Je wilde er toch drie?

Het leven kan raar lopen, dat hoef ik niemand hier waarschijnlijk nog te vertellen. Als ik één ding moet noemen wat bij mij persoonlijk niet helemaal heeft uitgepakt zoals ik in gedachten had, dan is het het moederschap wel. Want ik wilde heus wel kinderen, drie graag, maar niet voor mijn dertigste. En daar is allemaal precies niks van terechtgekomen.

Mijn studie was altijd heel belangrijk voor me. Ik wilde graag twee diploma's halen en daarna een mooie carrière. Hard werken, geld verdienen, een eigen huis. Lekker met mezelf bezig zijn zeg maar. Dat ging ook allemaal wel volgens plan, maar toen was daar De Man. We werden verliefd, gingen samenwonen, trouwden, bouwden vervolgens een grote-mensen-huis en toen tja, toen wilde ik een kind. Kleine kanttekening: ik was 25.

Het gebeurde niet per se van de ene op de andere dag hoor. Een paar maanden voordat ik daadwerkelijk zwanger werd had ik bij de huisarts gezeten. Lang verhaal kort: mijn spiraal deed niet meer wat 'ie moest doen, ik had een uitblijvende menstruatie en vervolgens haalde mijn lijf dat dubbel en dwars in. 'Het zou een miskraam kunnen zijn', zei de huisarts. Had ik tot dat moment nog geen seconde over nagedacht want dat hele baby's baren was een ver van mijn bed show dus ik haalde daar wat lichtzinnig mijn schouders over op. Inmiddels waren mijn klachten verdwenen en deed mijn lijf weer normaal, dus ik geloofde het allemaal wel. Maar die spiraal moest eruit, want die zat al ruim vijf jaar. En toen kwam het krijgen van kinderen toch ineens ter sprake.

Goed, een kleine vier maanden na dat huisartsbezoekje had ik een test met twee streepjes in mijn handen. Zwanger. Helemaal gepland en ontzettend gewenst. Maar niet hoe ik het een jaar of twee eerder nog voor me zag. 'Het ken verkeren', zeggen we dan in de regio waar ik vandaan kom, en zo is het maar net. Mijn carrière was helemaal niet meer belangrijk en ik was voornemens de allerbeste moeder van het Westelijk halfrond te worden. Sterker nog: ik dacht meteen na over nog meer kinderen. Een hele tafel vol, dat leek me wel wat. Ticho werd geboren, anderhalf jaar later volgde Tess en een nummer drie zou er ook wel komen. Dacht ik. Toen ik nog hormonaal was. Inmiddels ben ik daar op teruggekomen. Ja, drie kinderen lijkt me nog steeds echt hartstikke leuk en bovendien zou ik graag nog eens zwanger willen zijn, maar zo rooskleurig als dat mijn hormonale en ietwat naïeve zelf dat een jaar geleden nog zag, zo zie ik het gewoon niet meer.

En daar zijn meerdere redenen voor. De eerste en misschien wel allerbelangrijkste reden is dat De Man al vanaf het begin heeft geroepen dat hij geen drie kinderen wil. Nu niet, nooit niet. En tja, dan kan ik nog zo graag willen, zonder hem wordt het toch een tikkie ingewikkeld. De tweede reden is het feit dat ik met onze T's op dit moment al chronisch moe ben. Ze slapen slecht, vragen veel energie en kosten me duizend rimpels en grijze haren. Als er nóg een baby bij komt dan betekent dat echt mijn ondergang. En niet alleen mijn persoonlijke ondergang, maar ook die van mijn huwelijk. Want van weinig slaap en weinig tijd en energie voor elkaar wordt natuurlijk niemand beter. De derde reden is voornamelijk praktisch. We hebben nog één kamer over en daar staat de was, de kledingkast en een logeerbed. Ook is het lastig met auto's, ga ik failliet aan de kinderopvang en zie ik niet in hoe ik het allemaal moet bolwerken als er weer een baby bij komt. Tel daarbij op dat ik stiekem wel blij ben dat we 'ons eigen leven' weer een beetje terugkrijgen, het gemakkelijker wordt om de kids mee te nemen naar de sportvereniging/feestjes/daagjes uit en we bovendien bijna uit de luiers zijn en tja, je snapt het wel.

En last but zeker not least: we zijn ontzettend blij met onze twee kinderen. Ze zijn gezond, ze zijn leuk, ze zijn lief, ze zijn alles wat we wensten en nog veel meer. Het krijgen van een kind is niet vanzelfsprekend, laat staan het krijgen van een gezond kind. Als mens zijn we geneigd om altijd op zoek te gaan naar meer, meer en meer, maar soms is het ook gewoon goed. Tevreden zijn met wat je mocht krijgen, met alles wat er is, het is heel ingewikkeld maar tegelijkertijd ook zo simpel. En ik heb me die skill aardig eigen weten te maken. Ons gezin voelt en is compleet, al blijft er in mijn hart echt wel ruimte voor nog vierentachtig kinderen.

Hoeveel kinderen heb jij? En matcht dat met wat je ooit voor ogen had?

xAnouk