lingetjesonthemove

Morgen 8 dec is het 11 jaar geleden dat het balletje ging rollen. Het balletje dat defensie heet. Ruim voordat ik mijn man leerde kennen had ik al een heel leven achter de rug. Met mijn 17 lentes jong besloot ik van het ene op het andere moment dat ik militair wilde worden. 

Ik had net mijn mavo diploma opgehaald en mij aangemeld voor de opleiding Sociaal Pedagogisch Werker. Alleen daar op de terug weg in de auto sprak ik mijn twijfels uit. Was het dit wat ik wilde? En dus ging ik kijken in de plastic zak die ik had gekregen vol met folders. Of ik gemeend heb dat daar mijn antwoord lag, ik weet het niet. Maar de gedachte dat ik de SPW ging doen benauwde mij. Tijdens mijn graafwerk zag ik de folder van defensie en voor ik het wist had ik de woorden "dit ga ik doen" uitgesproken. Mijn mam keek mij aan met zo'n blik 'van ja het zal wel je hebt al zoveel gewild'. En daar had ze ook gelijk in want ik flipperde van brandweervrouw, dokter, secretaresse en ga zo maar door. Alleen deze keer ondernam ik actie. De dag erna belde ik de banenwinkel. Iets later ging ik op gesprek. Daarna de keuringen en 30 oktober 2000 mocht ik mij gaan melden in Ermelo voor de Algemene Militaire Opleiding. 

Tijdens mijn werk als militair heb ik twee missies gedraaid. Bosnie (2002/2003) en Irak (2004/2005). In de voorbereiding naar uitzending kregen we de eerste 10 minuten van saving private Ryan te zien. Natuurlijk na het zien daarvan waren we stil. De boodschap luidde dat de militairen daar last hadden van een Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS). Nou ik kan je wel vertellen wij zouden niet op Juno beach aankomen waar we gelijk beschoten zouden worden. Nee, wij landden veilig in Split en vandaaruit werden wij met de bus naar ons kamp gebracht. Dit was een vredes missie dus PTSS zou mij niet overkomen. 

Dat ik na Irak last zou krijgen van een PTSS daar had ik nooit bij stil gestaan. Maar helaas gebeurde dit wel. Ik zal jullie mijn lange weg van herstel besparen want dat verhaal heb ik al zo vaak verteld. Door de vele interviews kwam dit veelal aan bod, maar waar ik nooit over heb verteld is de weg naar erkenning van Defensie. 

8 December 2008. Daar zat Dokter Levi voor mij een grote imponerende man. Hij stelde allerlei vragen op mij af wat voornamelijk ging over de sergeant-majoor die zijn handen niet thuis had gehouden tijdens mijn diensttijd. Als ik wikipedia erbij pak valt het onder aanranding maar zelf vind ik dat een nogal zwaar beladen woord. Dat neemt niet weg dat het een litteken bij mij had achter gelaten. Maar in dit gesprek had het daar niet over moeten gaan, had het over mijn uitzending moeten gaan. Daar stelde hij amper een vraag over. Dus het was niet zo raar dat hij een negatief advies gaf om een PTSS als gevolg van uitzending te erkennen. Dat hij mij daarmee het  recht op een Militair Invaliditeits Pensioen ontnam drong nog niet gelijk door. Degene die mij bijstond in dit hele gebeuren raadde aan om het hier niet bij te laten. 

En dus ging het balletje rollen. Om erkenning te krijgen moest ik er tegen in gaan. Er nooit bij stil gestaan dat dit ook nog eens 11 jaar van mijn leven zou gaan kosten. Uiteindelijk na 10 jaar procederen erkende defensie ineens een PTSS. De monden van de rechters en die van ons vielen nog net niet tot op de grond open. Wat ze al die jaren hadden ontkent gaven ze nou binnen een minuut toe. Maar toen moest er nog achter komen door dienstverband. Uiteindelijk is het PTSS door verergerend dienstverband geworden. Laats kwam ik erachter wat die zin eigenlijk inhoud. Het woord verergerend wil in deze context zeggen dat ik al last had van een PTSS voordat ik op uitzending ging. Dit zou door die aanranding komen. Dus onder de streep erkent defensie nog steeds niet dat mijn PTSS door uitzending is gekomen, maar dat, dat de klachten heeft verergerd. Nu weet ik niet wat ik erger vind. Het feit dat ze mij op uitzending hebben gestuurd terwijl ze al wisten dat ik een PTSS had? Het feit dat ik nog niet de erkenning heb die ik wilde? Of het feit dat ze wegkomen met een aanranding?

Nu ruim weer een jaar later zitten we eindelijk echt in de afrondende fase. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Het speelt nog steeds een hoofdrol in mijn leven terwijl het een plek in mijn verleden zou moeten hebben. Nou klinkt dit hele verhaal niet heel positief maar ik heb er zo onwijs veel van geleerd. Zoals defensie zegt: " een slimme meid is op haar toekomst voorbereid." Nou dat ben ik zeker. De levenslessen die ik erdoor heb gekregen nemen ze mij niet meer af. Alleen ik weet hoe hard ik heb moeten vechten om te zijn waar ik nu ben. Het prachtige gezin dat ik heb, had ik nooit gedacht te krijgen.  

Maar nu is het tijd voor die laatste stap. Want ondanks dat ik zo hard gevochten heb voor mijn erkenning heb ik het nooit aan mijzelf toegegeven. Er zat altijd een laagje schaamte overheen. Waarom was mij dit wel overkomen en hadden andere collega's er geen last van? Terwijl we toch echt in hetzelfde uitzendgebied zaten en dezelfde missie hadden gedraaid. Stelde ik mij aan? Vooral die vraag durfde ik mijzelf niet te stellen want zodra die in mijn hoofd kwam drukte ik hem weg. Dan werd de angst en paniek mij te groot. Wat nu als het antwoord daarop ja zou zijn. Alleen gaat het er niet om wat anderen vinden of hoe zei het beleefd hebben. Ik heb het zo beleefd en ervaren. Dit heeft het voor impact op mijn leven gehad. Hier lagen mijn levenslessen in en niet die van een ander. En het simpele feit is dat, dat okay is. 

Defensie kan mij niet geven wat ik mijzelf niet geef. Ik heb hele mooie momenten beleefd tijdens mijn diensttijd en minder mooie momenten. Maar het heeft mij gevormd tot de vrouw, dochter en moeder die ik nu ben. En daar ben ik trots op.