In precies 6 mnd moeder worden en je eigen moeder verliezen.

Hallo,

Ik stel mij eerst eventjes voor. Mijn naam is Mandy, ik ben 24 jaar oud en woon samen met mijn lieve vriend. 

Ik zal eventjes een paar jaar terug gaan zodat het allemaal wat “logischer” klinkt.

Toen ik 12 was werd mijn moeder ziek, steeds weer iets erbij. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ik ben toen op mijn 14e bij mijn vader gaan wonen omdat het bij mam niet meer mogelijk was vanwege het ziektebeeld. Op mijn 15e gaven de artsen mijn moeder nog maximaal een jaar te leven nadat ze op 2e kerstdag door een bacterie in haar hersenen in coma viel. Een dikke maand later werd ze gelukkig wakker. Ze vechte steeds door en ze streed voor datgeen wat ze graag nog wilde meemaken. Oma worden. Vanaf mijn 19e ging het eigenlijk best goed. Ze woonde wel in een verzorgingstehuis omdat ze een been nog maar had en de meeste dingen zelf niet lukte. Maaaaar we hadden geen nieuwe ziektes en weinig ziekenhuisbezoekjes!!! Stiekem kwam er weer hoop. Haar doel kwam dichterbij aangezien ik erachter kwam dat ik zwanger was (toen 23). Haar vreugde kon niet op, ze werd oma!! Het enige wat ik dus ook wilde met de bevalling was haar erbij hebben. Samen met mijn moeder, zelf moeder worden. Iets waar ik nooit over durfde te dromen. Samen gingen we naar de 20weken echo en wat waren we gelukkig met onze kleine meid. Uiteindelijk vonden ze toch iets in mam d’r baarmoeder en moest ze geopereerd worden. En wat denk je? Op mijn uitgerekende datum.. We kozen daarom voor een inleiding (ik was we al 39 wk) want wat als ze de operatie niet zou halen (haar lichaam was al te erg verzwakt om een operatie goed aan te kunnen dus het risico was hoog). We wilden dit samen doen, samen die kleine meid verwelkomen op de wereld. (Met mijn lieve vriend er natuurlijk bij!) de inleiding duurde lang, mijn lichaam was nog niet klaar, Isabella daarentegen had zich al goed naar beneden gedrukt en lag al helemaal klaar. 7 dagen, 2 inleidingen, 3 dagen spontaan gebroken vliezen en weeën opwekkers op standje 18. Niks mocht baten want mijn lichaam wist de connectie niet te leggen tussen weeën en ontsluiting. Op de 7e dag zou mam geopereerd worden en ze lag dan ook zelf in het ziekenhuis (btw, mam in Limburg en ik in Brabant). De operatie lukte niet want het zat al helemaal vast en ze konden dus niks. Toen is mam met speciaal vervoer naar mij gekomen en een paar uur later werd mijn mooie dochter geboren!(via spoedkeizersnede). 

Het ging goed, we waren gelukkig. Mam d’r buik was weer rustig. We deden leuke dingen en genoten.

Vooral dat genieten en stiekem hoop krijgen op een toekomst samen. 

De dag dat Isabella gedoopt werd is ook de dag waarop mam ineens hard achteruit ging. 7 september is Isabella gedoopt en 1 week later zaten we in hebt ziekenhuis. Er kwam letterlijk iedere 3/4 dagen iets bij in het lichaam waarvan ze steeds niet wisten wat er was. Onze hele mooie grote roze wolk ging om in een hele grote grijze wolk. Mam was niet meer mam. Op het doopsel zat ze nog in haar rolstoel en kon ze zelf nog relatief veel. 3 weken later lag ze op bed en kon ze alleen nog maar haar hoofd bewegen. Mam, ik was zo trots op je hoe je evengoed door wilde vechten. Maar op 29 oktober werd het je te veel en wilde je niet meer, je kon niet meer. Er werd de keuze gemaakt om een “comfortabel” beleid uit te voeren. Ze kon niet meer eten en drinken, praten was heel zachtjes. Ze kreeg geen lucht meer. Op donderdag 31 oktober had ik Isabella meegenomen want je wilde haar graag zien. Ze heeft lekker bij jou op bed nog gespeeld en haar knuffel bleef bij je want daar zat Isabella d’r geur aan en dat vond je fijn om bij je te hebben. Isabella ging bij opa slapen want jij wilde heel graag dat ik bij je bleef. Die nacht is ze dan ook overleden. 

En dan sta je daar, 5 dagen later met je dochtertje die precies die dag 6 maanden oud is. Op de crematie van je moeder. Wetende dat je over ons waakt.

Mam/oma, we houden van je en zijn trots op jou en dat we jou zo bij ons mochten hebben.

Je probeert de draad op te pakken en ziet iedere ochtend dat lachende gezichtje uit het bedje komen. Daar doen we het voor, dat ini mini kleine mensje dat zelfs de meest zwarte periode een beetje zonneschijn kan geven.