Loslaten, misschien wel het moeilijkste gedeelte van de opvoeding

Loslaten is nooit mijn sterkste kant geweest. Ik hou alles het liefst zoveel mogelijk bij het oude en vertrouwde. Ik wil mensen die me dierbaar zijn graag dichtbij me hebben, zodat ik het overzicht heb en alles zo goed mogelijk onder controle kan houden. Een control-freak? Absoluut! En laat dat bij opvoeden nou net heel lastig zijn, want bij goed opvoeden hoort ook loslaten... En eerlijk? Misschien vind ik dat wel het moeilijkste gedeelte van de opvoeding.

Eind oktober wordt Gijs alweer 2 jaar en hoewel we hem een half jaar geleden dapper heb ingeschreven bij de peuterspeelzaal, slaat nu de paniek toch wel een beetje toe. Tot nu toe hebben wij de opvang van Gijs altijd kunnen regelen met familie. Extreme luxe en bovenal lekker vertrouwd! Het idee dat ik hem straks twee ochtenden per week weg ga brengen naar een “vreemde” vind ik dan ook echt doodeng. Toch hoort een stukje loslaten bij de opvoeding. Hoewel mijn hoofd aangeeft dat de peuterspeelzaal voor Gijs een goede keuze is voor zijn ontwikkeling, spreekt mijn hart en gevoel dat nog wat tegen.

Waar komt die angst voor het loslaten toch vandaan? Ik heb het mezelf vaak afgevraagd en echt een uitleg heb ik er niet voor. Wel denk ik dat het deels het aard van het beestje is en anderzijds is het misschien nog wel een nasleep van de geboorte van Gijs en zijn eerste weken. Na een heftige bevalling en vroeggeboorte heeft Gijs twee weken in het ziekenhuis gelegen. De eerste periode zaten wij in het kraamhotel in het ziekenhuis, maar na een paar dagen moesten we naar huis. Naar huis gaan met een “lege” buik en zonder baby is misschien wel het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. Ik voelde me eenzaam, verdrietig, letterlijk en figuurlijk leeg. Natuurlijk wist ik dat hij in handen was van goed verpleegkundig personeel, maar het voelt heel onnatuurlijk om je pasgeboren baby achter te laten bij “vreemde”. Inmiddels hebben wij gelukkig een kerngezonde knul in huis en van zijn prematuriteit is niets meer terug te zien. Toch heeft die eerste periode er best in gehakt, waardoor het stukje loslaten misschien nog wel een stapje moeilijker is.

Nog altijd heb ik Gijs graag zoveel mogelijk bij me/ons. De keren dat Gijs uit logeren is geweest zijn op één hand te tellen. Gijs wegbrengen bij een oppas, zodat ik zelf leuke dingen kan gaan doen? Nee, dat heb ik eigenlijk nog nooit gedaan. Wel groei ik ook zelf langzaam maar zeker toe naar de behoefte aan een stukje vrijheid, soms gewoon even wat tijd voor mezelf of juist weer even samen zijn met zijn tweeën.

Hoe moeilijk ik het ook vind, ik ben me ervan bewust dat loslaten een belangrijk onderdeel is van de opvoeding. Alleen door los te laten kan hij groeien, zichzelf verder ontwikkelen en kan hij gaan vertrouwen op zijn eigen kunnen. In theorie weet ik het allemaal, maar het doen dat is toch nog verdomd ingewikkeld! Het liefst wil ik er altijd voor hem zijn en wil ik hem tegen alles beschermen.

En dat loslaten... Ja dat hoort er bij, maar dat doen we stapje voor stapje. Voor nu geniet ik gewoon nog even van alle tijd die we samen hebben en ben ik een meester geworden in de struisvogelpolitiek. Eind oktober? Oh dat duurt toch nog heel lang! ;)

Liefs DaphneP.s. Mijn blogs kun je ook lezen op www.huisjeboompjegijsje.nl