Laatste eerbetoon

Dagen erna.. Ik word wakker en kijk even op mijn telefoon. Ik zie een bericht van vriendin M: "Goedemorgen jerr, je wordt om ..... verwacht op dit adres " stuurde ze. Ik vroeg waarom? Ik heb vandaag geen zin in mensen. " Kom maar gewoon, dit zal je goed doen" antwoordde Vriendin M.  “Oke.. dacht ik. Samen met Jershane eet ik een boterham, gaan douchen en maken ons klaar voor de dag. Ik vroeg aan mn moeder of ze ook mee wilde. Ik durfde niet alleen in de auto te rijden. Mijn concentratie was niet altijd op de weg. "Natuurlijk ga ik mee" antwoordde ze. Met z‘n drieën vertrekken we naar het adres. Ik was erg zenuwachtig want ik houd totaal niet van verassingen. Eenmaal aangekomen op locatie waar ik nooit ben geweest, moesten we nog even buiten wachten. Ongeveer 5 minuten later, horen we een aantal motoren die steeds dichterbij kwamen en opeens zagen wij blauwe rook. Ze kwamen onze kant op rijden. Ik stond vol verbazing te kijken en vroeg me af of dit voor ons was.. Vriendin M kwam aanlopen en zei: "We hebben met ze alle een laatste eerbetoon voor Hubert, maar ook voor jou en Jershane georganiseerd, hoe jij het graag wou”. Ik werd er stil van en begon te huilen van blijdschap. Hoe lief is dat! We liepen gezamenlijk naar binnen en iedereen nam plaats. Op een grote scherm was een foto van Hubert te zien. Er was genoeg eten en drinken voor iedereen. Ook was een foto en videograaf geregeld om deze dag vast te leggen. Toen iedereen plaats had genomen werd een filmpje afgespeeld met allemaal mooie foto's van Hubert en zijn naasten. Ik was helemaal ontroerd. Vriendin M vroeg of ik iets wilde vertellen over Hubert. “Natuurlijk” zei ik. Bij de begrafenis ging alles zo snel en heb ik daar jammer genoeg de kans niet voor gekregen. Hup daar ging ik, vol trots omdat ik eindelijk wat mocht vertellen over Hubert en ons gezin. Ik begon hoe ik Hubert leerde kennen, onze eerste date, eerste zwangerschap, tweede zwangerschap en hoeveel we van hem houden. Vol tranen en snot stond ik te praten en Jershane die mij aanvulde met zijn herinneringen. We hebben het weer samen geflikt dacht ik. Iedereen kreeg een ballon en een kaartje. We mochten een wens/iets op schrijven voor Hubert. Ik schreef simpel weg "we love you" geen kaartje was groot genoeg om te schrijven wat er op mn hart lag. “We love u” zo simpel maar dat betekend heel veel voor ons. We liepen naar buiten om de ballonen los te laten. Jammer genoeg regende het en gingen niet alle ballonnen omhoog.. Gelukkig konden we er ook om lachen. We verzamelde alle kaartjes van de ballonnen die op de grond lagen, die kaartjes heb ik later bij Hubert neergelegd op zijn graf. We bleven binnen nog even eten en kletsen. Ik was doodmoe. Zo'n dag is toch best vermoeiend eigenlijk, zowel fysiek als mentaal. Iedereen wenst je sterkte en wilt toch met je kletsen. We besloten er een einde aan te maken en begonnen op te ruimen. Vervolgens zeiden we iedereen gedag en reden we met z’n allen weer terug naar huis. Op bed dacht ik nog na over deze dag. Hoe lief is iedereen, dat ze dit voor mij en Jershane hebben bedacht. Ik had op de dag van de begrafenis tegen vriendin M gezegd, dat ik het zo jammer vond, dat ik niks kon vertellen over Hubert. Waarom onthoud ze dat en regelt ze toch nog iets moois zodat ik het alsnog kon doen? Ik waardeer het enorm. Ik hoop zo dat Hubert er iets van heeft meegekregen...