Jouw lichtje ging uit, die van mij bleef aan…

De lange rit naar het ziekenhuis, met je getrappel nog in mijn buik, je warmte, je hartje dat nog klopte.

Het ritje duurde voor mijn gevoel eeuwig. Het moment dat we de parkeergarage inreden en ik besefte dat we samen kwamen, maar zonder hartslagje weer naar huis zouden rijden. Alle ritjes voorafgaand aan deze die naar het ziekenhuis gingen, speelde er telkens hetzelfde liedje op de radio: Leave a light on van Tom Walker.

Ik vond het een naar liedje, zo zwaar en beladen. Mijn reactie de laatste keer? Ik drukte de radio uit. Zo niet in de stemming voor deze muziek. De stilte in de auto bleef, net zoals het ook stil bleef bij de geboorte van jou. Geen huiltje, geen hartslag, maar alleen een oorverdovende stilte.

Zo klein, zo perfect, alles er op en eraan. Maar zo ongelooflijk stil… Aan de buitenkant was er niets te zien. Ons allermooiste mannetje! De volgende morgen reden we de parkeergarage uit, jij niet meer veilig in mijn buik maar wel dichtbij ons. Hoe dan ook: we zouden als een gezin van 3 thuiskomen!

Geen bord in de tuin met ‘hoera een jongetje geboren!’, geen kaartjes met gefeliciteerd door de brievenbus. Maar wel heel veel kaartjes met hartverwarmende sterkte wensen.

Zowel voorafgaand, als tijdens de rouwweek zijn we goed begeleid door onze uitvaartonderneming (Monuta). De medewerker die ons hielp vertelde dat kindjes van rond de 20 weken in water gelegd worden. Zo komen ze namelijk weer een beetje in de houding van hoe ze in de buik lagen en blijft het kindje ook heel lang heel erg mooi.

Ik vond het eerst maar iets geks, je legt onze kleine Yesse in koud water? Zodra hij was geboren hebben we dit toch geprobeerd, ik was van gedachte veranderd.

Het ziekenhuis schakelde snel, en echt... prachtig! We konden alles goed bekijken, zijn huidje bleef zo gaaf.

Elke dag thuis verversten we zijn water en rolden we hem in een hydrofiele doek, dicht tegen ons aan. Op de een of andere manier, konden we hem zo ook echt nog een week verzorgen. Althans zo was ons gevoel.

Wanneer een kindje wordt geboren voor de 24 weken, is het voor de wet nog niets, je mag het kindje als het ware voor altijd bij je houden.

We hebben ervoor gekozen om hem echt een week bij ons te houden. Zoals dit gaat bij een normaal overlijden. Maar daarna wilden we hem toch echt een afscheid geven en laten cremeren. Ik kan alleen maar vol lof spreken over Monuta, ze hebben Yesse zijn crematie tot in de puntjes geregeld. Precies zoals wij dit wilden.

We wilden niet iets heel uitgebreids, we hebben ervoor gekozen om alleen met onze beide gezinnen naar het crematorium te gaan. We trokken hem de mooiste kleertjes aan, en sloten zijn kistje voor de laatste keer. Ferdy en ik hebben hem samen, zonder onze families of vrienden, naar de oven gebracht. Heel heel heel intens, maar echt samen tot het laatst! Wetende dat we hem heel snel weer zouden kunnen ophalen.

Met de beide gezinnen lieten we 30 ballonnen op in de prachtige tuin van het crematorium. Hij is op 30 april stil geboren. 29 witte ballonnen en 1 blauwe ballon lieten we op.

Het was goed zo, we hebben alles voor ons gevoel kunnen doen. Maar dan rijd je weer naar huis, dit keer met zijn tweeën...

Hoe moet ik toch door met het leven? Is het het wel allemaal waard?

Weer kwam er op de radio I will leave a light on van Tom Walker, dit keer liet ik het liedje afspelen. En toen kwam het echt binnen. Ja lieve Yesse, voor jou laat ik mijn lampje aan, voor jou ga ik door!

Door met (over)leven. I will leave a light on! Dit is mijn verhaal, geschreven in samenwerking met Monuta.