Jolijne's verhaal - deel 2

'Wine and dine?' Staat er op het scherm van mijn telefoon. Het is een bericht van mijn vriendin Sylvia. Zij en haar man zijn een van onze beste vrienden. Ze hebben het goed voor elkaar, ook al mag ik zelf niet klagen met alle zekerheid en onze vervulde zwangerschapswens. Haar bericht laat mij er aan denken dat het best alweer een poos geleden is dat we elkaar als vriendinnen onder elkaar gezien hebben, dus bel ik haar terug. 'Met Sylvia.' 'Hey Syl met mij. Ik zag net je bericht, het is wel weer tijd he?' Aan de andere kant van de lijn hoor ik Sylvia schaterlachen. Sylvia is het soort mens dat twee standen heeft, namelijk: stil of hard. Dat is van toepassing op veel meer vlakken dan alleen het lachen. 'Ja, ik dacht laat ik jou maar vragen want als ik op jou moet wachten.' 'Ja, sorry. Druk, druk, druk.' 'Ook vanavond?' 'Hmmm, ik geloof dat het kan. Ik zal het zo even bij Stefan navragen dan bericht ik je nog wel.' 'Zeg maar dat het een noodgeval is, graag voor acht uur vanavond.' Sylvia haar schaterlach klinkt weer door de telefoon.

Niet veel later komen Stefan en Amber weer thuis. Ze hebben samen de wekelijkse boodschappen gedaan die ik normaal gezien doe. Doordat ik me zo ontzettend beroerd voel en na een volle werkweek bijna geen puf meer heb, neemt Stefan deze taak van mij over. Ik sta op om te helpen met uitpakken als ik Amber door de kamer zie rennen met een zak chips. 'Die moet in de kast Amber, vanmiddag.' Even kijkt ze mij sip aan en met tegenzin bergt ze het op waar het hoort. Bovenop het krat met boodschappen ligt een tasje van de drogist. Als ik deze wil pakken slaat Stefan hem nog net niet uit mijn handen. 'Ik berg dit wel even op. Vitaminepillen, scheermesjes enzo.' Ik kijk hem verbaasd aan. Niet om het feit dat hij de inhoud wil opbergen, maar omdat ik het blijkbaar niet mag. 'Dat kan ik ook hoor.' Zonder een antwoord loopt hij mij met het tasje voorbij. 'En deze mam?' Amber staat met een blikje cola in haar handen die ze flink aan het schudden is. 'Hoooo!' Ik leg mijn hand op mijn mond om een glimlach te verbergen. 'Dankjewel Amber, geef maar aan mij dan mag jij de worst in de koelkast leggen.' Als de boodschappen bijna allemaal opgeruimd zijn voegt Stefan zich weer bij ons. 'Dat duurde lang.' 'Ja, moest ook naar het toilet. Wil je ook weten waarvoor aangezien ik me voor bijna alles moet verantwoorden?' Ik negeer zijn opmerking. Zijn humeur is de laatste tijd veranderd maar ik kan er maar niet achter komen waarom. 'Sylvia nam contact op. Of ik vanavond met haar uit eten wil. Vind je dat oké?' Ik bespeur een kleine glimlach op Stefan zijn gezicht. 'Ja hoor. Jullie gaan je gang maar, ik red me wel.'

Een kwartier na de afgesproken tijd komt Sylvia er op haar gemak zwaaiend aan lopen. 'Hey Jo! Sorry, ik moest de jongens nog een verhaaltje voorlezen. Danny heeft de mannengriep. Jij weet vast wel hoe ernstig dat is.' Zegt ze schaterlachend met de bijbehorende bewegingen. 'Gaat hij het overleven? Een avond zonder jou?' 'Het valt wel mee, maar ja... breng dat maar eens aan z'n snotterverstand.' We gaan naar binnen en worden naar onze tafel begeleid. We zijn in ons favoriete sushi restaurant. Helaas kan ik niet aan de real deal maar een avond gezelligheid is ook veel waard. 'Eet jij geen sushi meer?' Vraagt Sylvia mij met een serieuze blik. Ik trek een wenkbrauw omhoog met een glimlach en kijk richting mijn buik. Sylvia kraamt een dramatische ooooooooh! Uit waardoor de mensen om ons heen hun aandacht op ons vestigen. 'Ben je zwanger? Gefeliciteerd! Hoe ver ben je?' 'Dankjewel, bijna 11 weken.' Het gesprek gaat alleen nog maar over zwangerschappen, kwalen, Sylvia haar bevallingen en hoe zwaar zij het vind om drie kinderen te hebben. 'Echt meid, stop bij twee. Three is a crowd.' Ik laat vooral Sylvia praten omdat ik met mijn gedachten ben bij de gemoedstoestand van Stefan. 'Of vind jij van niet?' Ik was volledig afgedwaald en weet totaal niet waar ze het nu over heeft. 'Sorry, ik was afgeleid. Wat zei je?' Sylvia kijkt mij streng aan. 'Vertel. Wat is er?' Ik twijfel om het tegen Sylvia te zeggen. Ze is een lieve vrouw maar kan snel klaar staan met een oordeel of ze maakt van een mug een olifant. 'Stefan is de laatste tijd zo afwezig, kribbig.' Sylvia leunt achterover en tikt met haar wijsvinger op haar kin. 'Doen jullie nog wel eh... of is dat niet het probleem?' Gegeneerd kijk ik Sylvia aan. 'Nee! Uh ik bedoel ja! Dat doen we natuurlijk. Daar ligt het probleem niet. Ik weet eigenlijk niet waar het probleem zit.' Sylvia begint haar betoog over een vriendin van een vriendin die ook deze gevoelens had en er uiteindelijk achter kwam dat haar man buiten de pot pieste. 'Nee dat zou Stefan nooit doen. Het is dat ik hem versierde anders zat ik hier nu niet in deze toestand.' Sylvia is niet overtuigd. 'Joh, pak z'n telefoon en pluis hem uit. Echt, iemand z'n telefoon zegt heel veel. Als je mijn hulp nodig heb, let me know.'

Met een vreemd gevoel door het gesprek met Sylvia kom ik thuis. Als ik binnenkom hoor ik hoe Stefan de badkamerdeur op slot doet en de douche aan zet. Ik klop zachtjes op de deur. 'Ik ben weer thuis, wat douche jij nog laat. Het is half twaalf.' 'Ik was in slaap gevallen.' Zijn antwoord is kort en nietszeggend. Zodra ik mijn schoenen uit geschopt heb vertrek ik naar de slaapkamer. Als ik op bed lig bedenk ik me dat dit de tweede keer deze avond is dat Stefan doucht. Zou hij toch? Nee, niet met Amber thuis. Mijn eigen gedachten maken mij gek maar de vermoeidheid overwint. Morgen weer een dag.