Jess, tussen fictie en non-fictie #1

De regen klettert onophoudelijk tegen het raam, ik kan mij niet concentreren dus ik doe mijn schoolboeken dicht en ruim ze op. Zuchtend bedenk ik dat ik zo op de fiets naar de stad moet voor nieuwe broeken. Vanochtend kreeg ik de envelop met mijn kleedgeld van Olga en het smeekt om snel te worden uitgegeven.
Na een klop op mijn deur komt er een hoofd om de hoek. 'Volgens mij kan jij wel een lift gebruiken.' Dankbaar kijk ik Pieter aan en glimlach. 'Jij komt inderdaad op het goede moment, ik heb een paar nieuwe broeken nodig.'
'Zullen we dan maar gaan? Dan zijn we ruim voor het eten terug.'
'Je hoeft me alleen maar af te zetten hoor! Ik kan prima zelf broeken kopen.'
'Eigenlijk zeg je dat je met mij niet gezien wil worden,' grinnikt Pieter. 'Ik snap dat helemaal, straks denken ze nog dat ik je vader ben.'
Met zijn baard, lange haar en geitenwollensokken is Pieter in mijn ogen een doorsnee hulpverlener; altijd lang van stof, filosofisch en probeert niemand woorden in de mond te leggen, streng maar rechtvaardig.
'Weet je al wanneer je wil verhuizen naar achter?' vraagt Pieter en ik schrik op uit mijn overpeinzingen.
'Oh eh... Dit weekend denk ik,' zeg ik vaag. 'Heb jij dienst dit weekend?'
'Nee, Joyce en Ard zijn er, ik ben er maandag weer. Hoezo?'
Ik haal mijn schouders op. 'Zomaar,' zeg ik. Ik vertel niet dat ik op stap wil met een paar vriendinnen, want Pieter keurt dat soort dingen vast niet goed. Met Joyce en Ard zit ik goed, Ard is mijn mentor en met hem kan ik lezen en schrijven.
'Weet je trouwens dat je nu al ruim 4 jaar hier woont?' Ik knik, daar ben ik mij maar al te goed van bewust. 4 jaar geleden overleed mijn moeder en mijn vader kon en wilde niet meer voor mij zorgen, en dumpte mij in het tehuis. 'Ik weet dat Ard jouw mentor is, maar wellicht wil je er eens met mij over praten?'
'Al dat gepraat... Ik ben het een beetje zat,' zeg ik chagrijniger dan ik bedoel. 'Sorry, ik bedoelde het niet zo.' Pieter knikt glimlachend. 'Je bent een puber, natuurlijk bedoelde je het niet zo. Ik wil alleen maar zeggen dat misschien met iemand anders praten verhelderend kan zijn.' Ik blijf zwijgen en Pieter dringt niet verder aan.
'Zo, zal ik je over 2 uur weer ophalen?'
'Nee hoor, ik loop wel terug, het wordt straks vast wel droog,' zeg ik en ik wuif snel terwijl ik wegloop. Ik stop mijn handen diep in mijn jaszakken en denk toch na over het aanbod van Pieter. Ik ben gek op Ard, maar hij is zo'n zachtgekookt ei, makkelijk te manipuleren. Misschien moet ik vanavond al gaan verhuizen, kan ik eindelijk eens zelf bepalen wat ik kijk op tv. Met een grijns van oor tot oor denk ik aan morgenavond, dan ga ik voor het eerst op stap naar Lord Nelson. Ik heb er zoveel verhalen over gehoord dat ik het zelf maar eens moet bekijken. Ik hoorde Christian er ook al over in de klas, hij schepte op dat hij elke week tot minstens 4 uur daar mocht blijven, ik geloofde er niet zoveel van.

'Jess, kom je even?' Ik droog mijn handen af en loop achter Ard aan. 'Ik wil graag even de regels doornemen als je straks achter woont.'
'Regels?'
'Ja, regels, Jess,' knipoogt Ard. 'Ook al woon je straks semi-zelfstandig, doordeweeks ben je gewoon op de groep en doe je ook gewoon corvee. En regels zijn er zodat je straks niet als een dolle stier losgaat.' Ik krijg een tweede knipoog en glimlach verontschuldigend.

'Om te beginnen ben je van vrijdagmiddag tot en met maandagochtend op jezelf aangewezen, uiteraard zijn wij er altijd als je vragen of problemen hebt. Je krijgt op vrijdagmiddag een envelop met inhoud waar je zelf de boodschappen van moet doen. We verplichten je wel om een kasboekje bij te houden, zo krijg je zelf ook inzicht in de uitgaven. Hier heb je de allereerste envelop.' Ard overhandigt mij een envelop en ik kijk snel hoeveel erin zit, 25 gulden!
'Dan heb ik nog een paar aanvullende regels,' vervolgt Ard. 'Geen harde muziek of tv meer na 10 uur 's avonds, dit in verband met de kleintjes die ook moeten slapen. Uiteraard begrijpen we dat je eventueel wel op stap zou willen. Dat mag, maar we verwachten dat je om 1 uur weer thuis bent. We controleren dit in principe niet, we gaan ervan uit dat je je eigen verantwoordelijkheden kent. Heb je verder nog vragen?'
'Nee, maar morgenavond ga ik op stap, naar Lord Nelson,' glim ik.

