Mijn eerste angstaanval

16 April 2019, een dag om nooit te vergeten.

Hoi mama’s,

Vandaag is het drie jaar geleden dat mijn leven volledig “kapot” werd gemaakt door de angstaanvallen. Nu gezien, weet ik 100% zeker dat alles eigenlijk al begon op het moment dat mijn dochtertje op mijn borst werd gelegd.

Terug naar de dag:

Op deze dag kreeg ik na een gezellig etentje te hebben gehad mijn dochtertje, grootouders en zusje opeens last van hartkloppingen een droge mond, dubbel zien en zweet aanvallen midden op het Centraal Station.

Ik werd zo bang dat ik oprecht dacht dat ik dood zou gaan. Ik nam al afscheid van mijn dochtertje en ik vertelde haar hoeveel ik van haar hield, zij was toen net drie maanden oud.

Ik zat zo vast in mijn angst dat ik ervan ben flauwgevallen. Mijn oma belde 112 en de ambulance kwam eraan. Ik werd gecontroleerd en de ambulance broeder gaf aan dat ik een angstaanval had en dat dit wellicht kon komen door de vermoeidheid.

Thuis nam ik mijn rust en dacht dat dit iets eenmaligs zou zijn, maar schijn bedriegt! Dit was de eerste angstaanval en vele zouden er nog volgen.

Pas vijf maanden na mijn eerste angstaanval werd er bij mij een postnatale angststoornis geconstateerd. Best laat, terwijl ik echt continue aan de bel trok dat hoe ik mij voelde niet klopte. Zowel bij de verloskundige als bij de huisarts.

Vandaag ben ik drie jaar verder en kan ik de angsten beter dragen dan voorheen. Dit komt ook door het verwerking proces waar ik inzit, maar ook door therapie.

Ergens heb ik geaccepteerd dat ik nooit meer geheel de oude zal worden. Mijn lichaam reageert nu namelijk heel anders op situaties dan voorheen. Dit merk ik vooral tijdens mijn ovulatie en menstruatie.

Ik kan nu ook zeggen dat ik trots ben op mezelf, trots in hoever ik ben gekomen. Het was en is soms nog zwaar, maar ik sta nog steeds met beide benen op de grond. Dat ik soms even een terugklap krijg zie ik niet meer als een teleurstelling, maar als een reminder om wat liever voor mezelf te zijn.