5 jaar geleden
It's all about the mindset!
De heks in mij
Aan de andere kant van de lijn blijft het stil. Ik heb zojuist de hypotheker gebeld om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor een bouwdepot. Want ondertussen zijn we erachter gekomen dat we het opbouwen van het huis niet gaan redden met ons spaargeld. De offerte alleen al van de aannemer hadden we zwaar onderschat en doet ons nu al de das om. Dus laat staan als de rest van de rekeningen binnen komen. Nog steeds is het stil aan de andere kant van de lijn. Ondertussen hebben mijn man en ik geleerd dat als een makelaar het over authentieke details heeft hij eigenlijk oude troep die reparatie nodig heeft bedoelt. En als een bouwvakker ja, ja zegt de rekening hem ook schokt en als een hypotheker zwijgt de situatie hem schokt.
Dan hoor ik een zucht dit hele verhaal is nog niet zo gemakkelijk. Hij legt uit dat de bank het huis als onderpand heeft en als er geen huis meer staat de bank dus ook geen onderpand meer heeft. Tja, bij ons staan er nog muren, een dak en de vloer maar dan houdt het ook aardig op. Maar of je het een huis kunt noemen dat is de grote vraag? Heel voorzichtig vraag ik naar de opties buiten een bouwdepot om. We moeten kijken of we nog mogelijkheden hebben is zijn antwoord. Spontaan schiet ik in de lach want dit klinkt alles behalve hoopvol. Ook hij laat met een klein lachje weten dat er niet veel andere opties zijn. Op dat moment kon ik nog lachen en was ik ervan overtuigd dat alles goed zou komen.
Nu een paar dagen later en een ongesteldheid erbij is mijn optimisme weg. Zie ik mij met mijn gezin onder de brug in een luxe doos liggen. Ook werd mijn theorie over het vocht bevestid door de aannemer. Ons rioleringwerk is zo aan gort dat er een scheur in een van de buizen zit. Hoogst waarschijnlijk is dit al jaren zo en sijbelt er dus al jaren water van het riool weg de grond in. Hierdoor is de grond goed verzadigd en kan het vocht nergens anders meer heen dan omhoog de muren in. Dus we hebben ons letterlijk en figuurlijk onder gescheten. Deze bevestiging moet even zinken en zoals een vriedin lachend zegt. Ze vond ons al koude kak geworden sinds we er woonden. De woordspeling kan ik waarderen maar het feit blijft dat ons huis een groot toilet is geweest en ik daar nog wel met mijn benenwijd een kind op de wereld heb gezet.
Zou dit dan het moment zijn dat we de rest van ons leven rond blijven zwerven omdat we het huis niet kunnen betalen? Hebben we ons nu echt een te grote uitdaging uitgezocht? Ben ik hierdoor wel een goede mama? Maar de belangrijkste vraag nog: Hoe krijg ik mijn mindset terug? Het positief denken en vertrouwen hebben in wat het leven ons aandraagt en biedt beviel mij wel. Maar sinds een paar dagen lijkt het wel of dat gevoel zijn koffers heeft gepakt en iemand anders zijn intrek in mijn hoofd heeft gedaan. Of heet die ander gewoon hormonen. Voel ik mij zo omdat ik voor de tweede keer sinds ik gestopt ben met borstvoeding ongesteld ben geworden?
Heerlijk die hormonen die telkens weer mijn gemoedstoestand op zijn kop zetten. Ik kan dan echt in nog geen seconde veranderen van een lieve mama naar een heks. De bezemsteel verschijnt dan weer in de hal en dan weet ik alweer hoe laat het is. Het is tijd om een rondje te vliegen tot mijn hoofd weer wat rustiger is geworden. Meestal duurt dat rondje een paar dagen en daarna ben ik weer de mama die normaal kan doen. Alleen deze keer besluit ik om het anders aan te pakken. Het boek van Juriaan Gavalazi "van klacht naar kans." is deze week in de bus gevallen en als ik mijn man moet geloven is het een ware bijbel. Nu geloof ik dat ook wel want alleen al door het lezen van zijn blogs is er veel veranderd in mijn mindset. En dus besluit ik om een eind hieraan te gaan breien en mij te nestelen op de bank met een heerlijke kop thee en het boek. Natuurlijk gaan jullie van mij of de heks in mij horen of het klopt wat mijn man zegt. Niet dat ik hem zo graag gelijk geef maar soms...........................................
