Life after giving birth.

Ik dacht ik knal deze mega lange post er nog even uit voor de eerste verjaardag van mijn dochter. In mijn vorige post deelde ik mijn bevallingsverhaal. Nu neem ik jullie mee in mijn rollercoaster als kersverse mama.

Na een nacht in het ziekenhuis, kwamen wij ‘s ochtends tegen een uur of 6 weer thuis. We lieten onze hond even snuffelen aan ons nieuwe gezinslid en daarna ging hij lekker op zijn kussen liggen. We spraken met de kraamverzorgster (die achter ons aan was gereden vanuit het ziekenhuis) af dat ze ‘s middags terug zou komen, zodat ook zij nog even kon gaan slapen. Kort daarna ben ik met mijn kleine meid naar bed vertrokken om dan eindelijk te gaan slapen. Zou je denken na zo’n 48 uur wakker te zijn, maar slapen zat er niet echt in, want de adrenaline giert nog door mijn lijf. Wat is er eigelijk zojuist gebeurd? Vaak hoor je moeders over hoe bijzonder de bevalling was, “de mooiste dag van mijn leven, ik zou het zo weer doen”, helemaal verliefd op de baby en ze hoeven er nog maar naar te kijken en de tranen springen hen al in de ogen van geluk. Nou, ik moet eerlijk zeggen, ik voelde mij vooral een soort van leeg... En dat klinkt misschien super raar, maar ik kan mijn gevoel echt niet anders beschrijven. Ik vond de bevalling pittig, misschien wel traumatisch, ik had veel pijn, ik was uitgeput, ik kon me de helft van mijn bevalling niet eens herinneren, het was allemaal vaag. Dat verliefde gevoel, ontbrak mij compleet. Hoewel ik de baby echt best mooi vond voor een baby, was er bij mij nog geen traan gevallen van geluk. Besefte ik eigelijk wel dat dit mijn dochter was? Het kindje dat 9 maanden in mijn buik zat en ik een paar uur eerder op de wereld had gezet?

Die middag kwamen natuurlijk een aantal naasten de kleine meid bewonderen. En ik zat gezellig beneden op een stoel bij de visite... Tot er een verloskundige langs kwam en vroeg waarom ik niet in bed lag? De rest van de kraamweek kreeg ik verplicht bed rust. De visite kon best naar boven komen... Dat vond ik ook best prima, als het om mijn ouders, zusje of schoonzussen ging. Maar om met mijn schoonvader of beste vrienden van mijn partner op mijn slaapkamer te zitten, vond ik toch een beetje ongemakkelijk. Sowieso had ik naast mijn ouders, zussen en beste vrienden, heel veel moeite met kraambezoek. Ik had er gewoon echt geen behoefte aan en geen zin in, ik vond het vreselijk en kon ontzettend geïrriteerd raken als mensen te vroeg kwamen, of te laat, of bleven plakken... We hadden ook aangegeven de eerste 2 weken geen ander bezoek te willen ontvangen, maar mijn vriend vond het soms moeilijk om nee te zeggen.

Even iets heel anders. Één van de dingen waar ze je niet op voorbereiden tijdens je zwangerschap... Hoe goor je je voelt in die eerste dagen na zo’n bevalling... Oké op het moment dat ik in het ziekenhuis was kon al het bloed en slijm me weinig schelen, Isaya poepte ook meteen op mijn buik, allemaal prima. Als je eenmaal een beetje bent bijgekomen mag je even snel afspoelen onder de douche, met de nadruk op snel. Ik had niet eens mijn haren kunnen wassen, laat staan conditioner gebruiken. Kon zo met mijn natte klittenbos op mijn hoofd naar huis. Je bent zo beurs als de pest en kan amper normaal bewegen, laat staan lopen of zitten. De volgende ochtend was dat nog 10 keer erger. Zo moest ik bijvoorbeeld ook plassen onder de douche, ELKE KEER dat ik moest plassen, moest ik dus de douche aanzetten om de hele boel meteen schoon te spoelen. En branden dat het deed... Ik heb geen hechtingen gehad dus ik kan me niet voorstellen hoe erg het dan moet zijn, maar dit was al geen pretje. Je verspilt ook 20 handdoeken per dag, thank God voor de kraamhulp die ze elke dag voor je wast. Die eerste dagen moest ik ook steeds mijn vriend vragen of hij mijn benen en voeten kon afdrogen omdat ik zelf gewoon niet kon bukken. Verschrikkelijk om zo afhankelijk te zijn van anderen. Oh en het ergste... Als je voor het eerst na de bevalling naar de wc moet voor nummertje 2... Oh mijn God... Ik was zo bang, het leek een soort van gevoelloos, je hebt zo moeten persen om een kindje eruit te krijgen, dat ik gewoon vergeten was hoe je iets aan de andere kant eruit werkt... Zonder grap, denk dat ik er een uur over gedaan heb. De keren daarna is het minder eng, maar het was wel verrekt moeilijk en 45 minuten op het toilet doorbrengen terwijl je baby aan het krijsen is, is niet tof. Oh en als je van plan bent borstvoeding te geven, zullen er momenten zijn dat je je een wandelende melkfabriek voelt. Het lekt, druppelt, spuit. En naast die kilo’s kraamverband moet je dus ook nog zoog compressen dragen. Zullen we het niet hebben over de wallen, haaruitval en alle andere uiterlijke veranderingen? Bah.

