Kapot met een hoofdletter K

In mijn vorige blog heb ik geschreven over alle medische dingen die hebben plaatsgevonden na mijn diagnose, in dit blog sta ik stil bij de impact die het infarct op mij, mijn gezin en mijn familie heeft gehad.

Ik wil hier eigenlijk gewoon niet meer bij stilstaan. Ik heb namelijk geen idee hoe ik alles heb gedaan in die periode. Om eerlijk te zijn is dit een periode geweest waarbij ik vaker heb gedacht dat de wereld beter af was zonder mij, dan dat ik wilde blijven. Maar helen is verwerken en verwerken is iets waar ik op dit moment (9 maanden na mijn infarct) nog steeds niet aan toegekomen ben, dus ik hoop dat dit helpt.

Ik zie ons namelijk nog zitten aan de keukentafel nadat ik de telefoon heb opgehangen, ik zie de paniek in je ogen. Jij, mijn partner, de vader van mijn zoon. Je probeert je groot te houden maar ik voel je paniek, en jij de mijne. Na het bel rondje om iedereen op de hoogte te stellen, begin je al met ijsberen en je bent niet meer gestopt. We zeggen tegen elkaar dat we dit kunnen en dat we er voor elkaar zijn, dat ons dit gaat lukken, we zijn een team toch?

Ik heb zelf niet eens de kans om er bij stil te staan, al is dat niet helemaal waar. Ik hèb de kans wel, maar ik wìl er niet bij stilstaan. Want mijn lichaam heb ik 9 maanden lang al op moeten geven, voor iets prachtigs natuurlijk, om mijn zoon te laten groeien en te ontwikkelen, om er voor hem te zijn als hij geboren werd. Mijn lichaam heeft precies gedaan wat het moest doen, 9-10 maanden lang en daarna heeft het me in de steek gelaten. 

Hoe we dit alles deden met een baby, ik heb werkelijk geen idee. Ik stortte me vol op het moederschap, elk huiltje elk luiertje elke voeding, ik wilde alles doen. Ik wilde bewijzen dat ik alles nog kon. Ik liep harder als ik die dag een onderzoek had in het ziekenhuis, omdat ik vond dat ik me moest bewijzen, dat ik dit verplicht was aan mijn zoon, omdat ik niet wilde dat hij tekort kwam door mijn problemen. Ik hoefde niet te slapen, nee joh, ik voelde me toch best goed. Ik zei tegen m’n vriend dat hij maar de ruimte moest pakken om het op zijn manier een plek te geven, terwijl er daardoor geen ruimte meer voor mij was.

Waar we begonnen als team, werden we langzaam tegenstanders. Gek hoe je iemand voor je neus de andere kant op ziet gaan, zonder dat je door hebt wat dat betekend. Want we waren elkaar kwijt, ik kon mijn emoties niet met jou delen en jij niet met mij. Onze zoon had ons nodig, dus ik moest m’n bed wel uit. Ik moest de dag wel starten. Ik zag overal verdriet.

Verdriet bij mijn partner, verdriet bij mijn ouders, m’n broertje en mijn zusjes. Ik kon hen toch ook niet in de steek laten? Als ik zou zeggen dat ik niet wist hoe, en dat ik me rot voelde en verdrietig was, dan zou ik ze toch alleen maar verdrietiger maken? Dat kon is ze toch niet ook nog aandoen. Ik had het gevoel dat ik iedereen moest troosten, maar wie troostte mij?

Uiteindelijk zijn mijn vriend en ik weer aan dezelfde kant beland, hoe dat zo is gekomen? Veel praten, ruzie maken en huilen. Elkaar weer proberen te verstaan, om ruimte te pakken wanneer ik het nodig had en te geven als het kon. Om meer naar mijn lichaam te luisteren met zijn nieuwe behoeftes. 

Misschien ook wel door te accepteren dat wanneer je depressieve gedachtes hebt, het niet betekend dat je het bent. Ik heb vanuit mijn revalidatie traject begeleiding gehad van een psycholoog, die mij daarin ook vertrouwen gaf. Want het is niet gek of raar om depressieve gevoelens te hebben, die horen erbij wanneer er zoiets gebeurt. De kunst is om te accepteren dat je ze hebt en door te gaan, zodat je ook weer andere dingen gaat voelen en perspectief kan zien.

Ik heb me extreem jaloers gevoeld en nog steeds wel, ik kan me namelijk de eerste 4 maanden niet echt meer iets herinneren van onze zoon. Van de mijlpalen die hij heeft gehad, ik heb ook geen gelukkig ‘gevoel’ aan die tijd. Ik voel me vervelend als ik blije foto’s zie van moeders met hun baby’s die ouder zijn dan 9 weken. Want voor mijn gevoel is dat mij afgenomen en ik wil dat ook, ik wil dat terug. Allemaal dingen waar ik vrede mee probeer te krijgen en te accepteren.

Want conclusie van het verhaal, soms moet je gewoon de rit uitzitten. Ik heb geen idee wanneer deze trein stopt, hoe hard hij gaat en in welke richting hij rijdt. Dat is me gegeven. Maar ik heb wel invloed op hoe ik met die situatie omga, of ik hulp vraag, mensen toelaat en mijn grenzen aangeef. Er voor kies om even stil te staan bij de mooie moment en de extra tijd die ik heb met mijn zoon omdat ik niet kan werken.  Dat ik er gewoon nog ben voor hem en keihard vecht om iedere dag weer een beetje mezelf te worden. Want ik geniet van het moeder zijn, mijn gezin en ik ben iedere dag een beetje trotser dat we het met z’n drieën hebben gered.