In alle eerlijkheid vandaag

De afgelopen maanden merk ik dat ik dingen lastig vindt, om te bespreken met mijn (soms kinderloze) omgeving. Heerlijk om mij nu anoniem te kunnen uiten. Laat ik direct met de deur in huis vallen: mijn dochter is exact negen maanden, en ik word al vanaf maand drie dood gegooid met de vraag “wanneer komt de tweede?” .. wat een vreselijke vraag vind ik dit. Ten eerste, omdat het helemaal niet vanzelf sprekend is om een tweede kindje te mogen krijgen. Ten tweede omdat ik sterk het gevoel krijg dat je in Nederland incompleet bent met een gezin met één kindje. Ten derde omdat er vanuit diegene direct wordt gedacht dat je vreselijk spijt hebt van de eerste, wanneer je nét even te volmondig zegt dat je daar nog niet op zit te wachten. Ten vierde omdat ze het gek vinden wanneer je aangeeft dat voor jou één kindje misschien wel voldoende is (.. om vervolgens aan te horen; “nou ik zou dat nooit doen hoor, één?!” Of “de tweede doe je er gewoon bij” of “het is ontzettend zielig als één kindje alleen is”) 

Laten we voorop stellen dat iedereen zélf mag bepalen hoeveel kinderen diegene zou willen. Helaas is het echt zo oneerlijk dat er te veel mensen zijn die de wens sterk hebben, waarbij het tot op heden helaas niet vervuld is. 

Naast dat de vraag zeer irritant is, is het dus ook onwijs kwetsend voor mensen wie niets liever zouden willen, dan een kindje. Dus niet alleen de vraag naar de tweede is kwetsend, maar ook bij de eerste. Soms merk ik dat hier te weinig bij nagedacht wordt.  

Zó, dat wilde ik even van mij afschrijven. Fijne maandagavond!