Lastig en pijnlijk...

Als je mijn vorige blogs leest, dan weet je dat ik geen contact meer heb met mijn moeder. Door alle dingen die er gebeurd zijn tussen haar en mij, en de manier waarop ze constant alleen maar negativiteit in mijn leven bracht wat mij alleen maar verdrietig maakte, heb ik besloten om voor mezelf te zorgen. Inmiddels is dat ruim 3 jaar geleden, sinds de kraamweek van mijn oudste zoontje. 

In de tussentijd zijn er helaas nog meer dingen gebeurd, en iedere keer dat er enige vorm van contact toch nog was met haar, was de enige uitkomst dat ik nog meer gekwetst raakte. Mijn stieffamilie(vanuit mijn stiefvader) , waar ik tot op dat moment altijd goed contact had, heeft mij toen per direct overal vanaf gegooid en 100% genegeerd. Hierdoor heb ik nooit afscheid kunnen nemen van mijn oudste stiefbroer die anderhalf jaar geleden overleden was, ook heb ik de uitvaart van mijn oma vermeden om te voorkomen dat er daar drama zou ontstaan. 

Nu heb ik een aantal weken geleden van mijn vader(waar ik wel goed contact mee heb) te horen gekregen dat mijn neefje is overleden aan waarschijnlijk alcoholvergiftiging, en dat mijn stiefvader stervende is. En ik was echt zoekende in wat en of ik hier wat mee wil. En dan zeker gericht op mijn stiefvader, ondanks dat mijn ouders pas uit elkaar gingen toen ik 16 was, ken ik mijn stiefvader al mijn hele leven en heb ik(voor mijn gevoel) ook altijd een speciale band met hem gehad. 

Aangezien hij inmiddels al bijna 20 jaar met mijn moeder samen is, is hij tegelijkertijd met mijn moeder uit mijn leven verdwenen. Ik heb dan ook geen idee hoe hij op dit moment tegenover mij staat. Dus ik was nog ernstig aan het bedenken wat ik hier nou mee wilde. 

Nu kreeg ik vanochtend een appje van mijn broer(die aan alle kanten duidelijk heeft laten merken een kant te kiezen tussen mij en mijn moeder, en het is niet mijn kant), dat hij en mijn moeder en stiefvader besloten hebben dat als ik dat zou willen, ik nog de mogelijkheid heb om afscheid te nemen, dan wel bij de uitvaart aanwezig te zijn. (Toch bijzonder dat hij in dat gesprek ook een stem heeft, aangezien het om mij en mijn stiefvader gaat, maar vooruit, we slikken de irritatie in) Waarop ik hem heb gebeld, om uit te leggen hoe ik hierin sta, dat ik wel degelijk de behoefte heb om mijn stiefvader te bellen, om afscheid te nemen op die manier. De uitvaart aan de andere kant van het land met 2 hele kleine kinderen thuis zie ik niet zitten, maar ik zou wel graag afscheid willen nemen. Want voor mij is hij nog steeds ook die man waar ik als kleine meisje al dol op was, en waar ik voor mijn gevoel altijd een bijzondere band mee heb gehad. En niet zozeer de man van mijn moeder. Waarop mijn broer meteen zegt dat hij hier niks van wilt weten en dat het hem niet boeit(Auw! En bedankt!). 

Vervolgens geeft hij aan dat hij de boodschap zal overbrengen, maar dat mijn stiefvader op veel momenten ook niet goed bij is, dus dat een telefoongesprek lastig kan zijn. Waarop ik aangeeft dat hij mij ook op een moment dat hij goed bij is, mij mag bellen. Dan heeft hij zelf de regie. 

Waarop mijn broer zegt: ik zal het doorgeven, en dan kan hij zelf kijken of hij het de moeite waard vindt. 

Oftewel, in mijn broer z'n ogen is het niet de moeite waard, ben ik niet de moeite waard... 

Even geen woorden, alleen tranen die dreigen te komen...