De eerste dagen/weken ervaar ik als 1 van de zwaarste periodes in mijn leven. Als je denkt dat je na het bevallen het zwaarste achter de rug hebt... Probeer dan maar eens borstvoeding te geven aan een hongerige, pasgeboren baby terwijl je melkproductie nog op gang moet komen... In 24 uur tijd had ik mijn dochter 19 keer aangelegd... 19 keer... Je begrijpt, mijn tepels waren al kapot voordat er überhaupt iets op gang was. Ik wist dat borstvoeding geven geen makkie zou zijn en dat ik hier even doorheen moest, dus ik gaf niet op. Er werd zelfs al gesproken over bijvoeden met een slangetje, alleen omdat ze er zo’n behoefte aan had, maar we zouden het nog een dag aankijken. En jawel, op dag 3 begonnen de bekende kraamtranen en daarmee ook de melkproductie. Onze kleine meid was nog geen 100 gram afgevallen en zat op dag 4 alweer op haar geboortegewicht. Wat een opluchting. Maar daarmee werd niet alles rozengeur en maneschijn...

Isaya was geen makkelijke baby. Zodra zij op haar rug werd gelegd om te verschonen begon ze hysterisch te krijsen. Even in haar wiegje of naast je leggen voor een dutje zat er dus ook niet in. De enige manier om haar te laten slapen, was op mijn borst, elke dag (en nacht), weken lang. De stuwing, kapotte tepels, emoties, het huilen van de baby, het niet kunnen slapen. Ik was kapot, uitgeput, oververmoeid en dat haalde het slechtste in mij naar boven. Als ik mijn dochter niet meer wist te troosten voelde ik mij de allerslechtste moeder op aarde. Soms had ik gedachtes waar ik erg van schrok, bijvoorbeeld ‘als je nou niet stopt met janken, dan smijt ik je kop tegen een muur’. Ik zou dat kleine wezentje nooit van mijn leven iets aandoen, maar soms wist ik mij geen raad meer en jankte ik de ogen uit mijn kop. Ik schaamde mij zo erg voor wat er soms in mijn hoofd om ging. Waar ik anders altijd zo geduldig was, verloor ik nu mijn geduld binnen 2 seconde en als ik er ‘s nachts weer eens helemaal doorheen zat dan riep ik “ik stop er mee, ik doe het niet meer, ik ben er helemaal klaar mee”. Maar wanneer ze weer aan mijn borst lag, met haar grote oogjes mij aankeek en helemaal rustig werd, wist ik dat ik moest volhouden, hier deed ik het voor, dat kleine meisje in mijn armen, mijn kleine meisje... (Lees meer over mijn borstvoeding avontuur in mijn volgende post.)

Toen Isaya langzaam aan begon te wennen aan het op haar rug liggen, konden wij haar af en toe even in het nestje naast ons leggen op de bank, zodat we bijvoorbeeld even konden eten. Uiteindelijk belandde het nestje ook bij ons in bed, waar zij zeker 3 maanden tussen ons in sliep. Natuurlijk wist ik dat het niet werd aangeraden om een baby bij jou in bed te laten slapen, werd ik gewaarschuwd voor wiegendood en moest ik van het consultatiebureau toch proberen haar in het wiegje te laten slapen. Maar mijn dochter had een radar in haar hoofd en zodra ik nog maar een poging waagde om even de kamer uit te lopen, ging het alarm af. En hard ook. Dus zat Isaya 23/7 aan mijn lijf geplakt en ging ik maar mee in haar behoefte, aan mij plakken, voeden op verzoek, heel veel wiegen, knuffelen, samen douchen en slapen. Dat slapen was wel echt een dingetje. Zo kon ik absoluut niet bewegen als ze op mijn borst lag te slapen, uren, want bij elke beweging werd ze wakker. Bij elk geluid werd ze wakker. Ik kon haar zelden overleggen in bed of in de box want dan, je raad het al, werd ze wakker en begon ze keihard te huilen. Naar mate ze ouder werd sliep ze steeds minder overdag, hazenslaapjes van hooguit een half uurtje, soms maar 2 of 3 keer per dag.

