Medaille Voor Moeders- met complimenten van de Overheid

Het is twee minuten voor half tien. Precies de tijd dat mijn sociale agenda losbarst. Ik heb namelijk een date.

Half tien. Wauw, wat spannend. Wat voor 'n date?

IN DE OCHTEND!

Een thee-date met mijn vriendin, en haar 3-jarige zoontje. Meer zit er voorlopig (helaas) niet in.

Baby zit kaarsrecht op de speelmat, klaar voor het bezoek. Zijn oogjes fonkelen. Zijn haartjes zitten netjes in de scheiding, een paar plukjes krullen schattig omhoog achter zijn oortje. Hij heeft een rood-wit gestreept olifantenpakje aan, daaronder een mallot tegen de kou, en daarover stoere anti-slip sokken. Zijn neus is afgeveegd, en de Zwitsal olie houdt zijn huidje heerlijk-geurend en baby-zacht. Hij ziet er puntgaaf uit; hij kan zo de baby-catwalk op kruipen.

En ik?

Ik open de voordeur en realiseer me dat mijn roze BH schreeuwend door mijn witte shirt heen schijnt. Dat ik mijn deodorant nog niet heb opgerold. Dat mijn haar nog niet gekamd is. Sterker nog, het is nog nat en zit onder de klitten. Mijn haar lijkt op een ongemaaid, wild grasveld. De huid op mijn gezicht voelt droog aan en het trekt. Crème vergeten.

Mijn vriendin stapt naar binnen. Ik zie haar gezicht. Al is ze van nature een knappe dame, ik zie dat als de Korte Nacht een persoon was geweest, ze hem zonder pardon met benzine had overgoten en in de fik had gezet.

“Zo, ook vroeg op?” vraag ik lachend.

Ze moppert goedgehumeurd iets over weer te vroeg wakker zijn, en ik knik haar bemoedigend toe. Zij is een gewinterde; zij heeft als moeder gans DRIE van die murmels onder haar vleugels. Ik heb dan ook niets anders dan rauw respect voor haar.

Haar zoontje dartelt over de drempel met zijn auto’s onder zijn arm geklemd, blijkbaar doodsbenauwd dat Daar Waar Hij Naartoe Zou Gaan, geen speelgoed zou hebben. Gelukkig ligt er genoeg en zijn Baby en Zoontje zoet, niet alleen met elkaar, maar ook met de hoge heuvel speelgoed die een half Oostblok land van blije kinderen zou voorzien.

“Ik moet nog ontbijten,” meld ik. “Wil je ook een pita broodje met gesmolten kaas?”

“Jagges, nee, gatver.”

Ik denk, Wauw, zij heeft al ontbeten. Ik zou beter moeten plannen. Niet eerst vanaf het moment dat Baby wakker wordt in de startblokken springen en de race starten van Speel Met Baby, Baby In Bad, Kleed Baby Aan, Geef Baby Fles, Veeg Poep weg, Haal Baby Uit Plant of Vaatwasser (hijg, hijg, hijg) en ga zo maar door.

Maar wanneer ik haar vervolgens een trotse combinatie van luxe chocolaatjes, winegum beertjes en een liga koek voorschotel, biecht ze op dat dit háár ontbijt is.

Wij hebben dus beide weinig tijd voor onszelf. Daarom nemen we genoegen met het uitwisselen van foto’s in onze mobiel van de magere momenten dat we iets aan ons kapsel / make-up / kleding konden doen.

“Zo kort?” gilt ze, wanneer ik mijn eerste en laatste outfit laat zien.

“Uiteraard,” knik ik verheugd. “En jij?”

Helaas hebben haar foto’s alweer plaats gemaakt voor de honderden kiekjes van kinderen en pony / kinderen en hond / kinderen op tennis / kinderen met vishengel.

“Mama, wil jij dit ei uitbroeden?” vraagt het zoontje van mijn vriendin als hij op haar afstormt.

“Natuurlijk, lieverd,” zegt mijn vriendin. En terwijl ze onder het glunderende genot van zoonlief geduldig een speelgoedei uitbroedt, zegt ze, “Verhip! Wat is dit nu?”

Ze heeft het label van haar trui in haar handen, en lacht. “Zie je nu met hoeveel zorg ik mezelf aan kan kleden? Binnenste-buiten!”

“Heb je het warm, mama?” vraagt haar zoontje als hij mama haar truitje over haar kop uit ziet trekken, en trekt zelf ook meteen zijn vest uit.

“Eh, meis?” vraag ik als ik een stukje huid naast haar BH observeer. “Sinds wanneer heb jij dat litteken?”

“Dat?” antwoordt ze. “Eh, nee. Dat is schimmel.”

Het is duidelijk: wij moeders verdienen een medaille. En gratis verplichte oppastijd van de overheid, compleet met bioscoopbonnen en tankpasjes via de post. Complimenten wederom van de gemeente. Bedankt dat jullie onze volgende generatie grootbrengen. Hier een tegemoetkoming, als blijk van onze waardering. Ach, weet U? Hier is ook een VVV-bon van honderd euro. Een keertje rustig eten in een restaurant is jullie zeker gegund. Hoeven jullie eens een avondje NIET koud en / of gepureerd eten naar binnen te schrokken. Of een maaltijd over te slaan. Of de vloer onder de tafel op handen en knieën te schrobben, omdat de helft van de met zweet-en-tranen-vers-gekookte maaltijd daar terecht is gekomen. Correctie: gesmeten. Nogmaals bedankt!