Jolijne's verhaal - deel 12

Rustig ontwaken is er niet bij. Mijn hele lijf doet pijn en er schieten golven van pijn door mijn buik. Ik zie Stefan en het eerste wat ik mij herinner is dat we ruzie hadden. 'Klootzak.' Zeg ik tegen hem. Zijn gezichtsuitdrukking verklapt dat hij iets anders te horen verwacht had. Ik zie nog meer mensen om mij heen, vreemden in het wit. Monitoren, slangetjes en vervelende piepjes. 'Ben ik in het ziekenhuis?' Probeer ik te schreeuwen want mijn stem laat mij nog in de steek. Stefan pakt mijn hand weer vast en begint te vertellen. 'Schatje, je hebt een ongeluk gehad. Je bent tegen een boom gereden.' Ik probeer het mij te herinneren maar mijn geheugen lijkt met de klap te zijn verdwenen. 'Waar is Amber? Was Amber er bij?' Stefan schud zijn hoofd. 'Nee. Jolijne, wij hadden ruzie en je moeder heeft Amber meegenomen. Zij is oké.' Kort voel ik een opluchting tot de ctg begint te piepen en ik weer een golf van pijn door mijn buik voel gaan. 'De baby?' Zeg ik in paniek. Ik zie hoe Stefan naar de arts kijkt en zij komt naast Stefan staan. 'Mevrouw, u had weeën door het ongeval. We hebben u remmers gegeven maar het lijkt er op dat ze weer begonnen zijn.' Ik bedenk me dat ik nog helemaal niet ver genoeg ben om te bevallen en begin te huilen. 'De neuroloog is onderweg. Hij gaat een aantal onderzoeken doen en wij zorgen ervoor dat uw baby lekker blijft zitten waar hij zit. Meneer? Mag ik u even spreken?' Ze neemt Stefan apart en ik voel me weer ontzettend moe worden en val in slaap.

Als ik weer ontwaak zit Stefan weer, of nog steeds bij me. Ik voel met mijn hand op mijn buik en tot grote opluchting is deze niet leeg. 'Stefan?' Stefan kijkt op en glimlacht. 'Ik heb zo raar gedroomd.' 'Wat heb je gedroomd?' 'Ik weet het niet zo goed. Ik droomde alsof ik buiten mijn lichaam was en boven dit bed neer keek op ons. Je fluisterde in mijn oor, iets over een geheim maar ik was te ver weg om het te kunnen horen.' Stefan slikt. 'Zoals je al zegt, het was een droom. Maak je er maar niet druk om.' 'Waarom hadden we ruzie?' Stefan recht zijn rug en kraakt zijn vingers. 'Wil je het daar nu over hebben?' 'Ja, ik wil weten hoe dit alles gekomen is.' 'Je kan beter rusten.' Ik ben ontzettend moe, maar ik wil het weten. De puzzel maken. 'Nee. Vertel het me.' Stefan gaat met z'n hand door zijn haar. 'Schatje... De artsen hebben mij opgedragen om het niet over dingen te hebben waardoor je stress kan ervaren. Je lichaam reageert hier nu sterk op en dan kunnen de weeën doorzetten en daar is het nog veel te vroeg voor.' Ik kan niet anders dan hem gelijk geven en knik voor zover dat lukt en bekijk mijn arm die in het gips zit. Stefan pakt weer mijn hand. 'Weet je waar ik de afgelopen dagen achter gekomen ben Jo?' Ik kijk hem weer aan en wacht af. 'Ik ben er achter gekomen dat alle ruzies die we tot nu toe ooit gehad hebben het niet waard waren, dat ik tekort schiet en dat ik iets wil doen wat jij al heel lang wil.' Ik probeer te bedenken waar hij het over heeft maar er begint vrij weinig te dagen. 'En dat is?' Stefan gniffelt en ik zie zijn ogen glinsteren met een traan aan de rand. 'Jolijne, je bent de belangrijkste vrouw in mijn leven en het moeten meemaken dat ik je kwijt kon raken was verschrikkelijk. Het deed mij beseffen hoeveel ik van je hou.' Stefan staat op van zijn stoel en schuift deze aan de kant. Hij zet het krukje naast het bed en gaat er met één knie op zitten en pakt weer mijn hand. 'Jolijne, dit ziet er vast mega knullig uit en ik heb niet de juiste benodigdheden maar.. Wil je asjeblieft mijn vrouw worden?' Ik ben verrast. Wat ik mij nog wel goed kan herinneren is dat Stefan altijd geroepen heeft nooit te willen trouwen, want dan kun je ook niet scheiden. Ik daarentegen zeur al jaren, heb hem zelfs een keer gevraagd om met mij te trouwen maar het antwoord bleef nee. 'Meen je dat? Ik moest eerst bijna dood zijn voordat je met me wil trouwen?' Bloedserieus kijk ik hem aan als hij stil valt. 'Is dat een nee?' 'Het is een misschien. Blijkbaar hebben we een flinke ruzie gehad en ik kan geen ja zeggen totdat we op een lijn zitten Stefan.' Hij staat op van zijn kruk en pakt zijn jas van de stoel. 'Waar ga je heen?' Vraag ik hem. 'Naar huis. Je moeder komt zo.' Zonder om te kijken loopt hij weg. Stefan en afwijzingen, die twee gaan niet samen.