Isaya’s eerste badje was ook totaal niet dat leuke moment waar ik zo naar uitkeek, het was een drama. Mevrouw heeft alles bij elkaar geschreeuwd. De tweede keer ook, dus besloten we maar met haar te douchen. Dat hebben we 3 maanden volgehouden, toen ging het toch echt wel wegen. Toen ze 3 maanden oud was besloten we het gewoon weer eens te proberen, nou ze vond het echt GE-WEL-DIG! Het waterratje was geboren.

De eerste weken waren pittig, ik werd echt geleefd. Er komen zoveel emoties kijken na de geboorte van je kindje. Hoewel ik mij die eerste dagen leeg voelde, veranderde dat al heel snel in een emotionele rollercoaster. Ik verloor mezelf in vermoeidheid, schaamte, onzekerheid en bezorgdheid. En in die berg van emoties moest ik de moeder in mij vinden, dat heeft tijd nodig. Maar ik heb steeds geluisterd naar mijn kindje, haar geprobeerd te volgen en geluisterd naar mijn gevoel. Soms was tegen ‘de regels’ in gaan juist wat wij nodig hadden en viel zo alles op zijn plek. Er zijn genoeg momenten geweest dat ik mij geen raad wist, dat ik twijfels had en overbezorgd was. Maar je haalt alles uit de kast voor je baby, je zoekt je verloren naar oplossingen, net zo lang tot je een oplossing vind en jouw gevoel zegt dat het zo goed is. Of dat nou gaat om krampjes, een verkoudheid of een eeuwig durende huilbui.

En de eerste weken en maanden vliegen ook zo voorbij. Ze verandert soms per dag van uiterlijk, echt bizar, hoe is het mogelijk dat ze de eerste dag zo’n verfrommeld klein propje is en 2 dagen later helemaal glad gestreken en perfect? Hoe kan het dat ze de ene week op niemand lijkt, de volgende week sprekend haar vader is en de week erna weer helemaal mij? Haar karakter is precies haar vader, ongeduldig sinds dag 1, een driftkopje, heb ik soms moeite mee, maar dat zit nou eenmaal in de aard van het beestje. Grotendeels van de dag is ze heel erg ondernemend en vrolijk.

Iets waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen? Dat ik mijn kindje zou laten vallen... Maar, het gaat gebeuren, meerdere keren zelfs. Gelukkig heb ik Isaya als kwetsbaar baby’tje nooit uit mijn handen laten vallen of van een commode. Maar in de tijd dat ze ging rollen, tijgeren en kruipen Is ze wel eens van het bed gegleden of de bank. Met 7 maanden kreeg ik van mijn ouders een fietsstoeltje cadeau, Isaya kon al heel goed zitten. Ik besloot een paar proefrondjes in de straat te rijden. Bij het laatste rondje nam ik Isaya mee, toen ik weer af wilde stappen in de voortuin, verloor ik mijn evenwicht, ging door mijn enkel en boem, daar lagen we. Isaya huilde even van de schrik, maar gelukkig had ze niks dan een schaafwondje op haar hand. Ik hield er zelf een gekneusde voet aan over. Maar wat heb ik mij ontiegelijk slecht gevoeld. Award for worst mom of the year goes to... me. Ik was getraumatiseerd, ik heb 2 weken niet gefietst, de eerste keer erna kreeg ik een paniek aanval. Ik heb de fiets weer in de schuur gezet en ben gaan lopen. Ik las verhalen van moeders die ook wel eens een ongeluk met hun kindje hadden gehad. En het is waar, ze gaan nog wel vaker vallen in hun leven, het is niet altijd jouw schuld, een ongeluk zit in een klein hoekje.

In het eerste jaar vinden de meeste veranderingen plaats en dat in combinatie met al het nieuwe en de zoektocht naar jezelf, lijkt het eerste jaar het zwaarst te zijn. Voor mij zit dat jaar er alweer op, volgende week vieren wij de eerste verjaardag van mijn dochter. Het is ongelofelijk hoe snel een jaar voorbij vliegt en wat wij als gezin in zo’n korte tijd doorstaan hebben. Het was pittig, maar we hebben ons er doorheen geslagen. Onze baby is geen baby meer maar een echte dreumes met alle streken die erbij horen. Ik ben onwijs trots op haar. Maar ook trots op mijzelf. Ik denk dat ik een prima moeder ben en ik probeer niet te streng te zijn voor mijzelf. Soms moet je een bepaald beeld of idee in je hoofd loslaten en meer je gevoel volgen en de behoefte van je kindje, dan komt de rest vanzelf.