Maar je hebt toch al een kind?

Stel je voor. Je bent zwanger van je tweede, derde, vierde of volgende kind, en nadat je dit trots verteld hebt, krijg je als reactie:"Maar je hebt toch al een kind/kinderen?"

Dat zou gek zijn toch? Waarom wordt die opmerking dan wel gebruikt als het niet lukt om je gezin uit te breiden?

Toen we Liv verloren, hoorde ik de opmerking voor het eerst. "Gelukkig heb je al een kind." Ik kon daar weinig mee. Natuurlijk ben ik gigantisch dankbaar voor mijn lieve prachtige dochter en besef ik met elke vezel in mijn lijf dat sommige mensen helaas helemaal geen kinderen hebben kunnen krijgen, maar betekend dat dat ik niet mag rouwen? Dat het minder erg is om je kind te verliezen, als je er al één hebt?

Naast het verdriet om Liv, was er ook het verdriet om die onvervulde kinderwens. Het voelde gewoon nog niet compleet. Ik durfde dat bijna niet meer uit te spreken, want ik had toch al een kind? Wist ik wel hoeveel mensen er nooit moeder hebben kunnen worden? Ik was tenminste een moeder! Het maakte dat ik me ondankbaar ging voelen. 

Ik ben nooit ondankbaar geweest. Ik ben juist altijd ontzettend dankbaar geweest voor wat ik wél had. Ik heb altijd mijn zegeningen geteld en me daar op de zware momenten aan vast gehouden. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat zwangerschapsaankondigen mij nooit iets gedaan hebben of dat ik geen traantje heb gelaten als iemand al een tweede kreeg terwijl wij tijdens haar eerste zwangerschap al bezig waren voor een broertje of zusje voor onze lieve dochter. Dat betekend niet dat ik het een ander niet gunde, maar ik gunde het mezelf ook zo erg.

Inmiddels is onze wens werkelijkheid geworden en ons regenboogje ruim acht maanden. En opnieuw ben ik enorm dankbaar, want ik besef maar al te goed dat er vrouwen zijn die van hun wens voor nog een kindje afscheid moeten nemen.

Dus, lieve mensen, vraag nooit aan iemand waarom ze toch steeds doorgaan terwijl ze al één of meerdere kinderen hebben. Vraag nooit of ze wel beseffen dat ze dankbaar moeten zijn. Want geloof me, dat beseffen ze maar al te goed. Maar verdriet en rouw is iets heel anders dan ondankbaarheid. En dat beseft niet iedereen even goed.