Jolijne's verhaal - deel 10

Het was vanmorgen vroeg toen Amber ons wekte. Ik keek op de klok die kwart voor zes aangaf en probeerde te doen alsof ik nog sliep. Helaas deed Jolijne hier niet aan mee en vonden de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven het welletjes. Het is tenslotte Amber haar verjaardag. Hoewel het nog vroeg was, betekende dit niet dat ik rustig met mijn kop koffie de krant kon gaan lezen. De taart moest gehaald, een extra pak koffiefilters en heel veel wegwerpbare zooi om ervoor te zorgen dat we zo min mogelijk afwas overhouden aan het einde van de dag. Als ik terug kom van de winkel zijn mijn ouders en mijn schoonmoeder in het hol van de leeuw. 'Goedemorgen Stefan! Lieverd! Kom eens hier!' Roept mijn moeder wuivend terwijl mijn vader en schoonmoeder waarschijnlijk net hun eerste discussie gehad hebben. Jolijne haar moeder is zo'n type dat op een stok lijkt te zitten met een aardappel in haar mond. En mijn ouders? Ha! Die leven nog volgens de jaren 70. Vrijheid, blijheid, love and peace. Je hoeft geen geleerde te zijn om te snappen dat dat botst. Later in de middag volgt de rest van de visite. Sylvia de zelfbenoemde loedermoeder met haar onstuimige kroost en onder de duim zittende man, onze broers en zussen variatie van juristen en mental health geneuzel (drie keer raden wie waar bij hoort), Esmeralda de alles-moet-natuurlijk moeder met haar op vier seizoenen teenslippers lopende zielsverwant en kinderen. En Lynn met haar gezin die nog ontbreekt. Het is in de loop der jaren een mooie bonte verzameling aan familie en vrienden geworden, we hebben altijd wel iets om over te praten hoewel wij het meest "normaal" lijken.

De kinderen vliegen rond als ik ga kijken of ik Jolijne kan helpen, ze vraagt of iedereen er is en ik doe nog een rondje koffie. Na deze ronde is Lynn daar eindelijk. Normaal gezien zien we elkaar alleen op het werk, dat we er destijds voor gekozen hebben om het in de vrienden setting te doen brengt vaak een spanning met zich mee. We zien elkaar al een paar weken niet meer buiten het werk om en dat zij hier nu is maakt een verlangen in mij los. De hele middag hou ik haar nauwlettend in de gaten en zij mij ook. Na iets te veel biertjes opgedronken te hebben zie ik haar richting de hal vertrekken en ik besluit om zo onopgemerkt mogelijk achter haar aan te gaan. Ik moet met haar praten. Vragen of we echt niet een manier kunnen vinden.

'Psst Lynn.' Ze schrikt als ze van het toilet af komt maar glimlacht daarna snel als ze mij ziet. Ik kijk snel nog even de kamer in om te kijken of iemand ons ziet, het vertrek van mijn ouders die ik hiervoor gedag gezegd heb zorgt voor genoeg afleiding daarbinnen. Ik gebaar haar om de kelder in te gaan, als we dan betrapt worden kunnen we nog altijd zeggen dat het om wijn ging. 'Wat is er Steef?' 'We moeten even praten. Dit lukt op het werk niet en nu hebben we de kans.' 'Oké, maar je familie zit een deur verder en Dave ook.' 'Ik weet het maar hoor me ff uit Lynn.' Ze kijkt omhoog naar de deur die op een kier staat en knikt. 'Zeg het maar.' 'De laatste weken, dit voelt niet goed. Sterker nog, het word alleen maar erger. Heb je er nog over na gedacht hoe of wat?' Ze zucht en slaat haar hoofd achterover. Ze legt haar hand op mijn gezicht en kijkt me aan met een blik van teleurstelling. 'Nee Steef, we kunnen er niet weer aan beginnen.' De deur slaat open en een woest kijkende Jolijne kijkt ons aan. Lynn trekt snel haar hand terug en weet niet waar ze kijken moet. Jolijne loopt naar beneden en vraagt boos 'Waar kunnen jullie niet weer aan beginnen?' Ik probeer het af te wimpelen door te beginnen over wijn. Helaas werkte dit in mijn hoofd beter dan in de praktijk. Jolijne is ziedend en vertelt Lynn met haar gezin te vertrekken.

Als alle visite vertrokken is en mijn schoonmoeder Amber meegenomen heeft barst het los. De grootheid van wat er nu gebeurd is, is vele malen kleiner dan dat wat er werkelijk speelt. De aanval is voor mij nu de beste verdediging. Ik ontken alles en laat mijn boosheid horen en zien. Jolijne houd voet bij stuk. Ze voelt dat er iets speelt en dat zorgt bij mij voor paniek waardoor ik haar de schuld geef van een mogelijke relatiebreuk tussen Lynn en Dave. Inspelen op haar schuldgevoel heeft tot nu toe altijd gewerkt. Het werkt zelfs zo goed dat ze vertrekt naar haar moeder. Ik ken Jolijne langer dan vandaag dus tegenhouden heeft geen zin. Ik leg mij erbij neer dat ik haar een aantal dagen de tijd moet geven, dan komt ze wel weer terug en vergeten we dit alles. Ondertussen heb ik dan ook een beetje vrijheid.

Als Jolijne vertrokken is heb ik een aantal berichten van Lynn ontvangen dat Dave vertrokken is en of ik naar haar toe kan komen. Ik twijfel geen minuut en pak mijn autosleutels om naar Lynn te gaan. Het is een fijne bijkomstigheid van een nare situatie die vanzelf wel weer bedaard.

Uren later als het middenin de nacht is en wij nog wakker begint de vermoeidheid toe te slaan. 'Je mag blijven slapen Steef. Zoals je weet heb ik de kinderen bij mijn ouders gebracht na de verjaardag van Amber. Dave komt toch voorlopig niet terug dus niemand die het zal merken.' Met haar prachtige lach kijkt ze mij aan. Hoe kan ik hier nu nee op zeggen, dit maakt me stiekem dolgelukkig. Als het lijkt alsof ik nog maar net in slaap gevallen ben blijft mijn telefoon aan een stuk over gaan. Lynn geeft mij een duw. 'Het is half 5 in de morgen, wie is dat?' Ze doet het nachtlampje aan en ook haar telefoon begint te rinkelen. Verbaasd kijken we elkaar aan. 'Onbekend nummer.' Zeg ik. 'Bij mij ook. Shit wat is dit?' 'Ik pak hem wel in de kamer hiernaast.' Ik spring uit het bed en loop de kamer uit. 'Met Stefan. Ja, ja dat klopt. Ze heeft wat? Waar is ze heen gebracht? Nee, nee! Ik kom er nu aan!'