Mama gaat weer werken

Beste werkend Nederland,

Werkend Nederland; dat zijn we, op een handjevol thuisblijfmoeders (wat overigens ook keihard werken is) en wat werklozen (al dan niet gekozen dan wel gedwongen) na, allemaal. Want de tijd dat je het in een huishouden met 1 fulltime werkend gezinslid kon redden is voorbij. Of dat erg is? Voor sommigen wel, sommigen niet. 

Ik houd van mijn werk, ik ben blij dat ik niet alleen maar thuis zit met de kinderen. Maar daarnaast vind ik het ook erg pittig om het te combineren. Momenteel geniet ik nog even van mijn zwangerschapsverlof na de geboorte van mijn dochter. Mijn tweede eigen kindje. Mijn beste vriendinnetje loopt een week of 6 op mij voor qua planning. Haar dochter werd 6 weken voor de mijne geboren. Dat betekent dat deze week haar verlof ophield. Weer aan de bak! Teleurgesteld appte ze tijdens haar eerste dienst even kort hoe het ervoor staat. Ze moet het even kwijt. Ik vind het schandalig wat er gebeurt en het inspireert me om het volgende hierover te schrijven.

Voor mijn vriendin is dit de eerste keer dat ze dit alles meemaakt. Ze is nu ongeveer drie maanden moeder. Sinds ongeveer drie maanden is haar hele leven veranderd. Samen met haar vriend zijn zij drie maanden geleden een compleet andere wereld ingestapt: de wereld van het ouderschap. Je leest erover, mensen vertellen je erover, en je ziet het een en ander om je heen. Maar niets van dit alles kan je voorbereiden op de overweldigende emoties en ervaringen die komen kijken bij het krijgen van een kindje.

De gebroken (lees: slapeloze) nachten, de worsteling met (borst)voeding, krampjes, reflux, spugen, huilen huilen huilen, de zorgen die je hebt wanneer je niet weet wat er met je kleintje aan de hand is, de zorgen die nog groter worden als je hierbij Google raadpleegt, (on)gevraagd advies, bemoeienis of opmerkingen van anderen die je onzeker maken, je gedachten die met je aan de haal gaan over de meest gruwelijke dingen die zouden kunnen gebeuren, je lichaam dat pijn doet, hard werkt om te herstellen en tegelijkertijd zorg draagt voor je baby, je bekken dat nog helemaal niet toe is aan al die kilometers achter de wandelwagen, of die inmiddels 5 kilo in de draagzak, maar ja, anders slaapt ze niet. De ruzies met je lief wanneer je het allebei even niet meer weet, je je machteloos voelt en elkaar even niet kunt geven wat de ander zo nodig heeft, want het is even op voor vandaag.

Natuurlijk, en vergeet niet die roze wolk. Je bent blij, trots, gelukkig, verliefd; er is iets ontwaakt waarvan je niet wist dat je het in je had. Deze oergevoelens, het moederinstinct, zijn niet in woorden te beschrijven. Het is iets krachtigs en tegelijkertijd kwetsbaar. Dit maakt dat je alles, inclusief jezelf, opzij zet voor het welzijn van je kindje. Met hart, ziel en toewijding vervul je deze nieuwe rol, zoals je dat nog nooit eerder voor iets of iemand hebt gedaan. En natuurlijk horen daar ook de meest fantastische en geweldige momenten bij!

Dan breken die laatste weken van verlof aan. Ook al is alles praktisch geregeld voor je kleintje (opvang, gastouder, oppas opa’s en/of oma’s, papadagen, ouderschapsverlof…), er ontstaat nu een kleine paniek. Want het allerliefste in je leven moet je binnen enkele weken een hele dag toevertrouwen aan anderen. Eigenlijk ben je hier nog helemaal niet klaar voor! Je wilt er zijn als ze getroost moet worden, wanneer ze voor het eerst omrolt. Jij weet als geen ander hoe je over haar buikje moet wrijven als ze krampjes heeft. Je wilt lekker met haar wandelen in het bos, nog genieten van haar nu ze nog zo klein is. Het gaat allemaal zo snel, dat besef je nu al.

