En dat na 8 jaar.. uhh jaa als we er klaar voor zijn dan komt het wel Toch? Ik heb altijd gezegd dat ik eerst mijn opleiding als verpleegkundige af wou hebben, een vaste baan, rijbewijs en een huisje voor ons twee samen. Dan zou ik echt klaar zijn voor de zogenoemde motherhood!

Ik kan me nog heel goed herinneren, dat ik altijd zei. ' ik wil zo graag een kindje, dan heb ik mijn eigen vriendje of vriendinnetje. Alleen van ons alleen. Ik had geen grote netwerk, dus of ik werkte of ik was thuis. Of was altijd bij mijn zus, want haar kindjes waren zo blij met hun Tante Shunny. Ik deed altijd alles met ze, dat andere steeds vroegen "zeg wanneer komen die van jou dan? Je moest eens weten hoe graag ik het wou. 

op een avond was ik aan het borrelen samen met mijn vriendin, toen ik opeens Vreselijk misselijk begin te voelen. Zo uit het niets kwam het opzetten. Ik vroeg mijn vriendin of ze misschien wat snoep of chips had, omdat ik ten eerste dacht dat misschien niet genoeg gegeten had. Dus dacht laat me even wat suiker maar binnen werken. En ja hoor het trok beetje bij beetje weg. Thuis aangekomen vond ik het toch wel een beetje frappant. Zo uit het niets? Ik zei die avond nog tegen rigje" ik denk dat ik morgen een zwangerschaps test ga doen". Huh waarom?! Dus ik vertelde hem het verhaal van eerder die avond. Goed dan zei die laten we die morgen maar gaan doen.

Volgende morgen zat ik met een bonkend hart op de toilet.l met de Zwangerschapstest in mijn ene hand en een bekkentje in het andere. Ik ben zo onnozel dat ik altijd in een bekertje plas, haha. Ik deed de test erin en daar zaten we dan gespannen te wachten,. Ik zette hem heel voorzichtig en netjes op de wasbak en ruimde op. Even Later kijk ik op de test en ja een + ! Rigje wachtte op mij in de huiskamer te wachten toen ik aankwam met natuurlijk een dikke smile op mijn gezicht, ik wist gewoon geen houding aan te nemen Hij keek me aan en zei en? WE ZIJN ZWANGER!! Heb hem denk ik nog nooit zo blij gezien hahah. Een dikke smile verscheen op zijn gezicht van oor tot oor. Had ik het nou goed, ben ik nou echt zwanger!

Ik was zo blij, wij waren zo blij! Wij wisten dat we er nu klaar voor waren. In 2016 behaalde ik mijn diploma als verpleegkundige niveau 4 en starte daarna gelijk met mijn HBO-V. Ik was op dat moment te druk met werken. Ik vond direct een baan in de thuiszorg en werkte best veel, geld maken zoals ik het noemde. Dus koos er voor om mijn hbo studie te beëindigen.

Zwanger!!

Ondanks dat ik super blij was, vond ik het ergens ook wel spannend. Wat moest ik doen? De eerste die ik belde was mijn zus. We wisten toen natuurlijk nog niet dat het een tweeling was. Met trots vertelde ik dat ik zwanger was en me zus kon me eerst echt totaal niet geloven! Mijn zus was zo blij voor ons. Ik viel gelijk met de deur in huis, ik weet niet wat ik moet doen, moet ik wel wat doen?! Bel maar eerst even de verloskundige" zei ze  die maken een eerste afspraak met 8 weken voor je en zij vertellen je verder wel wat je allemaal moet doen.

Dagen gingen voorbij, vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger  was kwamen de symptomen. Ik kreeg barstende hoofdpijn, vreselijke misselijkheid en kon geen daglicht verdragen. Enigste wat ik at was watermeloen wn het liefst ijskoude water. moest elke dag nieuwe portie voor me halen. Maar dat deed hij gelukkig met alle liefde.

Ik downloade een app van trimester van de zwangerschappen. Gek genoeg kwamen er alleen tweeling info voorbij. Het zal wel toeval zij dacht ik en las elke week gewoo  rustig mee. Op een gegeven moment dacht ik, die symptomen lijken wel verdomd veel op die van mij! Uhhh kan dat? Dacht ik. Het zal wel niet Shunny, maak jezelf niet gek.

Ik had niet veel hulp. Niet dat ik de hulp toen nodig had, maar toen ik doodziek thuis lag en vriendlief avonddiensten  had, stond ik er even helemaal alleen voor. Dit gaf me soms wel stress. 'Wat als ik straks bevallen ben, sta ik er dan ook alleen voor?" Ik probeerde er niet veel pver na te denken en stelde mezelf voor lekker te genieten van mijn zwangerschap. Ik stelde alles vast, elke week maakte ik een nieuwe belly updatefoto. Voor Later dacht ik, is toch mooi om je kinderen het allemaal weer terug te laten zien.

Eerste echo, EEN TWEELING!

