Jolijne's verhaal - deel 5

Met een onaangenaam gevoel verlaat ik het huis van Esmeralda. Ik zie hoe mijn moeder en Amber nog druk zijn met plezier hebben op de trampoline als ik de sleutel in het slot steek om de deur te openen. Bij binnenkomst gooi ik mijn tas in een hoek en loop door naar de woonkamer. Ik plof neer op de bank om mezelf even een moment te geven. Tientallen vragen gaan door mijn hoofd. Waar haalt hij een sporttas vandaan? Waarom heeft hij er überhaupt een? Waarvoor? Waarom zo geheimzinnig? Ik denk terug aan de avond met Sylvia. Haar verhaal over die vriendin van een vriendin, een verhaal waar ik buikpijn van krijg. Het moment dat ik thuis kwam, Stefan die zich op sloot in de badkamer. Misschien staat dat in verband met de onbekende sporttas. Ik sta op van de bank en spiek naar buiten of mijn moeder en Amber nog geen aanstalten maken om naar huis te komen. Mijn moeder heeft mij gespot en steekt haar duim omhoog. Ik doe hetzelfde met een glimlach die mijn argwaan en zorgen verbergen waarna ik direct naar boven ga. Als ik op onze slaapkamer ben loop ik naar de kledingkast. Voordat ik de kastdeuren open trek denk er een moment aan om nu niet alles overhoop te trekken en het Stefan te vragen. Maar mijn honger naar meer weten, nu weten is groot. Binnen enkele minuten ligt de complete inhoud van onze kast op de vloer, zowel Stefan zijn kleding als mijn kleding. Geen sportkleding te bekennen, nog geen sportsok. Ik veeg mijn haren uit mijn gezicht en schud mijn hoofd, het hoofd dat vol zit met gekmakende gedachten. Ik bijt op mijn lip en ik hoor het geluid van de achterdeur die dicht klapt, als ik uit het raam kijk zie ik Amber en mijn moeder nog buiten. Misschien heb ik de deur niet goed gesloten en heeft de wind hem dicht laten klappen. De klap van de deur brengt mij weer terug naar de realiteit en ik zie de puinhoop die ik veroorzaakt heb. Ik zucht en besef me dat ik op deze manier geen antwoorden krijg en het dus gewoon moet vragen. Aan Stefan. Ik ga op de rand van het bed zitten en begin met het opvouwen van alle kleding. 'Is hier een bom ontploft?' Mijn hartslag schiet omhoog van schrik. De klap van de deur was niet de wind geweest maar Stefan. 'Steef! Je laat me schrikken.' 'Jij mij ook met deze puinhoop.' Hij kijkt mij met een blik vol argwaan aan. 'Uhm... Ik denk dat ik last heb van vroege nesteldrang.' Op het moment dat ik dat zeg sla ik mezelf denkbeeldig voor mijn hoofd, dit was het moment om hem al mijn vragen te stellen. Stefan lacht zachtjes en ik zie hoe zijn gezicht en lichaam ontspant. 'Ik help je wel.' Stefan geeft mij een kus en komt naast mij zitten. Zijn kus zit vol liefde, een liefde die ik lang niet zo gevoeld heb. Een kus die ervoor zorgt dat ik het schaamrood op mijn kaken heb staan als ik bedenk wat ik allemaal in mijn hoofd haalde.

'Hoe was de echo?' Begint Stefan. 'Goed, we krijgen er nog een druktemaker bij.' Stefan kijkt mij aan en ik zie een twinkeling in zijn ogen. 'Een meisje?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, een jongen!' Ik glimlach breed en zonder erbij na te denken pak ik Stefan zijn hand. 'Meen je dat? Dan moet ik binnen een paar jaar gaan voetballen. Jij bent beter in sport dan ik.' Het woord sport dat Stefan laat vallen brengt mij terug bij de tas. Ik zou het op de man af kunnen vragen, maar op de een of andere manier lukt het mij niet. 'Over sport gesproken Stefan, wil jij niet wat actiever worden?' Ik hoor hoe mijn stem de hoogte inschiet, ik pak snel een nieuw kledingstuk van de vloer om oogcontact te vermijden. 'Is dit een subtiele manier om te zeggen dat ik een buikje krijg?' Ik probeer op een zo normaal mogelijke manier te lachen maar als ik mezelf hoor klinkt het alles behalve normaal. Voorzichtig bekijk ik vanuit mijn ooghoek hoe Stefan reageert. 'Je bent niet dik, een sixpack is gewenst maar niet noodzakelijk hoor.' 'Jij gaat toch zeker wel weer sporten als de baby er is?' 'Ga je dan mee?' Stefan haalt zijn schouders op. 'Zien we dan wel, moet ook iemand bij de kinderen blijven.' 'Joehoe! Zijn jullie boven?' De stem van mijn moeder galmt door de hal onze slaapkamer in. 'Ik ga wel naar beneden, wil jij de rest opruimen of ben ik dan heel vervelend?' Vraag ik Stefan. 'Ga maar, zet je wel koffie dan?' Ik knik en laat hem achter in het slagveld.

'Heb je het hem gevraagd?' Vraagt mijn moeder nieuwsgierig als ik in de keuken de koffie klaar maak. Amber speelt nog buiten in onze tuin, dit bied gelegenheid om op gepaste toon met mijn moeder te praten. 'Nee, er kwam iets tussen.' 'Er kwam iets tussen?' 'Ssst, anders hoort hij ons.' Fluister ik. 'Esmeralda dropte een bom. Ze heeft een aantal keer gezien dat Stefan na mijn vertrek thuis kwam om een sporttas te pakken en weer te vertrekken.' Ik zie hoe mijn moeder haar wenkbrauwen omhoog kruipen tot ze bijna haar haargrens lijken te raken. 'Maar... hij sport toch niet?' Ik schud mijn heeft en zie hoe mijn moeder net zo verbaasd kijkt als ik deed toen Esmeralda het vertelde. Ze legt haar hand in haar nek en kijkt naar de grond. 'Ik heb net uit wanhoop heel onze kledingkast leeg gehaald om te kijken of ik iets kon vinden. Niets.' Mijn moeder blijft stil en kijkt naar buiten als Amber van de glijbaan glijd. 'Wat ga je doen Jolijne?' Ik haal mijn schouders op en draai met mijn hoofd zodat ook ik naar buiten kijk. 'Ik weet het niet, ik moet er eerst over nadenken.' 'Waar moet je eerst over nadenken?' Mijn moeder en ik schrikken, door het harde gepruttel van de koffiepot hebben we Stefan niet naar beneden horen komen. 'Oh, namen.' Zegt mijn moeder snel. Stefan kijkt ons bedenkelijk aan en pakt de suiker en melk. Hij zet de spullen op de tafel en mijn moeder en ik wisselen een aantal blikken uit. 'Koffie!' Zegt hij vrolijk. 'Nee dankjewel, ik ga Amber gedag zeggen en dan ga ik naar huis. Tot snel Stefan.' Mijn moeder kust hem op zijn wang en ik loop met haar mee naar buiten zoals ik altijd doe. Ze neemt afscheid van Amber en ik volg haar tot de auto. Ze legt haar hand op mijn bovenarm en komt met haar gezicht dichtbij de mijne. 'Ik wil me er niet mee bemoeien, maar als je me nodig hebt...' knikkend geef ik haar antwoord. 'Sorry dat ik je hierin betrek, dankjewel mam.' Ze glimlacht en stapt in haar auto. Ze rijd de straat uit en ik neem een moment om adem te halen. Wat moet ik doen?