De eerste dag is daar. Terug op je werk. Er is niks veranderd in de weken dat je weg bent geweest. De toko heeft wel doorgedraaid. De werkdruk is nog even hoog en er zijn nog net zoveel collega’s ziek en overspannen thuis. Eén van de nieuwen is na een aantal weken alweer vertrokken en er zijn dus nog evenveel openstaande vacatures als toen je met verlof ging. Super. Het warme welkom wat je krijgt is van Alex. Van wie? Alex, een invaller. ‘Oh hai, ja ik ben Alex, fijn dat je er weer bent. Ze zeiden al dat je vandaag weer ging beginnen echt top want ik weet hier nog niks. Kun je gelijk even naar meneer Boerse gaan? Hij wil niet dat ik hem help echt heel vervelend. Oh en volgens mij klopt er met de medicatie ook iets niet. Kun je daar even naar kijken? En… en… en…’
Je twee vaste collega’s die de dagdienst hebben gedraaid zijn allebei gelijk na de overdracht al vertrokken. Je was nog iets eerder gekomen in de hoop tenminste 1 van beide nog even te treffen. Nouja, hoop… Je had eigenlijk gerekend op een wat warmer ‘welkom terug’. En terecht! Alleen al dat je op je eerste dag ingepland staat met een invaller. Dat is echt niet oké! Er kan dan wel niet veel veranderd zijn op het werk, maar jij bent nog helemaal niet de oude! Je kunt nog niet eens koffiemelk vinden, laat staan dat je precies weer weet hoe het ook al weer zat met de medicatie van alle cliënten. Je wilt hier nog helemaal niet zijn. Je voelt je nog helemaal niet klaar voor dit. Een lieve stabiele collega had hierin wat pijn kunnen verzachten. ‘Wat fijn dat je er weer bent! Hoe gaat het met je? Hoe is het voor jou om weer te beginnen? Laten we even een kop thee drinken. Laat me foto’s zien, filmpjes! Ik praat je even bij over meneer Boerse, met hem gaat het niet zo lekker. Oh en de medicatie is wat veranderd bij een heleboel cliënten. Zal ik daar vandaag even zorg voor dragen? Kun jij ff weer inkomen want het zal wel wennen zijn!’

Maar nee, in plaats daarvan word je voor de leeuwen gegooid met Alex. Je werkt alweer voor twee en voordat je het weet, loop je al op je reserve. Als Alex dan ook nog verontwaardigd vraagt: ‘Dus dan sta ik straks alleen als jij gaat kolven?!’ is de maat vol. Huilend zit je in het ‘kolfhok’ en voel je dat je overal tekortschiet. Je bent niet bij je kindje, je cliënten moeten het doen met een invaller en tot overmaat van ramp kolf je maar de helft van wat je normaal kolft door de druk die je voelt om zo snel mogelijk weer op de afdeling te zijn. Bah! Boosheid, verdriet, je voelt je er ziek van. Dit gaat zo niet, je kunt nog helemaal niet werken. Je moet nog bijna twee uur en je bent helemaal op. Zucht… even tot tien tellen, even ademhalingsoefeningen doen, want een paniekaanval is absoluut niet helpend nu. 1… 2… 3… 4… klop, klop… ‘eh.. sorry hoor.. maar.. kan ik even storen?’ …………..

Dus, beste werkend Nederland, geef die lieve collega die terug komt van verlof een warm welkom. Geef haar de tijd en ruimte om weer in te komen. Zie haar, hoor haar. Vraag haar af en toe even of ze oke is of ze iets nodig heeft. Sleep haar er doorheen als dat nodig is. En vertrouw er maar op dat het nodig is. Bij de ene mama misschien iets meer dan de andere. En de ene mama zal dat iets meer toegeven dan de ander. Maar ze hebben allemaal de gebroken nachten en lopen al op hun tandvlees zonder dat ze aan het werk zijn. Het zorgen voor een kindje en dan nog voor zichzelf en ook nog een beetje leuk en lief zijn voor hun partner. Het hele huishouden, kraambezoekjes, consultatiebureau. Voldoen aan de verwachtingen van de omgeving en de maatschappelijke verwachtingen, om nog maar te zwijgen over de verwachtingen die elke mama heeft voor zichzelf… dit alles vraagt eigenlijk al veel meer dan het maximale wat ze geven kan. Het is eigenlijk te belachelijk voor woorden dat we dan ook nog verwachten, dat een 3 maand jonge moeder nog wel ff een paar ballen éxtra in de lucht kan houden….

Aan het eind van de dienst schrijf je even een korte en beknopte overdracht. Je hoofd knalt uit elkaar. Als je nog iets langer naar het beeldscherm moet staren, kijk je straks helemaal scheel… Je besluit nog wel gauw even de mail te scannen. Oh dat is toch aardig een mailtje van je nieuwe leidinggevende met het onderwerp: ‘welkom terug’ Na een standaard beleefdheidsinleiding vervolgt zij de mail met de inhoud waar het haar eigenlijk om gaat: ‘Ik zag dat jij net met verlof was toen er een aantal teamleiderstaken onder het team zijn verdeeld. Dus zou je daar even naar willen kijken? Hoeft natuurlijk niet gelijk vandaag hè, het is net je eerste dag! Maar ik moet het wel eigenlijk vrijdag doorgeven, dus als het je lukt voor die tijd even te kijken zou dat super zijn! Alvast bedankt! We zien elkaar volgende week woensdag, dan hebben we teamvergadering dit is sinds kort van dag gewisseld. Groetjes!’

Teamvergadering, op woensdag… Jouw vaste vrije dag…… Welkom terug! Fijn dat ik er weer ben…