9 jaar geleden
In gedachten... wat heb ik eigenlijk toch geluk
Kort geleden heeft een dorpsgenoot haar dochtertje met 38 weken zwangerschap verloren. Waarom houdt mij dit zo bezig?
Half februari bereikte mij het verschrikkelijke bericht dat een dorpsgenoot (ik woon in een klein dorpje) met 38 weken zwangerschap haar dochtertje is verloren.... Persoonlijk ken ik haar niet, maar de gedachten alleen al maken mij erg verdrietig.
Waarom houdt mij dit zo bezig? Waarschijnlijk omdat ik zelf een dochtertje heb van 4 maanden... Waarom gebeuren dit soort ding? Waarom bij haar? Vragen waar ik het antwoord alleen van kan raden.
Mijn dochter is een heel zoet kindje, sliep al bij 2 maanden de nachten door en is (bijna) altijd vrolijk. Maar toch zijn er momenten dat ze huilt en ik het even niet meer weet... dan bekruipt mij het gevoel van boosheid en irritatie.... Soms zo erg dat ik mij er achteraf voor schaam. Ik weet ook wel dat ik werk en huishouden en de opvoeding van een kind combineer (en daardoor soms uitgeteld op de bank zit) maar toch roept er ergens een stemmetje in mijn hoofd dat het fout is me soms zo te voelen! Ze is immers bijna een voorbeeld kind!
Zeker toen mij het bericht van het meisje mij bereikte werd het gevoel van schaamte alleen maar erger, kom op! zij zouden maar al te lief in mijn schoenen staan en een huilend kind op schoot hebben!
Elke keer als ''het'' gevoel nu omhoog komt dwalen mijn gedachten even af naar het meisje... Eigenlijk moet ik niet zo zeuren! Er zijn mensen op de wereld die maar al te graag met mij zouden willen ruilen!
Mijn gedachten gaan uit naar het gezin en het meisje die er helaas niet mocht zijn....
Annemiek2
het is heel niet raar dat je je zo voelt om het verlies van een onbekend kindje. Ik sluit me er wat voor af omdat ik anders helemaal nergens meer tegen kan. Zelfs in films waar je weet dat het nep is. Voor ik moeder werd had ik hier helemaal geen last van maar nu.... Ook ik voelde me in het begin wanhopig als onze zoon "lastig" deed. Ik zeg wel eens met de geboorte van een kind wordt ook een moeder geboren. Je moet een beetje naar elkaar toe groeien en werken en moeder zijn lijkt mij onwijs zwaar. Ik ben alleen moeder en mag 1x per 3 weken een middag vrijwilligerswerk doen. Daar geniet ik van. Heerlijk rustig zonder zorg en zoeken jullie het samen maar even uit. Echt je emoties horen erbij en je zult daar vanzelf je weg wel in vinden. Het komt wel goed. veel plezier met je moederschap.
Anoniem
Ik denk niet dat je je altijd moet verplaatsen in een ander. Voor een moment van medeleven is dat niet erg, maar niet zoveel. Het is namelijk helemaal niet gek dat je je zo voelt. Jij hebt niet anders meegemaakt dus is dit voor jouw soms stressvol. Daar hoef je jezelf echt niet voor te verwijten vind ik. Ook denk ik juist doordat je moeder bent van een dochter van zo klein dit erge nieuws je nog meer aangrijpt. Ojmdat je zelf ook moeder bent. Dan zijn die emoties heftiger (denk ik)