Mijn burnout

Het is zo iets ongrijpbaars, zo iets frustrerends 😞

Volgens vele mensen is het 'niet gek' dat mij dit overkomt. 'Je bent ook zolang gewoon maar doorgegaan' 'het is ook wel heel veel wat je op je bord hebt'..

En ja, er zal vast een kern van waarheid inzitten. Maar dat is ook gewoon een karakter eigenschap. Gewoon doorgaan. Een andere optie is er niet toch?

Na het overlijden van Anouk, of eigenlijk tijdens de zwangerschap al, ging ik 'gewoon door', maar wel met het gevoel dat ik tekort schoot.

Tekort naar mezelf, m'n toenmalige relatie, de baby in m'n buik, maar ook de jongens.

Vooral de jongens.

Ik had veel ziekenhuiscontroles, uiteindelijk opgenomen geweest..toen de bevalling en alle zorgen daarbij rondom Anouk.

Ik was veel weg. Veel in het ziekenhuis.

Terwijl thuis ook alles door moest draaien.

Ik deed toen al m'n best 'gewoon door te gaan'. Bracht 's ochtends de jongens naar de opvang of wachtte tot oma of tante er was en dan ging ik weer richting ziekenhuis om vervolgens einde van de middag weer naar huis te gaan, de jongens op te halen en samen met elkaar te eten en ze naar bed te brengen. En vervolgens de avond op de bank zitten en balen dat ik niet in het ziekenhuis kon zijn bij Anouk.

Maar ja, rust voor mezelf was ook belangrijk zeiden mensen om me heen.. ja, dat zal vast. Maar niet als ik verscheurd wordt door verdriet/schuldgevoel.

(Even kleine sidenote: ik ben mijn moeder, zusje en toenmalige schoonmoeder nog steeds ontzettend dankbaar voor hun hulp toen! Zonder hen hadden we die periode niet zo 'goed' doorgekomen')

Dit alles openbaart na een gesprek met de praktijkondersteuner gisteren. Zij opent echt mijn ogen, stukje bij beetje.

Over het gevoel dat ik overal tekort schiet, schuldgevoel... heel zwart/wit vroeg ze ook 'had je het toen goed geregeld voor de jongens?' Ehm...ja, ze waren bij bekende en vertrouwde mensen..

Maar toch voel je als moeder dat je er zelf moet zijn, je vind dat je zelf de beste 'opvang' voor je kind bent.. en dat lukte, en lukt nog steeds, niet altijd.

Lijfelijk ben ik er misschien...maar met m'n hoofd niet.

Dus ik ben er wel, maar schiet tekort.

Ik krijg het niet voor elkaar ze de aandacht te geven die ze nodig hebben. En dat is oneerlijk. Zij kunnen er niks aan doen.

Ik doe mijn best, echt, maar momenteel is alles teveel..

Dus, we hebben weer een opdracht mee om mijn doelen veeeeel kleiner te gaan maken. Als voorbeeld, ik probeerde vorige week de trapkast op de ruimen..

Na 1 plank was ik totaal het overzicht kwijt en blokkeerde ik.. met als gevolg, er is 1 plank opgeruimd en de rest van de bende ligt er nog. Negatieve ervaring, schiet tekort in het huishouden, ik kan het niet..

Het doel was blijkbaar te groot 🤷‍♀️ (voor nu met m'n burnout hoofd).

De doelen moeten kleiner.. 1 plank, 1 keukenla, 1 wasje, 1 activiteit...

Niet langer dan een half uur en dan weer rust. En dit alles inplannen. Op zoek naar waar ik m'n ontspanning vandaan kan halen en poging om de controle op alles los te laten....

Besef me nu wel dat de wens om over 2 weken weer te gaan opbouwen met werk en weer 'terug naar normaal' te gaan.. echt nog een hele grote stap te ver is 😞