Ik sta zenuwachtig op Eva te wachten als ze met een verhit hoofd aan komt fietsen. 'Sorry dat ik zo laat ben,' zegt ze. 'Maar mijn moeder bleef maar doorzagen over dat ik voorzichtig moest zijn. Ze had ergens gelezen dat er een of andere “date rape drug” in omloop is en dat dat voornamelijk in drankjes wordt gedaan.' Ze zucht en duwt haar haar achter haar oor. 'Laten we maar snel naar binnen gaan. Hoe laat moet jij thuis zijn?'
'Officieel om 1 uur, maar ze controleren het niet, zeggen ze.' Ik grijns samenzweerderig en Eva begint te lachen. 'Ik moet ook om 1 uur thuis zijn. Mijn moeder komt me persoonlijk ophalen als ik niet op tijd ben.' Eva trekt een gezicht en gearmd lopen we richting de discotheek.
Bij binnenkomst zijn wij de enigen, op een groepje jongens na. 'Het begint natuurlijk pas na enen,' verzucht Eva en gaat aan de bar zitten. 'Hoeveel geld heb jij bij je?'
'10 gulden, ik moet morgen ook nog boodschappen doen. Ik krijg 25 gulden per week.'
'Ach, misschien komen er straks nog een paar jongens van school die ons willen trakteren,' zegt Eva opgewekt en bestelt 2 bessen-jus. Ik neem een slokje en trek een vies gezicht. 'Gatverdamme!' roep ik. 'Wat is dit smerig! Ik neem wel een biertje.' Ik schuif het glas naar Eva en zij drinkt deze in een teug leeg.
'Toon, geef deze dame echt iets lekkers te drinken,' hoor ik achter mij en draai mij om. Ik herken hem wel, maar zou niet weten hoe hij heet. Hij zit in 5 HAVO en kan elk meisje krijgen die hij wil. Ik vind hem de hunk van de school en voel me vereerd dat hij mij een drankje aanbiedt.
'Gerard,' zegt hij alsof hij mijn gedachten kan raden. Ik schud zijn uitgestoken hand en zie ineens dat Eva weg is. 'Je vriendin staat even verderop met Eduard.' Ik volg zijn vinger en zie Eva innig zoenen met die Eduard. 'Wil je dansen?'
'Kan jij dansen dan?' vraag ik verbaast. Gerard begint te grinniken. 'Nou niet echt, ik doe maar wat.'
Hij geeft de dj een seintje en ik herken “Return of te Mack” en automatisch beweeg ik mee op de muziek. Gerard schurkt tegen mij aan en ik voel zijn handen op mijn billen. Ik duw ze weg, maar in no time zitten ze er weer. Hij duwt zijn onderlijf tegen mij aan en door zijn spijkerbroek heen voel ik dat hij opgewonden is. Ik doe een stap achteruit en schud mijn hoofd. 'Ik ga even wat drinken,' mompel ik. Tot mijn opluchting zit Eva weer aan de bar en staat er inmiddels een ander drankje op mij te wachten. Ik kijk de barman vragend aan. 'Dit is nieuw, Bacardi Breezer, probeer het maar, van het huis!' Voorzichtig neem ik een slok, ik negeer alle waarschuwingen van Eva's moeder. 'Eva, dit moet je proberen!' roep ik enthousiast en laat het haar ook proeven. Eva knikt instemmend.
'Waar was jij nou ineens gebleven?' hoor ik hijgend in mijn oor. Gerard staat weer dicht tegen mij aan en ik doe een stap naar voren. 'Ik moet naar huis,' zeg ik snel en pak Eva bij haar arm.

'Ik moest jou deze geven,' stamelt een brugpieper en geeft mij een briefje. “Kom je woensdagmiddag bij mij leren voor de examens? Gerard.” Ik begin te giechelen en geef het briefje aan Eva. Ondertussen speur ik de aula af om te kijken of ik hem ergens zie. 'Het lijkt erop dat hij een oogje op je heeft,' lacht Eva.
'Heb jij Eduard nog gezien?' vraag ik en vouw het briefje zorgvuldig weer op. Eva schudt haar hoofd. 'Kom,' zegt ze, 'Nederlands begint over 1 minuut en je weet hoe meneer Verrijp kan zijn!'
'Of zullen we een uurtje spijbelen?' Ik wijs naar beneden waar Gerard en Eduard samen aan een tafeltje zitten en zonder antwoord af te wachten trek ik Eva mee naar beneden.
'Hoi!' zeg ik en ga bij Gerard en Eduard aan tafel zitten.
'Kom je woensdag studeren?' vraagt hij. Ik knik. 'Lijkt me gezellig. Ik heb tot half 1 les, jij ook?' Gerard knikt.
'Kom jij ook?' vraag ik aan Eduard. 'Dan kan Eva ook mee.'
Eduard en Eva schudden tegelijkertijd hun hoofd. 'Ik moet met mijn moeder mee naar mijn oma,' zegt Eva zacht.
'Dan zie ik jou woensdag, Jess,' knipoogt Gerard.

Zwijgend fietsen we naar zijn huis. 'Mijn ouders zijn niet thuis, ze werken allebei,' zegt Gerard als hij zijn fiets wegzet en de manier waarop hij het zegt geeft me de kriebels. Heel even aarzel ik, maar stap toch achter hem aan naar binnen. Hij pakt mijn rugzak en gooit deze achteloos in een hoek. Hij draait zich om en duwt mij onverwacht tegen de muur. 'Zo, en nu wil ik eerst krijgen waar ik zaterdag al recht op had.'