_Lief meisje. Een half jaar zonder jou_

Lief, klein, mooi meisje. Een half jaar zonder jou. Een half jaar, soms voelt het zo lang geleden dat ik je voor het laatst knuffelde. En soms voelt het als gister dat we jou de laatste kusjes gaven. En eerlijk, er zijn kleine details die ik vergeten ben. Dat ik me afvaag "hoe was het ook alweer". Soms zijn dat dingen die je papa dan nog wel weet. Soms weten we het beide niet meer. Want de twee maanden dat jij bij ons was waren heftig, hectisch en vol liefde. Het is ook onmogelijk om daar elk detail van op te slaan. Maar de gevoelens weet ik allemaal nog heel goed. De blijdschap dat je ademde na de geboorte. Het onwerkelijke gevoel de eerste dagen als ik op de NICU kwam, dat je daar lag en het zo goed deed. De onzekerheid hoe het met je hart zou verlopen. Het verdriet dat je over werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis omdat je aan je hart geopereerd moest worden. De opluchting dat ze het in nieuwe ziekenhuis ook goed voor je konden zorgen en ze daar een goed plan hadden hoe ze de operatie gingen doen. De zorgen dat er naast je hart toch ook wel veel andere lichamelijke problemen waren. De durf en kracht om een toekomst met jou te zien. De liefde, zoveel liefde omdat je zo mooi, knap, lief en dapper was.De trots hoe wij over jou vertelden aan iedereen. Het echte "mama gevoel" toen ik voor het eerst naast jou mocht slapen in het ziekenhuis, het samen wakker worden en 24uur per dag voor jou zorgen.  Het onbeschrijfelijke gevoel toen jou grote broer jou voor het eerst kon bezoeken in het ziekenhuis, zo overweldigend, dat vergeet ik nooit meer. De nog grotere trots dat jij met ons mee naar huis ging, dat jij bijna twee weken daar bent geweest, zo knap en waardevol! 

De vermoeidheid omdat je ons toch wel veel wakker hield in de nacht, maar dat we met zoveel liefde ook in die uurtjes voor jou zorgden. De zorgen omdat je toch wel steeds moeizamer begon te ademhalen. De angst omdat de artsen je aan de beademing wilden leggen. Het voorgevoel dat dat een weg was waar we niet meer van terug konden komen. De onzekerheid en machteloosheid om elke dag vele uren op de IC naast je bed te zitten waarbij we bijna alle zorg weer uit handen moesten geven aan de artsen en verpleegkundigen. Het schuldgevoel dat we jou broer weer zolang bij anderen moesten achterlaten. Het grote verdriet omdat onze grootste nachtmerrie werkelijkheid zou gaan worden. De frustratie om jou te zien aan de beademing, wetende dat je dat echt niet fijn vond en dat we moesten gaan beslissen wanneer dat zouden gaan stoppen. De leeuw in mij die jou de laatste momenten na het stoppen van de beademing nog veel liefde wilde geven. Het verdriet toen de arts kwam vertellen dat je hart er mee gestopt was. Het gemis dat we je niet meer kunnen knuffelen.De leegte, zo'n ontzettend grote leegte dat jij nu een mooie ster bent en niet meer bij ons... ☆♡