Ik zie er tegenop

In mijn vorige post lezen jullie dat ik eindelijk weer wat meer vertrouwen in mijn lichaam kreeg omdat ik spontaan menstrueerde uit mijzelf. Deze enthousiasme bleef 2 cyclussen hangen, tot ik weer in het oude patroon viel. Mijn cyclussen waren en zijn weer langer dan 100 dagen en de kans dat je daar mee van nature zwanger raakt is nihiel. 

Inmiddels zijn wij verhuist naar een grotere woning en zijn wij er meer dan klaar voor om draakie een broertje of zusje te mogen geven. Ik ben daarom dan ook kort na de verhuizing naar de huisarts gegaan. Hij weet van mijn PCOS en klachten, en schreef dan ook meteen een doorverwijzing uit. 

Ik ben er meer dan klaar voor. Zin in het traject heb ik niet. Ik bedoel, Clomid is fijn als het zijn werk doet maar ik wordt een echte heks en heb onwijs veel stemmingswisselingen als bijwerking. Anyway, we weten wat ons te wachten staat: dat helpt. 

Ik moest even slikken toen ik op mijn doorverwijzing zag dat de wachttijd nu ongeveer 90 dagen is door covid. Alle zorg heeft achterstand, dat is bekend. En ik had ook wel iets van een wachttijd verwacht maar hier werd ik niet vrolijk van. Ik belde eigenwijs de poli, en zij vertelde mij dat mijn huisarts nog enige hulp kon bieden bij het versnellen hier van. 

Ik besloot even af te wachten, des te meer tijd heb ik om mij mentaal weer voor te bereiden. Compleet onverwachts kwam een week na de afspraak bij de huisarts al de afspraak van de gyneacoloog per post binnen. 15 april heb ik mijn intake, weliswaar digitaal. Hoera! Een meevaller! 

Ik ben benieuwd of ik meteen weer mag starten met provera en clomid, zonder te veel onderzoeken van te voren. Ik ben nou eenmaal bekend in het ziekenhuis aangezien we met draakie hetzelfde hebben moeten doorstaan. 

Ik ga jullie meenemen in mijn fertiliteitsbehandeling, en schrijf van afspraak tot afspraak een nieuwe blog op mamaplaats. Zo kan ik van mij afschrijven en hier steun uit halen.