Kijk pop dit zijn...

Het blijft een klusje. Constant ben ik aan het opruimen. Mijn eigen rotzooi, gebruikte spullen en natuurlijk speelgoed. Op dit moment ben ik de lunch aan het opruimen. Koelproducten terug in de koelkast, stofzuigen rondom de eetkamertafel en het aanrecht schoonmaken.

Wat fijn dat dochterlief zich tegenwoordig redelijk zelf kan vermaken op dit soort momenten. Ze is de lunch voor de pop aan het verzorgen. Ik hoor haar rustig babbelen. Ze vraagt of de pop een ei en thee wil. Dezelfde lunch die ze zelf ook heeft gehad.

Ze is aan het kokkerellen in haar keukentje en loopt heen en weer met pannen en met kopjes. Alles wordt op de bank neergezet, terwijl de pop keurig wacht. Ik ga ondertussen rustig door met het schoonmaken van het aanrecht, maar ik blijf luisteren. Ze is zo heerlijk bezig.

Terwijl ik met mijn doekje aan het poetsen ben hoor ik ineens de namen van ons gezinnetje. Stiekem kijk ik om het hoekje. Daar zit ze dan. De pop zit op schoot. Om haar heen staan de pannen en de kopjes en in haar hand heeft ze het fotolijstje dat altijd naast de tv staat. Het is het fotolijstje met de enige foto waar ons gehele gezin op staat.

Dit is de foto die ik heel graag wilde hebben. Een foto van ons gezin. De belangrijkste foto. Alles en iedereen was voorbereid. De verpleging in het ziekenhuis wist dat we vrij snel na de geboorte en het overlijden van Mees foto's wilden maken. De medisch fotograaf stond klaar en 'stichting Still' was backup voor de nacht. De opa's en oma's stonden klaar om dochterlief zo snel mogelijk in het ziekenhuis te krijgen. Haar kleding had ik met zorg uitgezocht en op de commode gelegd. Tien minuten nadat Mees was geboren is er naar huis gebeld en ze was er in een half uur.

Ik had Mees vast in een kleine omslagdoek met blauwe sterretjes en een strikje. Ze kwam aarzelend binnen met haar papa. Ze had haar cadeautje bij zich en wilde dit geven. Ze zag Mees en schrok. Ze zei 'au' en toen was het klaar. Zoals Mees hoort een baby er niet uit te zien. Ze was bang voor hem en dat deed pijn. Het liefst had ik gezien dat ze Mees op schoot zou nemen, maar ik wist meteen dat dit niet zou gaan gebeuren.

Wij, de opa's en oma's, de fotograaf en de verpleging hebben er alles aan gedaan om een gezinsfoto te kunnen maken. Uiteindelijk is het gelukt. Het is een uitsnede van een foto waar opa en oma ook op staan. Maar het is prima. Het is een vertederende foto. Ik heb Mees vast en kijk met dochterlief naar hem en papa kijkt naar onze dochter. Een heel dierbare foto, want een knusse foto als deze gaat er niet meer komen. Hier staan we samen op, als gezin.

Deze foto staat in de woonkamer naast de tv. Een prominente plek. Er staat een kaarsje bij die speciaal voor Mees is gemaakt door zijn oma.

En nu heeft dochterlief het lijstje met deze foto vast en laat ze het vol trots aan haar pop zien. 'Papa, mama, Dete e Nees. Nees hoog, au.' Ondertussen wijst ze ons aan en controleert ze of haar pop wel kijkt. Ze blijft het herhalen.

Wat een verschil met die eerste dag. Het was de zaterdag na de geboorte en het overlijden van Mees dat er bij haar ineens wat veranderde. De fotograaf van 'Make a Memory' was net geweest en ook daar moesten we moeite doen om haar op de foto te krijgen. Hij was de deur net uit en toen gebeurde er iets. Ze pakte het krukje wat naast de kast stond en klom er op. Ze wees zijn beentjes, oogjes, oortjes, armpjes en eigenlijk alles wat je kon zien aan. Ze nam Mees in zich op.

Mees lag opgebaard in het water waardoor hij weer leek op hoe een baby er eigenlijk uit zou moeten zien. Misschien is dat wat deze verandering veroorzaakte. Vanaf dat moment liep ze voor het bezoek uit en liet ze iedereen kennismaken met Mees.

En nu is ze haar broertje aan het voorstellen aan haar pop. Ze heeft niet door dat ik achter haar mee sta te kijken. Er komt een geluksgevoel in me op. Ze wil iedereen met ons gehele gezin kennis laten maken. Dit maakt me een trotse moeder en ik geniet even van dit momentje.

Daarna loop ik rustig terug naar de keuken en poets ik weer verder. Het schoonmaken en opruimen blijft een klusje en is eigenlijk gewoon niet leuk. Maar door het momentje van net, doe ik het met heel veel liefde.