Even een berichtje tussendoor wat ik heb meegemaakt deze tijd en van mijn hart moet. Nu gaat het ipv over mijn zoon T over mijn dochter T. 

Ik moest mij met haar melden bij het consultatiebureau. Geen probleem maar omdat het nu nog niet zo'n mooi weer is een vriendin meegevraagd want anders zou ik met de scootmobiel gaan maar dat is een half uurtje verderop. En dat vond ik niks in de regen.

Nu rijd ik zelf auto maar kan niet zelf de rolstoel uit de auto krijgen. En als ik dochter til kan ik ook niet echt zelf rollen, daar is mijn rolstoel ook niet echt op gemaakt. Het is nog een heel oud besje, helaas geen recht op een handbewogen rolstoel vanuit gemeente.

De persoon bij het consultatiebureau had ik al vaker gezien en gesproken.

Maar nu praatte deze de gehele tijd over mij heen. Alles wat ze vroeg, vroeg ze aan de vriendin die mee was. Kreeg bewoordingen van, ja de vorige keer was je man hier ik neem aan dat die dat normaal gaat doen. En tegen die vriendin, op de dagen dat T niet naar de opvang gaat ben jij er hele dagen neem ik aan. 

Dus die vriendin irriteerde zich er al aan, die stond ondertussen op. Zodat het gesprek met mij verder zou gaan. En nog probeerde de persoon van het consultatiebureau haar aan te spreken. En ook, ik neem aan dat T zich aanpast aan jou ivm rolstoel ( het meisje is net 1, in hoeverre kan dat zich aanpassen?)

En op het moment dat ik daar zit laat ik het allemaal gebeuren. En dan kom ik thuis en denk ik echt, wat is mij nu weer gebeurd.

En nu gebeurt dit bij het consultatiebureau. Maar dit gebeurd echt heel vaak. Zodra je in de rolstoel zit, denken mensen ook dat je niet meer functioneert. 

Hopelijk ben ik de volgende keer assertief genoeg om er wat van te zeggen. Nu zit dat niet echt in mijn aard. Boos en ruzie zit niet in mij. Gelukkig had mijn vriendin het ook door, en kunnen we er nu grappen over maken. Maar ook ik ben gewoon een mens