8 april de dag dat we onze eerste echte echo hadden. Van te voren vroeg mijn vriend mij, "wat denk jij dat het wordt? Een of twee", nou "ik denk gewoon eentje hoor en jij vroeg ik aan Rigje?" "Ik denk er twee" oh shit dacht ik, hoezo? Ik weet het niet zegt hij, ik heb gewoon een sterk gevoel.

Zijn oma vroeg vrkeger altijd aan ons 'wanneer krijgen we jullie tweeling te zien?! Altijd zei ik dan lacherig, ik niet hoor! Mij niet gezien. Misschien zijn broer of zus, haha. Maar ik niet! Zeg maar nee dan krijg je er twee!

We kwamen aan bij de verloskundige en werden het kamertje binnengeroepen. Ze vragen mij lief plaats te nemen op de stoel. Alles wordt klaargezet en de klodder glijmiddel, zoals ik het altijd noemde werd op mijn buik gespoten. De echo wordt gemaakt. En ja, gelijk horen we het eerste hartje. 'Nou hier zie je het kindje al en hoor je prachtig het hartje'. En..... hiernaast zie ik nog één'. Nee?! watt??!!! Echt waar?! Ka mevrouw u krijgt een tweeling! IK Keek mijn R. Aan dus je had toch gelijk zeg ik tegen hem en hij glimlachte van oor tot oor!  De eerste echo's werden uitgeprint en kreeg gelijk te horen dat wij Doorverwezen werden naar de gynaecoloog. We waren zo blij! Het moment dat we echt wisten dat we twee kleine baby'tje van onszelf zouden krijgen. Wie had dat toch verwacht?!

Genieten van mijn zwangerschap

Ik vond het zo moeilijk om het nog even voor mij te houden. In ons cultuur is het normaal dat je het pas met 3 maanden deeld met de rest, je vrienden etc. Omdat er nog altijd wat kan gebeuren. 

Vanaf de 15 weken heb ik de fijnste en beste zwangerschap gehad. Ik had nergens last van, wel van harde buiken maar geen misselijkheid of andere ernstige dingen. Ik straalde het uit en voelde me ook echt heerlijk en mooi zwanger," al zeg ik het zelf hihi".  Ik had eigenlijk nergens last van, hier en daar had ik wel last van harde buiken. Maar dit kwam vooral doordat ik eigenlijk altijd druk bezig was. Druk met de kamers inrichten, omdat wij een 2 kamer flatje hadden. De kamer waren niet zo groot, dus we moesten met een creatieve manier komen.

Genderreveal party

Onze 20 weken echo kregen wij met 19 weken. Het geslacht wouden wij nog niet weten. Dit wouden wij doormiddel van een gender party uitbrengen. De echo met de geslachten erop werden netjes in een envelopje voor ons gedaan, die dus uiteindelijk 5 weken lang bewaard moest blijven. Phoe, je wilt niet weten hoe zwaar dat is geweest voor mij. Op een gegeven moment zij ik maar 'schat, wil je dat ding ergens verstoppen want ik houd het niet meer hoor!

Een babyshower heb ik helaas niet gehad. Waarom? Ik heb geen idee eigenlijk. Ik moet eerlijk zijn heb er wel altijd naar verheugd, en natuurlijk na gevraagd haha. Maar ik denk dat ze het letterlijk namen met "Wie vraagt wordt overgeslagen". Daarom ben ik nog steeds heel blij dat ik mijn genderparty helemaal zelf heb georganiseerd met mijn lieve papa to be.

De weken gingen voorbij, het zaaltje was gehuurd. Op zoek naar de gender reveil ballonnen, uiteindelijk hebben we een feestwinkel kunnen vinden in Heino, die graag voor ons de ballonnen wouden maken. In tussen tijd maakte ik mijn eigen uitnodigingen. Ik weet niet waar ik al die creativiteit vandaan haalde, maar ik ging als een speer. 

De dag was aangebroken en de moment van de waarheid kwam steeds dichterbij. Ik vond het zo spannend, onze eerste kindjes en al gelijk 2! Wie had dat gedacht! 

Uiteindelijk  was het zover en mochten we eindelijk de ballonnen prikken. Het werd een JONGEN EN EEN MEISJE !! Wat waren we blij want dit was toch wel onze wens! Oma sprong als een kangeroe onze kant op, wat was ze toch blij! 

De volgende dag was het raak. Pijnlijke en harde buiken. Zullen we bellen of niet bellen? Waarna we uiteindelijk toch belden en was maar goed ook. Aangekomen in het ziekenhuis bleek mijn baarmoedermond te zijn verkort. De kans op een vroeggeboorte  kon aanwezig zijn. Heel even stond mijn wereld helemaal stil. Maar hoe dan? Kan dit maar zo? Ga ik echt mijn kindjes kwijtraken?

