Je zal er maar werken

Vandaag vieren wij het kinderfeestje van onze zoon. Dagenlang hebben zijn vriendjes en hijzelf er zich op verheugd om naar ballorig te gaan. Ja inderdaad, ook wij behoren tot de ouders die het zich graag een beetje makkelijk willen maken.

Als stuiterballen renden de vijf jongens de ruimte in. De tijd om zich de schoenen uit de trekken namen ze zich niet. Met een aantal mooie worpen belandde dezen toevallig op de juiste plek en ze waren vertrokken.

Zo af en toe lieten ze hun bezwete neusjes zien om iets te drinken en te eten en verder hoefden we totaal niet te gokken waar ze zaten, ze waren zo luidruchtig dat we ze nog gewoon konden horen.

Een vermoeide moeder achter ons, wiens zoon ook zijn kinderfeestje had, draaide zich om en knoopte een gesprekje met ons aan. "Wat een drukte is het hier niet? Die van jullie zijn ook door het dolle heen!" Ik beaamde dat het hier inderdaad een gekkenhuis is en je bijna ogen tekort hebt.

Vrolijk babbelt ze verder als één van haar kindjes huilend aankomt. Ze troost hem tot hij zich weer goed genoeg voelt om zich tussen de krioelende massa te voegen.

De moeder kijkt het kindje na. "Je zult maar in een kinderopvang werken en dit iedere dag hebben." Zegt ze.

Ze moest eens weten.