Loslaten, hoe doe je dat eigenlijk?

Loslaten, hoe doe je dat eigenlijk? En hoe doe je dat als je dan ook nog een trauma mee draagt?

Nu Daan 4 is geworden, mag hij naar school. Een nieuwe fase, zowel voor hem als voor ons.

Ik ben blij voor hem dat hij de wereld verder mag ontdekken, zich verder mag ontwikkelen, nieuwe dingen mag leren en lekker mag spelen met vriendjes en vriendinnetjes

Nu het daadwerkelijk dan echt zo is, dat Daan na de voorjaars vakantie naar de "grote" school gaat voel ik mij anders, met vlagen verdrietig, met vlagen trots, met vlagen blij.. Maar vooral in de war, een rollercoaster van emoties. Dat ik direct na mijn bevalling niet wist of Daan leefde was zo onbeschrijfelijk heftig. Na 20 minuten te horen krijgen dat hij stabiel is, dat waren de heftigste minuten van mijn leven. Meteen je kind afgeven aan de artsen en het loslaten en afwachten hoe het af gaat lopen, is echt een nachtmerrie. De afgelopen jaren kon Daan thuis zijn, we hadden geen oppas of kinderopvang nodig omdat de combi van ons werk perfect was, af en toe een keer naar opa en oma maar dat was het. Nu komt het punt dat ik Daan na 4 jaar opnieuw moet los laten, naar een "grote" school moet brengen, bij onbekende mensen, wat als hij valt? Wat als hij zich verslikt? Wat als hij verdrietig is? Wat als hij bang is? Wat als hij zich niet lekker voelt? Dit zijn vragen die door mijn hoofd gaan, continu.. Ookal weet ik dat het goed komt, maar de angst en het trauma komen zo gigantisch hard weer naar boven en dat is zo intens heftig op sommige momenten. Ik wil en kan eigenlijk niet zonder hem, ik wil hem het liefst altijd beschermen, en altijd de controle over hem houden. Maar ik weet dat je je kind beetje bij beetje moet los laten en dat is goed, en groeit je kind alleen maar van. Maar ik weet dat het voor mij de komende tijd een beetje zwaarder gaat worden dan anders, maar we gaan er voor! Het komt goed.

 

(De foto die ik hierbij heb geplaatst is waarop ik Daan als eerste gezien heb. Na de bevalling werd ik meteen geopereerd, dus ik heb Daan savonds rond half 11 pas voor het eerst echt gezien. De artsen maakten een foto voor bij mijn bed zodat ik hem toch kon zien hoe hij in de couveuse lag, zo lief en zo dierbaar. Als ik nu de foto erbij pak en er naar kijk, rollen de tranen over mijn wangen maar ook dat. Mag he?) 

Herkennen sommige mama's zich hierin? Met of zonder trauma? Hoe zijn jullie hiermee om gegaan? Hebben jullie tips? 

Gelukkig is school heel meegaand  en begripvol. Maar ik ben wel benieuwd, als jullie dit meegemaakt hebben wat voor afspraken je bijvoorbeeld met school hebt gemaakt.