Je man als daddycool

Baby Boss op 1 en de rest volgt daarna. Met de rest bedoel ik ook Daddycool. Super logisch. Ja?

Roy en ik hebben elkaar ontmoet op het meest romantische winkelcentrum van Arnhem, not, en het contact kwam redelijk opgang door een gezamenlijke vriendin. Redelijk zeg ik, want hij zei nooit iets en daardoor vond ik het allemaal niet zo interessant. Toen het via via ging heb ik hem bericht met de vraag een drankje te doen. In december, voor ons retail-werkers de meest drukke tijd van het jaar, hadden we onze eerste date. Nog voor het nieuwe jaar hadden we elkaar 3x gezien en de rest is history.

Daten, verliefd worden en alleen maar in de vlinder-bubbel leven. Man, wat een heerlijk gevoel is dat. Die bubbel wordt lekker doorgeprikt als je samen in het ritme komt van werken / koken /huishouden. Dan is het al belangrijk tijd vrij te maken voor jezelf en elkaar. Wat werk betreft zijn we beiden ambitieus, maar als ik ergens goed zit is het goed (toch?). Waar Roy in het begin van onze relatie veel dacht aan festivals en reizen, droomde ik stiekem al van huisje / boompje / beestje. Ai, gaat dit problemen geven?

We werken, we reizen, we genieten en ik maak toch nog een switch qua werk. Mijn kinderwens gaat even de kast in, het is nog even tijd om workaholic te spelen. Vrije dagen vullen we met festivals, dagjes weg, vrienden, een spontane lunch-date of etentje. Wat zijn we rijk!

Na bijna 6 jaar samen is het mooi te horen [ of eigenlijk af te lezen van de zwangerschapstest ] dat we ons geluk mogen delen met een mini-us. Je doet je vanaf dat moment voorstellingen,  voornemens, je hebt het al over opvoeding zelfs ; je maakt simpelweg een ideaalbeeld van je gezin. Samen zijn, opnieuw in een bubbel. Wat voorop staat is dat de vrouw minder gaat werken, dat is gewoon zo ofzo, van vrouw naar mama. Elkaar de ruimte geven voor eigen dingen is belangrijk en we gaan datums prikken om samen op stap te gaan. Nou, piece of cookie.

Was de werkelijkheid maar zo makkelijk. Los van het feit dat ik opnieuw verliefd werd toen daddycool ons hummeltje knuffelde. Opeens is daar het grote verschil tussen mannen en vrouwen, vader worden en moeder worden. Laat ik beginnen met het feit dat mannen veel te kort verlof hebben. We hadden nog geluk, ja dat je het geluk mag noemen, dat in 2019 net de nieuwe regel in was gegaan van 2 naar 5 dagen. Die 5 dagen zijn zo om, sterker nog, Roy heeft in de kraamweek al wat uurtjes moeten maken. In de 3e week zat hij in het buitenland voor werk en ook de eerste verjaardagen kwamen er aan. Ik liet het maar. Voor hem is het ook niet niks, hij wilt eruit, afleiding, een beetje 'dom lullen' met de mannen, ik gun hem dat. Dacht ik. Eerst voelde ik een soort jaloezie, ik wilde er ook uit maar kon het simpelweg niet. Later voelde het als 'verloren tijd' inhalen [ omdat ik in het begin niks anders kon dan voeden ], Liam absoluut niet het idee geven dat ik er niet was. Ik heb hier tenslotte voor gekozen.

'Ga jij er ook eens uit' werd gezegd. Ik deed er weinig mee, het is fijn om thuis te zijn. Wel graag compleet. Het moet geen vrijbrief zijn voor de ander om constant iets te plannen. Dat zouden we toch samen doen? Prioriteiten veranderen, levensles nummer 1 die Liam ons geleerd heeft toen hij zich liet zien. Ons, of mij? Mannen kunnen makkelijker loslaten blijkbaar, bij vrouwen komt het verhaal van de navelstreng weer tevoorschijn - die zit er nog aan vast. Voor mannen lijkt het ook alsof er niet zoveel verandert, ze zijn vader en willen ook graag hetzelfde leven leiden. Ja, dat zou ik ook ideaal vinden maar we hebben een kleine baas die onze dag bepaald. En dat vind ik helemaal oké, voor hem beweeg ik hemel en aarde als het moet [ moest ik ook wennen, maar yes did it ].

De week verdelen om te kunnen werken, om en om de nachten, om en om een avondje uit. En samen? Weinig tot niet. Die datumprikker in onze bubbel ligt ineens buiten handbereik.