Jolijne's verhaal - deel 3

'Ga je straks mee naar de echo?' Vraag ik Stefan als we als gezin zomaar op een doordeweekse dag rustig kunnen ontbijten. Hij kijkt op van zijn krant en pakt zijn telefoon erbij om in zijn agenda te kijken. 'Hoe laat is dat ook alweer?' Ik kijk hem verbaasd aan, hoe kan hij dat nou vergeten. 'Half twaalf.' Met zijn telefoon afgewend van mij scrollt hij druk over het scherm. 'Ik vind het heel erg Jo, ik heb een afspraak om half twaalf.' 'Je zou de tijd reserveren om mee te kunnen. Dat had je beloofd.' Probeer ik op zo'n rustig mogelijke toon te zeggen. 'Nee, ik heb gezegd dat ik zou kijken. Beloven deed ik het niet.' 'Het is de twintig weken echo, het is belangrijk om daarbij te zijn want stel dat..' Voordat ik mijn zin af kan maken staat Stefan op en onderbreekt me. 'Mijn afspraak is ook belangrijk Jo. Je moeder gaat toch mee? Dan kun je er meteen een uitje aan vast plakken.' 'Met wie heb jij een afspraak die jij belangrijker acht dan het welzijn van je ongeboren kind?' Stefan draait zich om en ik zie hoe hij z'n best doet om niet tegen mij uit te vallen waar Amber bij is. 'Laat het Jo. Tot vanmiddag. App maar wanneer je naar huis komt.' Ik kijk toe hoe Stefan zijn jas aantrekt en zijn laptoptas uit de kast pakt. Hij geeft Amber een kus en vertrekt zonder mij nog aan te kijken. Direct voel ik me onzeker. Wat heb ik hem aangedaan waardoor hij zich zo is gaan gedragen? Ik kijk toe hoe Amber de funnies van haar brood haalt en op een rijtje legt en ze telt. Als ze ziet dat ik kijk glimlacht ze naar me. 'Is papa boos?' 'Ik weet het niet liefje, maar eet maar snel je brood op want zometeen komt oma.' Amber knikt en klapt in haar handen omdat ze blij is dat haar oma komt. Ik hoop dat het haar afleid van hetgeen wat haar ook opvalt. Stefan zijn humeur.

Als Amber in haar eigen keuken een potje staat te koken, en ik in de echte keuken de afwas sta te doen hoor ik de deurbel. Ik droog snel mijn handen af en kijk op de klok. Het is precies 10 uur. Mijn moeder is altijd stipt op tijd. 'Is dat oma mama?' 'Ga maar kijken.' Amber laat alles uit haar handen vallen en rent met mij mee naar de deur. 'Goedemorgen mooie meisjes van mij.' Daar staat inderdaad mijn moeder. Perfect gekapt, gezicht in de plooi als de definitie van verfijning. Amber vliegt meteen om haar nek, ze zijn dol op elkaar. 'Kom erin mam, en net zoals altijd zeg ik maar weer dat wij ook een achterdeur hebben.' Ik glimlach en weet precies wat ze gaat zeggen. 'Mag niemand zien dat ik gearriveerd ben?' Ze draait zich om en kijkt naar een van de huizen aan de overkant en zwaait. Het gordijn beweegt en mijn moeder lacht zachtjes. 'Zie je?' Ze loopt verder en focust zich op Amber die een heus driegangendiner voor haar gaat koken. Dit geeft mij de kans om de afwas af te maken en de ketel met theewater op te zetten. 'Heb je nog steeds geen vaatwasser en een waterkoker? Het scheelt je echt heel veel tijd Jolijne.' 'Ik hou van kneuterig mam.' 'Dat heb je dan niet van mij.' Ik zucht en ga er verder niet op in. Mijn moeder vind namelijk dat ik beneden mijn stand leef, of beter gezegd ik leef beneden haar stand. 'Hoe gaat het met jou?' Zegt ze als ik haar een mok thee geef en ga zitten. 'Goed.' 'Oh jee. Dat zeg je alleen als het niet zo is.' 'Niet nu.' Ik kijk van haar naar Amber en ze begrijpt de boodschap. 'Heb je nog iets van je vader gehoord Jolijne?' Mijn ouders zijn gescheiden toen ik op het punt stond om te gaan puberen. Mijn vader had al jaren een maîtresse en gooide dit op de tafel tussen de aardappels en het toetje door. Ik herinner me tot op de dag van vandaag hoe mijn moeder op dat moment veranderde van een warme, hartelijke vrouw in een ijskoningin. Ze zei geen woord, bleef het eten serveren en deed alsof er niets aan de hand was. Diezelfde avond heeft zij zijn koffers ingepakt en de deur open gezet. Hij vertrok, naar zijn liefje. Vele avonden hoorde ik hoe zij zichzelf in slaap huilde maar nooit heeft zij over de inhoud iets los gelaten. 'Ik heb hem een paar weken terug gebeld dat ik weer in verwachting ben. Hij feliciteerde me en beloofde een cadeau te sturen.' Ik neem kleine slokjes van mijn thee en bespeur tekenen van walging in het gladgestreken gezicht van mijn moeder. 'Fijn dat hij laat merken blij te zijn voor zijn dochter.' Ze recht haar rug en richt zich weer op Amber.

Als het bijna tijd is om te gaan komt de buurvrouw, tevens vriendin binnen. 'Hoooi allemaal!' Vrolijk zwaait ze in de deuropening. 'Esmeralda! Jij bent op tijd.' Ik knipoog naar haar omdat zij altijd structureel een kwartier te laat is. Ze heeft haar jongste telg in een draagdoek op haar rug en haar oudste van Amber haar leeftijd staat al naast haar te spelen met al het plastic wat thuis niet toegestaan is. Esmeralda neemt vandaag de zorg van Amber over zodat ze niet hoeft te wachten bij de echo. 'Amber, Mare! Kom we gaan naar ons huis.' Zegt ze op zachte toon. 'Vind je het goed als ik na de echo met mijn moeder even de stad in ga?' 'Tuurlijk! Alles kan en mag, dat weet je toch? Heel veel plezier maar laat ze niet te lang met die golven over je buik gaan.' Ik lach om haar opmerking. We staan heel anders in het leven maar ondanks die verschillen kunnen we het heel goed vinden.

De echo is goed, ons tweede kind lijkt gezond. We krijgen een zoon! Blij verrast vertrekken mijn moeder en ik na deze geweldige echo richting de stad. 'Vertel je moeder nu maar wat er allemaal speelt. Ik vermoed dat Stefan zijn afwezigheid vandaag hiermee te maken heeft?' Ik knik en mijn hormonen nemen de overhand op mijn emoties.