Jong moeder zijn en dealen met vooroordelen

Het onderwerp; tienermoeders en jonge moeders lijkt tot op de dag van vandaag nog steeds een gevoelig onderwerp te zijn. Deze blog schrijf ik vanuit mijn eigen beleving. Dit omdat ik vind dat het maar eens gedaan moet zijn met alle nare reacties en scheve gezichten. 

Op 3 oktober 2017 is mijn zoon Rens Jan geboren. Ik was toen net 21 jaar en bezig met mijn studie verzorgende - IG. Op dat moment waren mijn vriend en ik 3 jaar en een beetje samen, en woonden wij vanaf 2015 op ons zelf. Allemaal normale stappen die je samen zet voordat je aan kinderen durft te denken toch ? 

Nou, de meningen over mijn zwangerschap waren verdeeld. De een wenste ons het allerbeste van de wereld toe, terwijl de ander niet kon begrijpen hoe wij zó dom konden zijn. Want ja, wij waren nóg maar 20 en 24.. Ik was nog met mijn studie bezig, en ons huis? Hoe konden wij in een 1 kamer appartement nou een kind opvoeden ? En dan nog de financiële kwestie..

Maar of wij zelf blij waren met het wonder dat zich met ongeveer 9 maanden zou melden werd eigenlijk niet gevraagd.. Want blij? Dat was voor ons nog maar zacht uitgedrukt. Wij waren dol blij! Een droom van ons beide was geen droom meer, maar werkelijkheid geworden. Maar de reacties die volgden op ons grote nieuws daar hadden wij nooit bij na gedacht.. 

Natuurlijk waren wij jong toen wij een positieve test in handen hadden, en nee, een baby opvoeden in een 1 kamer appartement is ook niet een ideaal beeld. En dan nog mijn studie.. En niet te vergeten het financiële plaatje.

Maar de tijd tikte door, mijn eerste jaar studie Verzorgende - IG heb ik netjes afgemaakt, wij zijn gaan wonen in een "grote mensen huis", en op financieel gebied hebben wij geen gekke dingen meegemaakt. 

Toen onze kleine man geboren werd heb ik bijna een half jaar non-stop van hem kunnen genieten. Daarna ben ik weer verder gegaan met mijn studie.

Ik heb in mijn zwangerschap bekkenklachten gehad waardoor ik mijn stage 2 weken voor de einddatum niet heb kunnen afmaken. Ik geef niet snel op maar ik moest. In goed overleg met mijn opleiding gestopt met de stage. Ik zou mijn examenopdrachten meenemen naar mijn volgende en laatste stage van mijn opleiding. Ik zou gewoon weer beginnen in februari 2018. (Ik zou dan 3 maanden studievertraging hebben) Maar dit bleek achteraf niet te kunnen. Mijn opleiding is in 2018 een combiopleiding geworden. Voordeel: In februari 2020 mag ik 2 diploma's in ontvangst nemen. Nadeel: studievertraging van 1,5 jaar.

Ondanks vele tegenslagen, scheve gezichten en nare reacties zijn wij niet daar waar mensen dachten dat wij zouden belanden.

De reacties zijn er nog steeds. Ik zal een klein voorbeeldje noemen; "Was Rens gepland?" Dit vind ik wel een van de meest brutale vragen die ik heb gehoord. Want vraag je dit ook aan een vrouw waarvan je denkt dat ze ouder is dan dat ik ben ? Of deze; "Nou vind het wel een hele verantwoordelijkheid op jouw leeftijd" Ja, een verantwoordelijkheid is het zeker. Maar denk je dat ik minder verantwoordelijkheden op mij kan nemen dan iemand waarvan je denkt dat ze ouder is dan dat ik ben?

Ik ben trots op mezelf, mijn vriend en op ons. Alles wat wij hebben opgebouwd hebben we op eigen kracht gedaan. Links om of rechts om. Geroeid met de riemen die wij hebben. 

Wel zou het veel fijner zijn als je niet steeds het gevoel van bewijzen bij je zou dragen, en daarnaast zijn lieve woorden veel meer waard dan ontmoedigende woorden. Dus; ken je iemand in je omgeving die jong moeder wordt? En/of is? Geef haar een extra knuffel, geef haar lieve woorden, en ontmoedig haar niet. Het ouderschap is namelijk niet leeftijdsgebonden..

Liefs x