Ik moest blijven  ter observatie voor de komende 2 uur. Mocht in die 2 uur mijn baarmoeder verder zijn verkort, zouden ze toch echt actie moeten  ondernemen. Ik wist niet meer hoe of wat. Ik kon niet zitten ik nog niet liggen ik draaide en draaide. Na 2 uur kwamen ze weer meten en voelen. Godzijdank was alles gelijk gebleven en was mijn baarmoedermond zelfs weer verlengd. We mochten naar huis toe, maar ik moest mijn rust pakken en vanaf nu rustig aandoen. Dat is ook wat ik begon te doen, al was dit voor mij erg moeilijk. 

Hoevaak wij wel niet in die ziekenhuiskamer zaten voor controles, omdat ik gek genoeg vaak harde buiken had. Beter een keer te vaak dan te weinig, zeiden ze altijd! En gelijk hadden ze, er groeiden immers wel 2 wondertjes in mijn buik, hier wou ik voor geen goud risico voor nemen. 

Ik was erg aanwezig op de tweelingen facebookpagina. Wat hebben die mama's mij vaak gerust gesteld en goede tips en tricks gegeven. Het was zo een fijne community. 

Zwangerschapsverlof

De weken leken voorbij te vliegen en voor ik het wist had ik al zwangerschapsverlof. Shoppen shoppen  shoppen was wat ik deed! Als mijn partner mee ging zat hij erbij op een bankje, personeel lachte zich kapot! Telkens wanneer ik dacht kLaar te zijn zag ik weer zoveel andere leuke dingen, ik denk dat dat echt de hormonen waren. En ik moest en zou alles hebben! Het moment naderde dat alle baby kleertjes gewassen moesten worden. Tot savonds laat, uh wat zeg ik tot in de nacht, zat ik die kleine mini kleren te strijken. Nu als ik terug kijk denk ik, maar verrekt waarom denk je dat je van die stuiterballen hebt? Ik zat zelf geen moment stil tijdens mijn zwanger schap! Enigste momenten wanneer ze rust hadden was wanneer ik sliep. En je raad het al dan gingen hun natuurlijk aan haal in mijn buikie. 

Tot een week of 30 lagen de kindjes perfect met hun hoofdje beneden, vanaf een week of 31 waren ze beide gedraaid in stuitligging. Hier baalde ik wel erg van, want ik wist dat ze nu al wat groter waren en werden, dus ze waarschijnlijk  ook zo zouden blijven liggen. En dat bleven ze helaas ook tot de bevalling. De gynaecoloog gaf aan dat ik nog normaal kon bevallen. Omdat ze beide in stuit lagen en hierdoor geen complicaties van zouden komen.

Ik wou hier niets van weten. Wat ze ook zeiden. Het waren mijn eerste kindjes wat als het niet goed zou gaan? dan zou het geheit een spoedkeizersnede worden. Wat als er eentje het niet red? Alle gedachtes gingen door mijn hoofd. Maar zo gezegd zo gedaan. De Keizersnede werd gepland en diezelfde dag werd de datum al geprikt.

Wat was het gek, ik wist de datum wanneer we onze kleine pareltjes mochten verwelkomen. Het ging allemaal opeens zo snel. De kleertjes moesten gewassen worden, mijn ziekenhuis tas inpakken, want je zou maar iets vergeten was het enigste wat ik dacht. 

KEIZERSNEDE

De dag van de keizersnede was spannend. Ik Kon de avond ervoor bijna niet slapen, enigste wat ik dacht was "ik heb mijn baby'tje straks in mijn handen". Ik moest 6 uur van te voren nuchter zijn, dus ik zette mijn wekkertje om toch nog even wat naar binnen te kunnen werken.

De grote dag was aangebroken, die dag moesten wij ons om 8.00 melden in het ziekenhuis. Op onze kamer  stonden de baby bedjes al klaar. Daar maakte papa natuurlijk gelijk een selfie mee. De zuster kwamen zodat ik alvast werd klaargemaakt. Infuus werd geplaats, katheter  ging erin. En even later werd ik opgehaald voor de behandelkamer. Nog even de laatste foto als papa en mama met de kindjes in de buik, mama in de operatieschort en ready steady. Op de kamer aangekomen kwamen de gynaecologen aan voor de ruggenprik. Moet heel eerlijk zeggen dat ik die heel eng vond. Waarom?dat weet ik eigenlijk niet. Ik denk door de verhalen die je van andere hoort en daardoor automatisch angst zaait voor jezelf! Ik kon mooi alles meekijken op de scherm en dat wou ik ook heel graag, dus daar was ik heel blij mee. Vond het zo mooi alles te zien. Foto's werden gemaakt door een hele lieve verpleegkundige. 

Op 30 oktober 2017 om 10.30 & 10.31 zijn wij trotse ouders geworden van mooie zoontje Jevensly en dochtertje Jeléyna.

Onze avontuur begon vanaf dit moment als kersverse mama en papa! Maar het was anders dan wij gedacht en voorgesteld hadden. 

♡